Avalon

Από την ποιητική συλλογή “Ο Ποιητής και το Φεγγάρι”  (I-Write, 2012)

https://www.facebook.com/OPoihthsKaiToFeggari

Μία φορά κι ένα καιρό, θέλησα να αποδράσω

Ο κόσμος δεν αντέχεται κι είναι κακό βαρύ

Μα όσο κι αν προσπάθησα τα άπιαστα να πιάσω

Η κάθε μου προσπάθεια, φτωχή και θλιβερή

Μια νύχτα γνώρισα τον FrancoisVillon[1] τον κλέφτη

Που κάποιον μάγο έκλεψε μια νύχτα με βροχή

Μου είπε εμπιστευτικά: «μπροστά σ’ένα καθρέφτη

Για να αποδράσεις πες αυτή την προσευχή»

Vi Dei angelisque et daemonis

Venti me ferte ad regnum Oberonis[2]

Ubi Luna aeterna est in oram Avalonis[3]

Τότε ο καθρέφτης έσπασε και άνοιξε η πύλη

Και βρέθηκα στου Άβαλον τις αργυρές ακτές

Επάνω μου το αιώνιο φεγγάρι είχε ανατείλει

Που λεν πως ανατέλλει μονάχα για ποιητές

Ήρθαν, με προϋπάντησαν, σάτυροι και γοργόνες

Νεράιδες παιχνιδιάρικες με τα χρυσά φτερά

Έφεγγε η Σελήνη μου μέσα από τους αίωνες

Και τα παλάτια του Όμπερον φώτιζε τ’αργυρά

Κένταυροι και Μινώταυροι με πήραν συνοδεία

Στον βασιλιά των Ξωτικών μ’ οδήγησαν ευθύς

Που πένθιμα μου μίλησε σαν να ‘ταν σε κηδεία

«ήρθε θνητέ η ώρα σου για ν’ απολογηθείς»

Εγώ του αφηγήθηκα τη θλιβερή ιστορία

Μια αθάνατη αγάπησα που ξέπεσε στη γη

Ελπίδα δεν μου έδωσε ούτε και σωτηρία

Μα κι απ’ το αθώο βλέμα της δεν έχω απαλλαγεί

Τους είπα για τα μάτια της που μοιάζουν με ζαφείρια

Διαμάντια ανεκτίμητα, κρυμμένοι θησαυροί

Μοναδικά αστέρια, μέσα στα εκατομμύρια

Μακάριος όποιος τα ‘ψαξε κι όποιος τα έχει βρει

Ώρες πολλές κι ατέλειωτες τους μίλησα για κείνη

Και η βασίλισσα Τιτάνια[4] είχε συγκινηθεί

Γιατί ήξερε καλά, μια τέτοια άπιαστη Σελήνη

Μόνο στη γη του Άβαλον μπορούσε να βρεθεί

Τέλειωσα την αφήγηση και ζήτησα να φύγω

Γιατί το ήθελα πολύ, το Άβαλον να δώ

Μα μου ‘πε η Τιτάνια πως θα ‘θελε για λίγο

Να μου μιλούσε μια φορά, πριν φύγω απ’ εδώ

Γνώρισα τον Πρόσπερο[5], πατέρα της Μιράντας

Που ήταν μάγος άριστος και μέγας ευγενής

Ένα σκοπό ψιθύριζε μίας παλιάς μπαλάντας

Και μ’εργα καταπιάνοταν, μιας τέχνης ταπεινής

Εκεί συνάντησα τον Puck[6], τον μέγα κατεργάρη

Που φάρσες σκάρωνε πολλές, σ’όλα τα ξωτικά

Και μια Σειρήνα μου ‘δωσε ένα μαργαριτάρι

Που ‘χε χαράξει πάνω του, αρχαία μυστικά

Στην παραλία μ’έφεραν, Ζέφυροι και Βοριάδες

Ένα αστέρι έπεσε προς την Ανατολή

Η Πίτυς[7] κι η Φιγάλια[8] κι οι υπόλοιπες Δρυάδες

Ύμνο σ’εκείνη έπλεξαν και έκλαψα πολύ

Άστρο η Tintallë[9] άναψε, ψηλά το Elemmírë[10]

Σε θύμηση κάποιου φωτός, που έχασα παλιά

Για κείνη την Fanuilos[11], που την καρδιά μου πήρε

Και μακριά ταξίδεψε με τ’άπιαστα πουλιά

Στον Merlin εμαθήτευσα μαγεία και στον Ατλάντη[12]

Γη και αέρα δάμασα, φωτιά και το νερό

Μαντείες έμαθα πολλές στον Τειρεσία τον Μάντη

Νύμφες στο φεγγαρόφωτο μου έμαθαν χορό

Τέλος είδαν τα μάτια μου, τον πιο μεγάλο μύθο

Τρεις στρίγκλες[13] τον φυλάγανε μέσα σε μια σπηλιά

Που λένε πως το excalibur[14], έβγαλε απ’ το λίθο

Τον βασιλιά Αρθούρο αντίκρυσα, τον μέγα βασιλιά

Οι μέρες τα χρόνια πέρασαν, διαβήκανε τα χρόνια

Κι εκείνη που αγάπησα τώρα θα ‘ναι γριά

Ρώτησα την Τιτάνια και μου’πε «έχει εγγόνια

Μα το λευκό φεγγάρι σου έχει πεθάνει πιά»

Έφτασα στον καθρέφτη μου, που ‘χα παλιά περάσει

Θάνατος με περίμενε, δεν είχα επιλογή

Ούτε που το κατάλαβα, πόσο είχα γεράσει

Άδοξος επέστρεψα και άθλιος στη γη

Σε κάποιο κοιμητήριο την ειχανε θαμμένη

Πώς σε τόπους υψηλούς πέσαν οι δυνατοί[15]

Η Vardaθα ‘χει τη Luinil[16], ελπίζω, αναμμένη

Να φέγγει στου Παράδεισου την δροσερή ακτή

Εγώ; Χανόμουνα σιγά, ξεθώριασε το σώμα

Κι έγινα ένα φάντασμα στον άνεμο αχός

που, κάποτε εμφανίζεται σε κάποια δάση ακόμα

για το φεγγάρι του Avalon κλαίγοντας συνεχώς.

◊

[1]FrancoisVillon: Γάλλος ποιητής και κλέφτης (1431 – 1463)

[2]Oberon: Βασιλιάς των Ξωτικών στο «Όνειρο Θερινής Νυκτός» του WilliamShakesphere

[3]Avalon: Μυθικός τόπος, γνώστός από τον θρύλο του Βασιλιά Αρθρούρου.

[4]Titania: Βασίλισσα των ξωτικών στο «Όνειρο Θερινής Νυκτός»

[5]Prospero: Χαρακτήρας του Shakespeareστο έργο «Τρικυμία»

[6]Puck: Πνεύμα στο «Όνειρο Θερινής Νυκτός»

[7]Πίτυς: Δρυάδα των Πευκών, βλ. Νοννος Διονυσιακά ΙΙ 109.

[8]Φιγάλια: Δρυάδα βλ. Παυσανίας Αρκαδικά 39.2

[9]Tintallë (Τιντάλε): Η Ανάφτρα, Επίθετο της Varda, θεότητας στο έργο του Tolkien

[10]Elemmírë (Ελεμμίρε): Άστρο στο έργο του Tolkien. Το όνομα σημαίνει «Άστρο-κόσμημα»

[11]Fanuilos (Φανούιλος): Ever-White στην γλώσσα Sindarin, πλαστή γλώσσα του Tolkien, επίθετο της Varda

[12]Atlantes: Μάγος των chansondegeste, γαλλικών μεσαιωνικών επών

[13]Από το έργο «Macbeth».

[14]Το σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου

[15]Παράφραση του «Σαμουήλ 1.19»

[16]Luinil: Αστέρι στο έργο του Tolkien