Όταν σας άπλωσα τα χέρια
κουνήσατε μόνο τα μάτια.
Δεν προσέξατε τα δάκρυα μου
πού ’σκαψαν τα κόκκινα τα μάγουλά μου.
Με φέρατε να δω τον κόσμο τον πλασμένο,
που κτίσατε όλοι εσείς.
Τον σκάρτο, τον μαγικό.
Αυτόν που έχω εγώ γραμμένο.
Βιαζόσασταν να τον προλάβω,
να τον ζήσω, να τον δω.
Μα εγώ δε μπορώ
στη γη πια να σταθώ.
Παιδί σας έδειξα ότι σας αγαπώ.
Σημασία δε μου δώσατε.
Μου είπατε μόνο, έλα δω
και μείνε στη γη που κατέστρεψα εγώ.
Κι ήρθανε τα χέρια σας,
να κρύψουνε τ’ αστέρια,
να μην τα αφήσουν να μπουν
στην καρδιά να ονειρευτούν.
Την ψυχή μου δώσατε στα όρνια
και την φάγανε τα χρόνια.
Μα ήρθανε τα όρνια μια βραδιά
και μου ταράξαν τα νερά.
Ποιόν να πω τώρα φονιά;
Τον κόσμο που με τριγυρνά,
ή μήπως τα σκυλιά,
που με δάγκωσαν βαθιά;
Τώρα που μεγάλωσα κατάλαβα…
και έτσι απλά τους ώμους θα κουνήσω,
να διώξω εσάς που με πλακώνατε
με λόγια με σκοτώνατε…
_
γράφει η Εύα Κασιάρου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
“Παιδί σας έδειξα ότι σας αγαπώ.
Σημασία δε μου δώσατε”
Πόση πίκρα… πόση θλίψη… να δίνεις και να μην παίρνεις, να αγαπάς και να αδιαφορούν… να κουρελιάζουν την αγάπη και την ψυχή σου…
Εξαιρετικό, Εύα μου!
ευχαριστώ!
Τώρα που μεγάλωσα κατάλαβα…
και έτσι απλά τους ώμους θα κουνήσω,
να διώξω εσάς που με πλακώνατε
με λόγια με σκοτώνατε…
Την νιώθω αυτήν την πίκρα …… να μην παίρνεις αγάπη και αποδοχή… συγκλονιστική η γραφή σας!
ευχαριστώ!!
¨Μου είπατε μόνο, έλα δω
και μείνε στη γη που κατέστρεψα εγώ.”
Ευα μου με ταρακούνησε συνθέμελα το ποίημα σου, ή μάλλον η κραυγή σου αυτή. Την άκουσα αλλά περισσότερο την ένιωσα σαν σουβλιά μέσα μου. Ειλικρινά σπάνια κείμενο που μιλάει για τον πόνο, το ψέμα, την θλίψη που πότισε την καρδιά μας από τα παιδικά χρόνια το νιώθεις να σε βαραίνει με την πικρή του αλήθεια με κάθε λέξη, κάθε στίχο, κάθε σημείο στίξης.
Δέξου τις ευχαριστίες μου Ευα γιατι νομίζω πως μίλησες εξ ονόματος πολλών ίσως χιλιάδων ή εκατομμυρίων από μας.
ευχαριστώ!!
η επανάσταση των χαμένων ονείρων… )
Δυνατό με ηχηρό μήνυμα………….Πολύ καλό!