Μαρία Λάτσαρη
Μανδραγόρας
ISBN: 978-960-592-044-9

Κράτα το

Η ποιητική συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα αποτελείται από τρεις ενότητες: Συγγένειες, Πρόσωπα του έρωτα, Αποχωρισμοί, δίχως ωστόσο να αποκλείεται ο διάλογος μεταξύ των ενοτήτων. Τα περισσότερα ποιήματα δεν είναι βιωματικά, είναι προϊόντα νοητικής διεργασίας με στόχο τη διερεύνηση της ανθρώπινης φύσης και συμπεριφοράς. Στο εγχείρημά μου αυτό μεγάλο ρόλο έπαιξαν οι σπουδές μου στη βιολογία και δη στις νευροεπιστήμες. Ήταν μεγάλη πρόκληση για μένα να αποδώσω νευροβιολογικές έννοιες με ποιητικό λόγο. Προσπάθησα να δω από μια άλλη οπτική γωνία την ποίηση, τον έρωτα, την τέχνη, τη σχέση επιστήμης – τέχνης, την απώλεια, τα όνειρα, τη φύση, παθολογικές καταστάσεις (εν δυνάμει πραγματικότητα, στις μύτες, τα ανθεκτικά γονίδια του έρωτα, το άλλο μισό του έρωτα, ενσυναίσθηση, πεδίο αισθήσεων, αντίληψη, συνομιλία, προοικονομία τέλους, στο ντιβάνι, συμπληρώνοντας με τον νου το τοπίο, εξέλιξη, μία καλοκαιρινή μέρα της συναισθηματικής φοιτήτριας Λ.Π., σωματοπαραφρένεια). Η ποίηση είναι δημιουργός μιας νέας πραγματικότητάς, ακόμη και όταν περιγράφει μιαν άποψη του υπαρκτού κόσμου.

Η ομορφιά καραδοκεί παντού. Αν είμαστε ευαίσθητοι, θα την αισθανθούμε στην ποίηση όλων των γλωσσών, όπως και στη γλώσσα της επιστήμης. Ο επιστήμονας που γνωρίζει τις εσωτερικές διεργασίες της ύλης αποτιμά διαφορετικά την ομορφιά; Στο ποίημά του Όταν άκουσα τον σοφό αστρονόμο ο Ουόλτ Ουίτμαν περιγράφει τη διάλεξη ενός αστρονόμου που συνοδεύεται από μαθηματικά και διαγράμματα και, στη συνέχεια, παρατηρώντας μέσα στη σιωπή τον νυχτερινό ουρανό, αισθάνεται ότι η ομορφιά και η μαγεία έχει χαθεί εξαιτίας της επιπλέον γνώσης. Εγώ δεν αισθάνομαι έτσι. Όταν κοιτάζω τα χρυσοκόκκινα χρώματα των φθινοπωρινών φύλλων, γνωρίζω ότι τα φυλλοβόλα δέντρα εξελίχθηκαν ώστε να μην ξοδεύουν τους πόρους τους αναζητώντας ηλιακό φως τον χειμώνα. Αυτό δεν αφαιρεί τίποτε από την ομορφιά τους. Η  ποίηση και επιστήμη είναι προϊόντα του ίδιου αξιοθαύμαστου οργάνου, του εγκεφάλου, είναι μια γιορτή της διάνοιας.

Στη συλλογή υπάρχουν ποιήματα για τη ζωή και τον θάνατο, τη μνήμη, τις αναμνήσεις από τα παιδική ηλικία, την απουσία, τη φθορά, την απώλεια, τη διάψευση, τη ματαίωση, τα ανθρώπινα πάθη, την προσφυγιά, τη χρόνια παθογένεια στην Ελλάδα (το ραντεβού, μέχρι τότε, ανασκαφή, στο τέλος του λαβυρίνθου, ουροβόρος, μισό σκοτάδι καφές, δικαιολογημένως απών, fragile, αναχώρηση, στο τέλος του λαβυρίνθου, spider woman, κλειστά παραθυρόφυλλα, απολογία, ακίνητο ταξίδι, ζήλεια, κόλαφος, είναι όλα ίδια, στον βυθό, αυτόχειρ).

Και ο έρωτας είναι παντού. Συνδιαλέγεται με την ποίηση, την επιστήμη, την τέχνη, το όνειρο, τις αισθήσεις, τη φύση, το τέλος του έρωτα, τον θάνατο (συνομιλία, ιεροτελεστία, από απόσταση, όνειρο, έκτη αίσθηση, ανθολόγιο, δωμάτιο με γυμνά, η μύγα, με την τρέλα της λάσπης, ζωγράφος γυναικών, αυλαία).

Κράτα το