Μαλακές οι ώρες Που ποτίζουν τα αυλάκια της προσμονής. Κι ο γδούπος των σκέψεων βαρύς. Πυροδοτεί ερωτήματα σε καιρούς αγρανάπαυσης. Κι εσύ μιλάς για τη βροχή που πληκτρολογεί μανιωδώς τα αίτια των απερίσκεπτων  συγκυριών μιας εποχής που μάταια συμπονούμε. Το γιατί...

Τώρα μπορώ να ξεχάσω τις σημειώσεις που δεν μπορούν να διαβαστούν και σαν αμίλητοι σκλάβοι δουλεύουν στα τυφλά. Τόσα και τόσα πράγματα ενθύμια μιας νύχτας ξεκλειδώνουν εκείνο το τέλμα της ψυχής. Λίγες μέρες απομένουν ακόμη και η μορφή σου όπως ήταν αφήνει μια γεύση...

Αιχμάλωτο βλέμμα ίσως τα φύλλα να συγγενεύουν μεταξύ τους όπως το δικό σου αιχμάλωτο βλέμμα εν αναμονή της εξοικείωσης των  κοινωνικών αλλαγών. Αυτόνομο και διεκδικητικό, εκτόνωσε όλο το μυστήριο. Δεν έδωσε τη συνταγή για το παραμύθι. Δε δικαίωσε το σενάριο. Αρκεί...