Υψηλή παθογένεια στα καλά μου χαρτιά Βγαίνει η ψυχή πριν τελειώσει η παρτίδα Κάθε πριν ανοίξει φύλλο χτίζει μπετόν το επόμενο  την υπονόμευσή του   Μεγάλη η θνησιμότητα και στις καλές ελπίδες Το μέλλον μου από χέρι Ή από χαντακωμένη τύχη  ολότελα ταπί  ...

Σαν καταφυγή και σαν όνειρο μοιάζεις  μικρή σύνθεση σε μορφή χλωρίδας Κάποιος επαίτης θηρευτής του άλλου τρόπου Θα σε ονόμασε   Και καθώς σε παρατηρώ -αυτό μόνο αφού διάλογος ανάμεσα  σε φύση και άνθρωπο ουδόλως ευδοκιμεί- Δεν διακρίνω μήτε άνθος μήτε μίσχο...

Το ομολογώ Αγνόησα παντελώς το μήνυμα των πτώσεων που ανεπίστρεπτα δεν είχαν τις κατωφέρειες αγνόησα που πρόσκαιρες δεν ήταν τελικά οι μύθοι - βακτηρίες που κανείς βαστιέται και ξαμώνει τις σιωπές του μπρος στο άρρητο νόμιζα πως άχρηστοι Μήτε ενός Ανταίου τη χθόνια...

Ξύπνησε ιδρωμένος κι άρχισε να κολυμπά αντάμα με το ποίημα που είχε γράψει Βουτιές αυτός βουτιές εκείνο Πνιγμούς αυτός πνιγμούς εκείνο   Τόσο απερίγραπτα δοσμένοι Τούτος στο δράμα του - να κόβεται στα δυο η ανάσα του  εκείνο στο δικό του - ακέριο και αβύθιστο...

Τι σας νοιάζει θα μου πείτε Που το ποίημα έχει κι άλλες αναγνώσεις Πιο βαθιές πιο σαρκοβόρες   Σεις φροντίζετε τους κήπους σας Βόλτες βγάζετε νυκτερινές Τα δασύτριχα σκυλιά σας Γρασάρετε επιμελώς στα γήπεδα Μυώνες και κλειδώσεις Και καθ’ εκάστην τρίβετε με...

Τούτη που κοντοστάθηκεΈχασε και χάθηκεΣτου χρόνου το τρεχαλητόΔιόλου δε με νοιάζει Η άλλη με νοιάζειη γρήγορη,η συνεπήςΠου τα 'χει τετρακόσια Η ώρα η κακιάΠου έχουμε μέσα μας -γράφει ο  Γιώργος Κουλιανός   Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!...