Της θάλασσας τα σήμαντρα, καράβια της Αυγής, θυμωμένο
ξενύχτι η ψυχή τους, στα πέρατα!
Γέλασε η Νεράιδα τ’ Ουρανού, στου βυθού την απέριττη επίπλωση!
Χρυσάφι ο ήλιος κι ασημένια η φτελιά, δυο δελφίνια μιλάνε
κι επαίρονται!
Σημάδι κώδικα, αγύρτη νου! ’νός ψεύτικου νησιού της καλοσύνης!
Κοράλλια κλαίνε μπρος στο δείλι της φωτιάς, δάκρυα κόκκινα
κυλούν, στα υστερνά της μέρας!
Ομπρός υψώσου, ιχνηλάτη της Αυγής, Ωκεανού της λύτρωσης,
των δώδεκα συμπάντων!
Συμπάντων όπου κρύβουν ξωτικά, Νεράιδων και Δαιμόνων τα εγγόνια!
Δάκρυ στη φτέρνα τ’ Αχιλλέα η Ψυχή, που κρύβει τα Αθάνατα,
που κρύβει τα μεγάλα!
Κέρινα τόξα με μορφές της λησμονιάς, στων Λωτοφάγων κρύφτηκαν
τη χώρα τη χαμένη!
Ανθρώπων νοημόνων η κραυγή, ορίζει την Ανάσταση των άστρων
στην Ιθάκη!
Ιθάκη μεσοπέλαγα στ’ άφταστο φως!
Ταξίδι άγιας ύψωσης στης θάλασσας τα βάθη!

–

γράφει ο Μιλτιάδης Ντόβας