Με τα έργα της ψυχαγωγεί και προβληματίζει μεγάλους και παιδιά!

Πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας σε ένα παιδί;

Πώς αλλιώς; Με μια παραμυθένια ιστορία…

«Κάποτε, λοιπόν, σ’ ένα μικρό χωριό, που βρισκόταν στη μέση ενός παραμυθένιου δάσους, ζούσε παίζοντας με τον άνεμο ένα μικρό κορίτσι.

Ο άνεμος τόσο απολάμβανε την παρέα της, που της έμαθε ν’ ακούει το φτερούγισμα της πεταλούδας, να παίζει κυνηγητό με τις πυγολαμπίδες και να χορεύει τα μεσημέρια μαζί με τις μέλισσες.

Το κορίτσι κάθε ανατολή προσκαλούσε την καινούρια μέρα σε γιορτή και κάθε βράδυ προσκαλούσε όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού στα όνειρά της.

Όταν ήρθε η ώρα το κορίτσι να πάει σχολείο, οι γονείς της αποφάσισαν να φύγουν από το μικρό χωριό και να ζήσουν όλοι μαζί σε μια μεγάλη πόλη. Τότε, λοιπόν, οι πεταλούδες της έκαναν δώρο ασημένια αραχνοΰφαντα φτερά για τα όνειρά της, οι πυγολαμπίδες χρυσό φως για να μη φοβάται στο σκοτάδι και οι μέλισσες ένα ζευγάρι κόκκινα μαγικά παπούτσια χορού, που θα την έκαναν να  μην ξεχάσει ποτέ της τα βήματα…

Με τον άνεμο, δεν αποχωρίστηκαν ποτέ. Ερχόταν σε ‘κείνη κάθε ανατολή, που το κορίτσι προσκαλούσε την καινούρια μέρα σε γιορτή.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Το κορίτσι ψήλωσε, άλλαξε, όμως δεν μεγάλωσε καθόλου. Παρέμενε πάντα παιδί. Ένα μεγάλο παιδί που διεκδικεί το δικαίωμα στο όνειρο, το δικαίωμα να προσκαλεί κάθε ανατολή, την καινούρια μέρα στη γιορτή της ζωής της…»

Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε με τον κόσμο του παιδικού βιβλίου;

Η ανάγκη μου να βλέπω παιδικά μάτια να ταξιδεύουν σε παράξενους μαγικούς κόσμους, με ώθησε να μπω στη διαδικασία να τους εφεύρω. Και κάπου εκεί, μάλλον, άρχισα να βλέπω μέσα απ’ τα μάτια τους. Ώσπου, κατάλαβα πως δεν έχει σημασία να είναι μαγικός ή παράξενος ο κόσμος που ταξιδεύουν τα παιδιά. Αρκεί να είναι αληθινός και να τα κάνει να ονειρεύονται…

Μιλήστε μας για το καινούργιο σας βιβλίο.

Το καινούργιο μου βιβλίο είναι παιδικό μυθιστόρημα, έχει τον τίτλο “Με λένε Δώδεκα’’ και κυκλοφορεί στο τέλος του Οκτώβρη, από τις εκδόσεις Εντύποις.

Ο Δώδεκα είναι ένα μικρό μυρμήγκι με μεγάλα όνειρα που η φωλιά του είναι πολύ περιορισμένη για να τα χωρέσει. Θέλει να είναι ξεχωριστός κι όχι ένας ακόμα αριθμός ανάμεσα στους χιλιάδες αριθμούς της παγκόσμιας μυρμηγκικής ιστορίας. Έτσι, ονειρεύεται να γίνει κατακτητής Λεγεωνάριος, για να κροταλίζει τις δαγκάνες του, και ταυτόχρονα κάνει ό,τι μπορεί για να γλιτώνει τις τιμωρίες, που όλοι του προσφέρουν απλόχερα. Τι θα γίνει, όμως, όταν αρχίσουν τα πραγματικά κροταλίσματα απ’ τις δαγκάνες να πλησιάζουν; Θ’ αντέξουν οι κεραίες του τη φρίκη του πολέμου;

Ποια νοήματα θέλετε να περάσετε στα παιδιά, που έχουν διαβάσει τα βιβλία σας ή σας έχουν παρακολουθήσει να τα αφηγείστε;

Κάθε φορά που τελειώνει μια ιστορία μου, είτε έχει να κάνει με την αλληλεγγύη, τη φιλία, τη διαφορετικότητα, είτε με τα συναισθήματα και τους χαρακτήρες, είτε με οτιδήποτε άλλο, θέλω το παιδί να έχει απολαύσει το ταξίδι και να μην μπορεί να προσδιορίσει μονολεκτικά το νόημα. Σκοπός είναι να συνταξιδέψει με τους ήρωες και, χωρίς διδακτισμούς, ν’ αποκτήσει εφόδια που θα κάνουν τη ζωή του καλύτερη. Και φυσικά ν’ αγαπήσει τα βιβλία. Όχι τα δικά μου. Έχουμε χρέος να μάθουμε τα παιδιά ν’ αγαπάνε τα βιβλία.

Υπήρξε ποτέ κάποια φράση παιδιού που θυμάστε;

ΤΟ ΓΈΛΙΟ ΕΊΝΑΙ /Η ΠΗΓΉ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ /ΓΙ’ ΑΥΤΌ ΓΕΛΑ!

Χαϊκού του Νικόλα, οκτάχρονου μαθητή μου! Το έγραψε κατά τη διάρκεια του μαθήματος και με εκφράζει απόλυτα.

Τι ιδιαιτερότητες έχουν οι μικροί μας φίλοι ως αναγνώστες; Είναι πιο δύσκολο να τους τραβήξεις την προσοχή;

Το σημαντικότερο όταν γράφεις για παιδιά είναι πως πρέπει, πάντα, ν’ ακολουθεί το μολύβι σου και η ευθύνη που σου αναλογεί. Ένα παιδικό βιβλίο μπορεί, ίσως, να αποτελέσει ένα λιθαράκι στο μέλλον που χτίζουν, κι αυτή η ευθύνη πρέπει να ξεπερνάει την όποια ανάγκη για εντυπωσιασμούς. Ίσως και να μην είναι τόσο δύσκολο να τραβήξεις στιγμιαία την προσοχή του παιδιού. Το ζήτημα, όμως, είναι, μετά την πρώτη εντύπωση, να του δημιουργήσεις την ανάγκη να ταξιδέψει με το βιβλίο. Πώς δημιουργείς αυτή την ανάγκη; Αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία και δεν υπάρχει συνταγή, αφού κάθε ιστορία, ξεχωριστά, έχει τον δικό της δρόμο.

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση στην καθημερινότητα σας;

Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα! Του Νίκου Καζαντζάκη.

Για ποιο λόγο θα εγκαταλείπατε τον μαγικό κόσμο των παιδιών;

Είναι, πια, πολύ αργά για ‘μένα να εγκαταλείψω τον υπέροχο κόσμο των παιδιών. Απλά φορές-φορές επισκέπτομαι τον κόσμο τον μεγάλων, γράφοντας ιστορίες και γι’ αυτούς, για να μην ξεχνάω πόσο ευτυχισμένη είμαι με τους μικρούς αλλά και για να τους μεταφέρω όσα έμαθα απ’ τα παιδιά.

–

Έργα της συγγραφέως:

Παιδική Λογοτεχνία από τις Εκδόσεις Εντύποις

Με λένε Δώδεκα

Ο Δώδεκα είναι ένα μικρό μυρμήγκι με μεγάλα όνειρα που η φωλιά του είναι πολύ περιορισμένη για να τα χωρέσει. Θέλει να είναι ξεχωριστός κι όχι ένας ακόμα αριθμός ανάμεσα στους χιλιάδες αριθμούς της παγκόσμιας μυρμηγκικής ιστορίας. Έτσι, ονειρεύεται να γίνει κατακτητής Λεγεωνάριος, για να κροταλίζει τις δαγκάνες του, και ταυτόχρονα κάνει ό,τι μπορεί για να γλιτώνει τις τιμωρίες, που όλοι του προσφέρουν απλόχερα.

Τι θα γίνει, όμως, όταν αρχίσουν τα πραγματικά κροταλίσματα απ’ τις δαγκάνες να πλησιάζουν; Θ’ αντέξουν οι κεραίες του τη φρίκη του πολέμου;

Σαν παραμύθι

Στη ζωή της Ζωής συμβαίνει κάτι μαγικό. Μέσα σε μια πολύ μικρή γωνιά της ψυχούλας της υπάρχει μια παράξενη χώρα που ζουν κάθε άλλο παρά αρμονικά, πολλά μικροσκοπικά πλάσματα που κάποιοι τα λένε συναισθήματα. Μπορείς να δεις την Κακία να ξεμαλλιάζει την Καλοσύνη, το Θάρρος να σώζει τον Φόβο από βέβαιο πνιγμό και τον Εγωισμό να συνωμοτεί με τη Ζήλια. Όμως κάθε φορά που συμβαίνουν όλα αυτά, ο κατακόκκινος ήλιος σταματάει να χαμογελά και το χλωμό μισοφέγγαρο που έχει ένα δάκρυ κοιμισμένο στην άκρη του, με τον τρόπο του αναστατώνει όλη τη χώρα.

Θα καταφέρει η Ζωή να ταξιδέψει σ’ αυτό το παράξενο μέρος; Κι αν βρεθεί εκεί, θα μπορέσει να βάλει τάξη σε αυτή την κατάσταση που αναστατώνει και τη δική της ζωή;

Καληνύχτα αστεράκι

Παραμυθένια ιστορία για καληνύχτα… Υπάρχει ένα αστεράκι, ανάμεσα σ’ όλα τ’ αστεράκια τ’ ουρανού, το πιο μικρούλι απ’ όλα, που δεν του φτάνει μονάχα ένα φιλί για να κοιμηθεί…

Δέκα σκιάχτρα σ’ ένα βιβλίο

 (ομάδα Σακαράκα)

Χωράνε δέκα σκιάχτρα σ’ ένα βιβλίο; Μπορεί ένα δέντρο που έμοιαζε με σκιάχτρο, να χωρέσει σ’ ένα βιβλίο μ’ ένα σκιάχτρο που ήθελε να γίνει σεφ; Κι αν γίνεται, πώς μπορεί δίπλα τους να στριμωχτεί ένα σκιάχτρο που μέσα του χτυπάνε πολλές καρδιές κι ένα σκιάχτρο που σκέφτεται και κλείνει συμφωνίες; Κι όλα αυτά μαζί, γίνεται ν’ αγκαλιαστούν μ’ ένα ολάνθιστο σκιάχτρο και μ’ ένα σκιάχτρο καλλιτέχνη; Κι αν τώρα βρεθεί ένα μαγεμένο σκιάχτρο, είναι δυνατόν να κάνει παρέα μ’ ένα σκιάχτρο που μετακόμισε στον ουρανό; Κι ένα σκιάχτρο που φυλάει τα πλάσματα του βυθού, μπορεί στ’ αλήθεια να συγκατοικήσει μ’ ένα παράφωνο σκιάχτρο; Πάντως να ξέρετε πως τα σκιάχτρα μας, αν και δέκα, δεν στριμώχτηκαν καθόλου! Πώς να στριμωχτούν άλλωστε η αγάπη, η αλληλεγγύη, η φιλία, τα χαμόγελα και τα όνειρα;

Βιβλία για μεγάλους:

Εξ αίματος

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Σαΐτα

Ο Μπάμπης είναι ένας από μας. Ένας απλός μεσόκοπος οικογενειάρχης που παλεύει καθημερινά για την επιβίωσή του και την επιβίωση της οικογένειάς του. Εσωτερικός μετανάστης (από το χωριό του στην πρωτεύουσα) με ένα σύντομο love story που κατέληξε σε γάμο, με μια μάνα κορόνα στο κεφάλι του, με έντονες κοινωνικό-οικολογικές ανησυχίες και φυσικά πολιτική δραστηριότητα. Αν είχε τσέπες, θα ήταν παραγεμισμένες με φάρμακα, μιας κι έχει όλες τις ασθένειες του σύγχρονου δυτικού τρόπου ζωής (από ζάχαρο μέχρι τριγλυκερίδια), αλλά το μόνο που φαίνεται να έχει είναι ένα όνειρο: την επιστροφή στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Αυτή θα ήταν μια χιλιοειπωμένη ιστορία, αν ο πρωταγωνιστής δεν είχε… προβοσκίδα.

Αντέχεις να δεις τη ζωή σου μέσα από τα μάτια του Μπάμπη; Έστω κι αν αυτός είναι… κουνούπι;

Μικρές Ιστορίες για Μεγάλους

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Εντύποις

Ένα βιβλίο συλλογικό βιβλίο με 17 διηγήματα για ανθρώπους με άνοια, γραμμένο σύμφωνα με τις προδιαγραφές για τα φιλικά προς τους ηλικιωμένους κείμενα, όπως ορίζονται από το Εθνικό Ινστιτούτο Γήρανσης των Η.Π.Α. και τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής πρωτοβουλίας “Κείμενα για Όλους”, προσαρμοσμένες στις ιδιαίτερες ανάγκες του συγκεκριμένου αναγνωστικού κοινού.

Επιστημονική επιμέλεια – προσαρμογή: Όλγα Λυμπεροπούλου Νευροψυχολόγος με ειδίκευση στην 3η Ηλικία και τις Άνοιες, M.Sc

Έγκλημα στο χωριό

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Openbook

Έγκλημα στο χωριό: 12 ιστορίες μυστηρίου που ξεχώρισαν στον Β’ Διαγωνισμό Διηγήματος “Στέλιος Ξεφλούδας”.

Γεια σου φίλε

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή

Ανθολογία διηγημάτων για την μετανάστευση, για παιδιά και νέους.

–

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Η Λιλή Γάτη γεννήθηκε στην Αθήνα και έζησε ως τα προσχολικά της χρόνια στην πατρίδα της καρδιάς της, σ’ ένα μικρό χωριό της Φωκίδας, τα Καστέλλια. Γράφει για να βλέπει παιδικά μάτια να ταξιδεύουν σε παράξενα, μαγικά μέρη, με μικρές εξαιρέσεις τις στιγμές που γράφει για  να ταξιδέψει εκείνη στον κόσμο των «μεγάλων».

Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών από την οποία τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο στον πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της, για τη νουβέλα «Εξ αίματος» και με το Δεύτερο Βραβείο, για το παραμύθι «Η βελόνα». Έχει διακριθεί με το Ειδικό Βραβείο «Γιώργης Χαλατσάς», στον πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό «Στέλιος Ξεφλούδας», με το διήγημα «Αθανασία».

Διδάσκει δημιουργική γραφή σε παιδιά κι αυτά τη διδάσκουν φαντασία.

Είναι μέλος της συγγραφικής-δημιουργικής ομάδας «Σακαράκα».

Κυκλοφορούν: «Με λένε Δώδεκα», Εκδόσεις  Εντύποις ( 2016),  «Καληνύχτα αστεράκι», Εκδόσεις  Εντύποις (2015), «Σαν παραμύθι», Εκδόσεις Εντύποις (2014), και «Εξ αίματος», Εκδόσεις Σαΐτα (2014).

Από την ομάδα «Σακαράκα» κυκλοφορεί το παιδικό βιβλίο, «Δέκα σκιάχτρα σ’ ένα βιβλίο», Εκδόσεις Εντύποις (2016).

Συμμετέχει στις συλλογές: «Μικρές Ιστορίες για Μεγάλους», Εκδόσεις Εντύποις (2016), «Έγκλημα στο χωριό» , Εκδόσεις OPENBOOK (2013), «Γεια σου φίλε», Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή (2011).