Τη νύχτα, όταν όλοι κοιμούνται
Εγώ ξυπνώ
Καλώ την ησυχία για τσάι
και κουβεντιάζουμε ήσυχα στο σαλόνι
Όταν όλοι κοιμούνται
-ακόμα και τα γατιά μου-
βγάζω τα μυστικά μου
και τα γυαλίζω επίμονα όπως οι παλιές νοικοκυρές τα ασημικά τους
Βρίσκω μικρά ραγίσματα παλιών πληγών
βαθουλώματα από διαψεύσεις και πτώσεις
απαλά τα αγγίζω μην τους προξενήσω παραπάνω πόνο από αυτόν που ήδη έχουν
και ύστερα τα τακτοποιώ ξανά
όχι με χρονική σειρά
με σειρά οδύνης
τα επώδυνα πολύ, στο βάθος
τα λιγότερο μπροστά
σε ένα παλιό έπιπλο που γέρνει επικίνδυνα στο παρελθόν
από τις πολλές μετακομίσεις από ελπίδα σε ελπίδα αδικαίωτη
Είμαι ευχαριστημένη μετά από αυτό
πίνω λικέρ από απάτητα σταφύλια
νωχελικά στον καναπέ μου κάθομαι
-από τις γάτες μου έχω πάρει τη νωχέλεια, σκέφτομαι και χαμογελώ-
χαμογελούν κι' εκείνες μες στον ύπνο τους
χαμογελάς και εσύ φαντάζομαι μες στον δικό σου...
Παίρνω ένα - δύο απ' τα πολλά τα μαξιλάρια αγκαλιά
-είναι πολλά τα μαξιλάρια-
ένα για κάθε αποχώρηση
Είναι πολλοί οι αποχαιρετισμοί
λέω σε έναν - έναν αντίο ξεχωριστά
ξημερώνει
πάω και κοιμάμαι
η μέρα δεν με αφορά
ότι αγαπώ
κοιμάται

_

γράφει η Μαρία Λεμεσού

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!