Ντοπαρισμένοι εγκέφαλοι.

Θεϊκά συναισθήματα σε σώματα θνητά.

Πόλεμοι αναίμακτοι.

Το αίμα μας τελείωσε, η παράνοια δίνει γροθιά στα σωθικά.

Ταξικοί παλαίμαχοι.

Μεταφέρουμε τη θλίψη μας με τα γυμνά μας πέλματα και βάζουμε φωτιά σ’ ό,τι γεννά φθορά.

Και μετά μία ώρα ανάπαυλας.

Ένα διάλειμμα απ’ τις υπερωρίες κατάθεσης του πόνου στο χαρτί με λόγια ανάλατα.

Ζωγραφική με ξυλοχρώματα γιατί τ’ ακρυλικά στεγνώνουνε αργά· κι έχουμε να βάψουμε πολλά.

Και για αλάτι στα λεγόμενά μας ρίξαμε φωτιά.

Φωτιά στους εγκεφάλους που μας δέσαν στην αγχόνη της ελπίδας και μας τρέφουν με τη σάρκα της γαλανόλευκης πατρίδας.

Πωλητήρια στις ψυχές μας και στο χέρι μας βραχιόλια, λες και ξέρουμε τι κάνουμε τα τελευταία χρόνια.

Λοβοτομημένοι κι αποστειρωμένοι νέοι.

Διαλυμένες οικογένειες με ψυχολογικά και χρέη.

Δύο χιλιάδες είκοσι και ένα.

Η χρονική υποτέλεια μας έστησε ενέδρα.

Έχθρα.

Τα ηλιοβασιλέματα πια δεν εκπνέουν ελπίδα μα έναν κόσμο που αρρώστησε απ’ το ψέμα.

_

γράφει ο Θανάσης Μουλιός