Πέρασε τώρα ο καιρός να μην φοβάσαι κι αυτό το μούδιασμα  του πόνου που θυμάσαι μια ζάλη είναι, π’ αντιστέκεται στην σκέψη   Πέρασε τώρα ο καιρός να μην γκρινιάξεις τον εαυτό σου ερειπωμένο να κοιτάξεις αν χρειαστεί, δωσ’ του μια ανάμνηση να παίξει   Γιατί...

Η θάλασσα σκοπός γι’ αυτούς που δεν φοβούνται Ν’ αγγίξουν τον βυθό κι ας μην ξαναγυρίσουν Στην έρημη ακτή τα πάντα λησμονιούνται  Ο βράχος πάπλωμα σκληρό Η άμμος το σεντόνι  Αέρας που σφυρά στ’ αυτιά Τις σκέψεις σου σαρώνει  Οι γλάροι που πετούν ψηλά Τα κύματα κοιτάνε...

Η Κοσμόπολη, μια πόλη με πολλούς ανθρώπους και πολλά καλώδια που τους ένωναν όλους κινδυνεύει να βυθιστεί. Οι κάτοικοί της περνούν καθημερινά ατέλειωτες ώρες με τα κινητά τους και την τηλεόραση. Έτσι η Κοσμόπολη θα βουλιάξει από το βάρος των πληροφοριών! Υπάρχει άραγε...

Στο στέρφο αμπέλι φύσηξε κρύος ο βοριάς, την ώρα του φωτός της τελευταίας αχτίδας. Ματιά υγρή, από ταξίδι, θαρρώ, πως έρχεται μακρύ,  ξανθή˙ στο χρώμα της σταφίδας.   Ο ξένος ψάχνει για μια γη, στάση να κάνει… λίγη θαλπωρή…  Της ιστορίας το κουβάρι του σα...

Εγώ που σ' αγαπώ σου υπόσχομαι να τρέξω αν τύχει και προσέξω πως έχεις πληγωθεί Κι η γη κι ο ουρανός δεν θα 'χουν σημασία θα ‘ναι χωρίς αξία μάρτυς μου ο Θεός   Εγώ που σ' αγαπώ αν χρειαστεί θα διώξω του ουρανού το τόξο το φως θα παραβγώ Σε μια σταλαγματιά θα...

Πέρνα με. Μη με κοιτάς στη διαδρομή  και μην χρεώσεις τη βροχή στον ουρανό. Το ξέρουμε και οι δυο πως και την πιο μικρή ψιχάλα  την έφεραν τα μάτια μας όταν συνειδητά αλλάξαμε πορείες.   Πέρνα με, μα μην προπορευτείς. Θυμήθηκα τα χρόνια μας. Νέα ανάσα. Ξημέρωμα...