πως να ζεσταθούν αυτές οι αίθουσες;!
δεν είναι το πετρέλαιο που δε φτάνει
είναι τα χνώτα που λιγοστεύουν(έγραφα το Δεκέμβρη του 2007
παρατηρώντας τους μαθητές μου
που τώρα είναι Α λυκείου)
Ice alert προειδοποιεί το καντράν του αυτοκινήτου κι ο παγωμένος θόρυβος της μίζας προσυπογράφει.
Σήμερα είχα τετράωρο.
Αν ήμουν ηθοποιός θα ‘χα μια παράσταση 3,5 ωρών με τρία μικρά δεκάλεπτα διαλείμματα ενδιάμεσα και ένα ακροατήριο εξασφαλισμένο. 80 κατά προσέγγιση, ατόμων. Καθόλου άσχημα!
Όποιος όμως φαντάστηκε μια τέτοια ή και την άλλη… παράσταση χωρίς δυσκολίες, πιάστηκε στη φάκα της αυταπάτης. Γιατί, πώς να το κάνουμε; Ένα έργο που δεν γράφεται εξ αρχής αλλά κατά την διάρκεια, έχει τις δυσκολίες του.
Ακόμη κι αν η δομή του είναι προκαθορισμένη.
Διάλογοι που κολλάνε. Συναισθήματα που παγώνουν. Φασαρία από το ακροατήριο που απαιτεί άμεση και με φαντασία κι ετοιμότητα εναλλαγή του σεναρίου. Εξασφάλιση της συμμετοχής αφού απαιτείται συνεργατικότητα για την αφομοίωση των νοημάτων και την αυτό- και σκέτη αξιολόγηση της διαδικασίας. Παραλαβή παραγόμενου προϊόντος, ήτοι αποτέλεσμα.
Και σε αυτή την παράσταση, το χειροκρότημα αργεί…
Αν πάλι ήμουν ψυχολόγος θα ‘χα τέσσερις συνεδρίες των 20 κατά μέσο όρο ατόμων με δεκάλεπτα διαλείμματα ανάμεσα. Με δομημένη σκέψη και τακτική, τοποθετημένη σε μια από τις σχολές ψυχολογίας και με ενδεικτικό καταλληλότητας, νομίζω θα τα κατάφερνα. Το πλήθος θα το μετρίαζα σε μικρότερες ομάδες, των δέκα ας πούμε ατόμων, και με σχεδιασμένο πλάνο θα κατάφερνα να πετύχω τη ποθούμενη σύμπλευση. Όχι φυσικά από την πρώτη συνεδρία! Σε μια από τις επόμενες. Ίσως προς το τέλος της θεραπείας(!). θα μετρούσα φυσικά και μερικές ..απώλειες κατά τη διάρκεια. Λογικό! Μα… είναι θέματα ιδιοσυγκρασίας και σίγουρα έχει την ευθύνη το άτομο κατά πόσο αφήνεται να ψυχαναλυθεί και να δεχθεί τις επιδράσεις της θεωρίας μου. Σίγουρα ναι!
Στο κομμάτι, δουλειά, απόδοση στον βασικό σκοπό του εγχειρήματος, μάθηση-γνώση, τον λόγο νομίζω θα είχε ένας μάνατζερ. Ναι! είμαι σίγουρη πως αυτή η ευθύνη ταιριάζει σε έναν,διακεκριμένο μάλιστα, μάνατζερ. Θα καθόριζε στόχους. Πρωτεύοντες, δευτερεύοντες και διαδικασία επίτευξης. Γρήγορες εναλλαγές σχεδίων για την αύξηση της παραγωγής και την αποτελεσματικότητα των ομάδων. Χρονοδιάγραμμα πιασίματος πλάνων και μια εν δυνάμει εναλλακτική στη περίπτωση αργοπορίας ή το αντίθετο. Θα υπήρχαν δε, σίγουρα μπόνους.
Το περιεχόμενο της δουλειάς, νομίζω είναι θέμα δασκάλου. Ναι! ένας δάσκαλος θα καθόριζε το περιεχόμενο του εγχειρήματος. Αναλυτικά προγράμματα, διαθεματικά. Μια κάποια παιδαγωγική υπηρετούσα τους στόχους. Εφαρμογή καινοτόμων μεθόδων διδασκαλίας. Ευθύνη. Ευθύνη. Ευθύνη. Ηθική. Έμπνευση. Μετάδοση. Αποτελεσματικότητα. Αξιολόγηση. Αποτίμηση.
Σήμερα είχα τετράωρο.
Ice alert προειδοποίησε το καντράν του αυτοκινήτου κι ο παγωμένος θόρυβος της μίζας προσυπέγραψε.
Φεβρουάριος του 2011, Ζεφύρι
(σκέψεις που προέκυψαν από απαξιωτικές συζητήσεις για τον ρόλο του εκπαιδευτικού και μια κάποια τάση που ανέτειλε μόλις τότε, διάλυσης εκπαιδευτικών μονάδων στη περιοχή
στο κείμενο αυτό περιελήφθησαν ορισμένες μόνο από τις αναφορές μου χάριν συντομίας)
συγχαρτήρια …
Ακριβώς έτσι… Όμορφα τα γράφεις συναδέλφισσα!
Ένα κείμενο κατασταλαγμένο, στιβαρό – κι ας γράφτηκε σαν “σκέψεις”, όπως λέει η δημιουργός του.
Εγώ ωστόσο θα μείνω στην αρχή αρχή – πριν το κείμενο… θα μείνω στο
“πως να ζεσταθούν αυτές οι αίθουσες;!
δεν είναι το πετρέλαιο που δε φτάνει
είναι τα χνώτα που λιγοστεύουν”
Το θεωρώ τόσο ποιητικό, τόσο συγκλονιστικό, τόσο ευαίσθητο! Και μόνο αυτές οι τρεις γραμμές αρκούν για να πω “ευχαριστώ, φίλη μου Ασημίνα!”
Έξι χρόνια μετά, δεν είναι που δεν υπάρχει το πετρέλαιο που δεν έφτανε τότε……
Μπράβο Ασημίνα για τις σκέψεις σου…. διαχρονικές.
Δάσκαλος = Ευθύνη. Ευθύνη. Ευθύνη. Ηθική. Έμπνευση. Μετάδοση. Αποτελεσματικότητα. Αξιολόγηση. Αποτίμηση.
Μακάρι!!!!
καλησπερα σας!
χαιρομαι που σας αρεσε αλλά περισσότερο χαίρομαι που επιτέλους βλέπω τα σχόλια!!!
αν και λαμβανω ειδοποιησεις πως εχω σχολια, οταν ακολουθω τον συνδεσμο ή μπαινω στον χώρο, δεν βλεπω τα σχολια 🙁
ευχαριστώ πολύ!
καλώς σας βρήκα και καλή μας συνέχεια.. 🙂