Έκτωρ  υιός Πριάμου εν τω Ιλίω  «αἰδέομαι Τρῶας καὶ Τρῳάδας ἑλεκσιπέπλους»   Στους έμορφους του ώμους, επήρεν το αρχοντόπουλο, όλο το Ίλιον. Αλλά εκεί, στα τείχη τα θεόρατα,  σαν είδε -μιαν υποψία μόλις- τον κόρφο τον κρουστό της Ανδρομάχης, τα μέλη του...

          Σαν πρώτα δε θα απλώσω τα χέρια μου στον ήλιο παρακαλώντας τα χαλίκια στην πίσω αλέα του παλατιού, κοντά μου να σε φέρουν. Έπλαθα χνώτα μικρά σαν σύννεφα με σχήματα πότε καράβια με σκαλισμένη πλώρη πότε μαχαίρια με λάμα αστραφτερή...

Ώρες πολλές του μίλαγε για ποίηση, για τον Αλκαίο και τον Πίνδαρο και για το έξοχον ανάστημά των, το ποιητικό. Πόσο πολύ, με πάθος φοβερό, ρίχνεται εις την μελέτη των. Και πόσον δύναται να εκφωνεί από μνήμης, ως οι αρχαίοι αοιδοί, «ἦλθες ἐκ περάτων γᾶς ἐλεφαντίναν...