Βάρδια πρώτη· στην Πύλη.  Ο προϊστάμενος σαφής,  ρητές οι οδηγίες:  Σηκώνεις το χέρι  [σφιχτός ο καρπός,  τεντωμένος ο αγκώνας]. Σημαδεύεις [το πιστόλι ένα εκατοστό  απ' το μέτωπο απόσταση]. Πιέζεις τη σκανδάλη  και ρίχνεις. Τόσο απλό. Αν το κρανίο διαμελιστεί ...

Μεταξύ, του παρελθόντος και του μέλλοντος  στεκόμουν, προσμένοντας να διασχίσω την όχθη της ύπαρξης ενώ η ευτυχία συνθλιβόταν με ταχύτητα ιλιγγιώδη  στο τείχος της σιωπής. Αυτή έζησε, εγώ πέθαινα… _ γράφει ο Γεώργιος...

Δειλό, ξεκίνημα δειλό μ’ ανώριμα στιχάκια στο διάβα σου πλανήθηκα, λαθραία μου πορεία να ξεκουράζομαι γυμνός στης μνήμης τα παγκάκια να καρτερώ την αύρα σου, ονείρων καπηλεία. Στα χέρια σου ανδρώθηκα, φωλιά ελπιδοφόρα στάχυ να ‘ναι η τέρψη σου, το πάθος η τροφή...

Τι ΄ναι αυτό, αναρωτώ, που μέσα μου βρυχάται; Θεριό είναι τρανό που όλο μαστιγώνουν; Να ’ναι οι φλέβες δαμαστές, κλουβί τα σωθικά μου; Στερώ τη λευτεριά σ’ ένα δειλό δραπέτη; Πανάθεμά σε αναμονή στα στήθια μου ριζώνεις. Ώσπου, ξεπρόβαλες εσύ. Εσύ! Μεσ’ στ’ όνειρο...

Ταξιδιώτη αέναε στο γνέψιμό μου αποκρίθηκες. Στης λήθης τ’ ακρογιάλι ξεκουράσου. Βότσαλα μικρά οι αναμνήσεις λαχταρούν την αλμύρα, στη σάρκα τους λουσμένη. Να γευτούν στα χείλη τον αφρό της ελπίδας και να μεθύσουν απ’ τα τσαλακωμένα βήματά σου. Η σιωπή σκεπάζει τη...

Σας μισώ μέχρι αηδίας. Τόσο πολύ, που όταν σας βλέπω θέλω να ξεράσω.  Να βγάλω τόσο εμετό απ'τα σωθικά  μου μέσα, μέχρι να χλωμιάσω.  Να λιποθυμίσω, να πέσω χάμω,   να σπαράζω από αδυναμία.  Ας πεθάνω από παραισθήσεις, το προτιμώ διότι η αχαριστία είναι  η...

Παρατήρησα ότι, όσο πιο πολύ την πραγματικότητα ανέλυα τόσο περισσότερο η σιωπή μου οξυνόταν. Ίσως η όραση να συνδέεται με την ομιλία. Ίσως τα μάτια, τα χείλη να υποτάσσουν. Ίσως το βλέμμα, τις λέξεις κυριεύει. Γι’ αυτό, άγγιζέ με, στην αφή να επενδύσω. Ίσως κάποτε...

Τρέμω, κάθε φορά που το παράλογο ξεπερνά τη λογική μου. Όχι, δεν είναι φόβος ούτε ταραχή. Είναι ευγνωμοσύνη καθώς το βλέμμα υπερνικά τη σκέψη. Κι όταν σε αντικρίζω, χάνομαι. -Τι σχέση έχει η ανατριχίλα με το χάος; ρώτησες. -Τα μάτια σου, ρώτα, τα μάτια σου......

Θέλω να σου πω τις σκέψεις μου εκείνες που τόσα βράδια, ξέρεις, γλυκά με βασανίζουν. Σαν κύματα σιωπής με ρεύματα αθόρυβα, αγγίζουνε δειλά, των ονείρων τις ακτές μας. Έλα να περπατήσουμε μαζί χαρακιές στην άμμο τα βήματά μας, δες, πως χαράζουν τ’ αρχικά μας γραμμές...

        Στάσου.  Μη φεύγεις.  Δεν είναι η βιασύνη λύση.  Δεν είναι η φυγή σκοπός.  Είναι δειλοί, όσοι  τη σύγκρουση αποφεύγουν.  Αν σε κυριεύει ο θυμός,  αν η υπομονή είναι μόνιμος εχθρός,  αν ο σφυγμός σου αυξάνει διαρκώς  τότε πάνω στο κορμί μου εκτονώσου. ...

-Θυμάσαι; Τότε, που για λίγο Έρωτα διψούσα; Που σε ικέτευα ένα ποτήρι ηδονής να μου προσφέρεις; Που για να ξεδιψάσω έγλειφα τους πόρους της ιδρωμένης σου σάρκας και συ με άφησες να πεθάνω από αφυδάτωση; Τι φριχτός θάνατος...   _ γράφει ο Γεώργιος...

Στα όνειρά μου να κρυφτείς κι απόψε περιμένω. Το παραθύρι ανοιχτό, με τρόπο να τρυπώσεις. Ίσως, ως άνεμος θα μπεις, ίσως σα λάμψη άστρου. Σαν κόκκινη πανσέληνος ίσως σκαρφαλώσεις, απ’ το μπαλκόνι κρεμαστείς, τα κάγκελα να λιώσεις και στο κατώφλι σα σταθείς στο νου...

Σ’ αγαπώ. Για χάρη σου μπορώ, να στέκομαι αιώνες πάνω απ’ το καλλίγραμμο Ωμέγα σου. Να σε προστατεύω ακούραστα, σαν γνήσιος τόνος από ανορθόγραφες απόπειρες. Μονάχα υποσχέσου μου, πως δε θα γίνεις υπερσυντέλικος ποτέ. Φοβάμαι, αγάπη μου, το ήτ(τ)α. _ γράφει ο...

Ολοένα και πιο επιφανειακοί γινόμαστε, μέρα με τη μέρα. Έτσι μας θέλουνε. Φελλούς. Να επιπλέουμε αμέριμνοι στα μολυσμένα νερά της απληστίας και να μουλιάζει η αλμύρα κάθε μας όνειρο φιλόδοξο. Να φτάσουμε στον πάτο... _ γράφει ο Γεώργιος...

Λείπεις. Κι είν’ η απουσία σου, θάνατος αργός. Κι η προσμονή μου, χώμα που σκεπάζει το σαπισμένο μου σώμα που κατασπαράζουν τα σκουλήκια. Κι όταν έρχεσαι, σε αποσύνθεση με βρίσκεις πάντα. Μάλλον αγάπη μου ξεχνάς πως ζωή είν’ η παρουσία σου μονάχα. _ γράφει ο...

Θρέμμα των ματιών σου χωρίς τοκετό γεννιέμαι. Χωρίς προσευχές στον Θεό σου παραδίνομαι. Με την πνοή σου ταξιδεύω στο πέλαγος της τέρψης μας. Τον Έρωτα γεύτηκα, συνεργός στην ενοχή σου. Άοπλος, τον Θάνατο νικώ με ένα άγγιγμά σου. Υπάρχω όσο τις αισθήσεις μου...

Eίμαστε θύματα επιλογών. Όσων, αρχικά, μας δημιούργησαν και καθόρισαν μετέπειτα τις αποφάσεις στη ζωή μας. Τη συμβουλή ονόμασαν αγάπη. Είναι όμως Εγωισμός. Είμαστε θύματα ενοχών. Όσων, τελικά, μας κατέστρεψαν τα όνειρα και διαλύσανε κάθε μας φιλοδοξία. Τη σωτηρία...