Παρατήρησα ότι, όσο πιο πολύ την πραγματικότητα ανέλυα τόσο περισσότερο η σιωπή μου οξυνόταν. Ίσως η όραση να συνδέεται με την ομιλία. Ίσως τα μάτια, τα χείλη να υποτάσσουν. Ίσως το βλέμμα, τις λέξεις κυριεύει. Γι’ αυτό, άγγιζέ με, στην αφή να επενδύσω. Ίσως κάποτε τα...

Τρέμω, κάθε φορά που το παράλογο ξεπερνά τη λογική μου. Όχι, δεν είναι φόβος ούτε ταραχή. Είναι ευγνωμοσύνη καθώς το βλέμμα υπερνικά τη σκέψη. Κι όταν σε αντικρίζω, χάνομαι. -Τι σχέση έχει η ανατριχίλα με το χάος; ρώτησες. -Τα μάτια σου, ρώτα, τα μάτια σου...   _...

Θέλω να σου πω τις σκέψεις μου εκείνες που τόσα βράδια, ξέρεις, γλυκά με βασανίζουν. Σαν κύματα σιωπής με ρεύματα αθόρυβα, αγγίζουνε δειλά, των ονείρων τις ακτές μας. Έλα να περπατήσουμε μαζί χαρακιές στην άμμο τα βήματά μας, δες, πως χαράζουν τ’ αρχικά μας γραμμές...

        Στάσου.  Μη φεύγεις.  Δεν είναι η βιασύνη λύση.  Δεν είναι η φυγή σκοπός.  Είναι δειλοί, όσοι  τη σύγκρουση αποφεύγουν.  Αν σε κυριεύει ο θυμός,  αν η υπομονή είναι μόνιμος εχθρός,  αν ο σφυγμός σου αυξάνει διαρκώς  τότε πάνω στο κορμί μου εκτονώσου.  Αντέχει...

-Θυμάσαι; Τότε, που για λίγο Έρωτα διψούσα; Που σε ικέτευα ένα ποτήρι ηδονής να μου προσφέρεις; Που για να ξεδιψάσω έγλειφα τους πόρους της ιδρωμένης σου σάρκας και συ με άφησες να πεθάνω από αφυδάτωση; Τι φριχτός θάνατος...   _ γράφει ο Γεώργιος...

Στα όνειρά μου να κρυφτείς κι απόψε περιμένω. Το παραθύρι ανοιχτό, με τρόπο να τρυπώσεις. Ίσως, ως άνεμος θα μπεις, ίσως σα λάμψη άστρου. Σαν κόκκινη πανσέληνος ίσως σκαρφαλώσεις, απ’ το μπαλκόνι κρεμαστείς, τα κάγκελα να λιώσεις και στο κατώφλι σα σταθείς στο νου μου...

Σ’ αγαπώ. Για χάρη σου μπορώ, να στέκομαι αιώνες πάνω απ’ το καλλίγραμμο Ωμέγα σου. [...] _ γράφει ο Γεώργιος Σταματόπουλος

Ολοένα και πιο επιφανειακοί γινόμαστε, μέρα με τη μέρα. Έτσι μας θέλουνε. Φελλούς. Να επιπλέουμε αμέριμνοι [...] _ γράφει ο Γεώργιος Σταματόπουλος

Λείπεις. Κι είν’ η απουσία σου, θάνατος αργός. Κι η προσμονή μου, χώμα που σκεπάζει το σαπισμένο μου σώμα που κατασπαράζουν τα σκουλήκια. [...] _ γράφει ο Γεώργιος...

Θρέμμα των ματιών σου χωρίς τοκετό γεννιέμαι. Χωρίς προσευχές στον Θεό σου παραδίνομαι. Με την πνοή σου ταξιδεύω στο πέλαγος της τέρψης μας. [...] _ γράφει ο Γεώργιος...