Ετικέτα: Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Ένα κλασικό whodunit, πολύ ωραία δοσμένο στη σημερινή εποχή. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα νησί που υπάρχει μόνο στη φαντασία της συγγραφέως, αν και δε θα με χάλαγε να υπήρχε όντως, μιας και οι κάτοικοί του είναι μόνο όσοι γεννήθηκαν εκεί, τα μηχανοκίνητα απαγορεύονται, τα εφόδια και οι προμήθειες έρχονται από τη στεριά με λεμβούχο κι όλα τα φωτίζει ο φάρος του νησιού. Η συγγραφέας αποδίδει με πολύ καλό τρόπο νοοτροπίες, συναισθήματα, χαρακτήρες, ατμόσφαιρα. Νομίζεις ότι διαβάζεις ασαφή και κουραστική προανακριτική δικογραφία αλλά σιγά σιγά ο μύθος σε τυλίγει με την άχλη του, τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στη θέση τους και καταλαβαίνεις επιτέλους ξεκάθαρα τι σε τυραννάει από την πρώτη σχεδόν σελίδα ως προς την ταυτότητα του υπόπτου. Οι χαρακτήρες παίζουν σκραμπλ, πίνουν τσάι, κουτσομπολεύουν, έχουν αμαρτωλά μυστικά, ξέρει ο ένας τις συνήθειες του άλλου, είναι ψυχοπονιάρηδες, ένας όμως δεν αγαπάει και τόσο τους συγκατοίκους του. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα για τους φανατικούς της αγγλικής αστυνομικής λογοτεχνίας. Δείχνει Αγκάθα Κρίστι αλλά δεν την κοπιάρει, η συγγραφέας έχει δικό της, ξεκάθαρο και σαφές στυλ που σε παρασύρει! Καλογραμμένο και ατμοσφαιρικό όμως η μετάφραση με ξένισε σε πολλά σημεία. Πολλά πράγματα δε μεταφράστηκαν σωστά και ειδικά αυτή η λέξη κότατζ που επαναλαμβάνεται. Μα καλά δεν μπορούσε να αποδοθεί ως εξοχικό, υποστατικό, οίκημα, σπίτι, κάτι; Κατά τα άλλα δεν έχω άλλες...

Επτά χρόνια ευτυχίας, επτά χρόνια από τη ζωή του συγγραφέα στο Τελ Αβίβ. Γραφή γλυκόπικρη, με τη χαρά της ανατροφής ενός παιδιού, τον φόβο της ανατροπής της ζωής σου από μια ρουκέτα, την αμφιβολία για την ορθότητα των πολιτικών τακτικών και για το δέος μπροστά στις διαφορετικές και αντικρουόμενες κουλτούρες που συναντάει ο συγγραφέας στα ταξίδια του ανά τον κόσμο καλεσμένος από εκδότες και εκθέσεις βιβλίου. Μικρά αυτοτελή «διηγήματα», μικρά αποσπάσματα γεμάτα μεγάλες αλήθειες από τη ζωή ενός ανθρώπου φιλέρευνου, παρατηρητικού, διορατικού, οξύνου. Με αφορμή τα επτά πρώτα χρόνια της ζωής του γιου του, ο Έτγκαρ δίνει με άφθονο αυτοσαρκασμό και διαφορετική οπτική την καθημερινότητα της ισραηλινής κοινότητας, ιστορίες από την οικογένειά του, τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις άσχημες καταστάσεις υγείας των δικών του ανθρώπων. Δεν ειρωνεύεται, σαρκάζει. Και δε διστάζει να κλάψει μπροστά μας (όχι μπροστά στους δικούς του) ώστε να γεμίσει δύναμη και να τη μοιράσει στην οικογένειά του. Τα μικρά, σύντομα κεφάλαια και η ελάχιστη σύνδεση μεταξύ τους βοηθούν στην ευκολοδιάβαστη ανάγνωση, όμως χρειάζεται προσοχή: τα υπονοούμενα και οι στηλιτεύσεις είναι τόσο καλά κρυμμένα που δε φαίνονται με την πρώτη ματιά. Ουσιαστικά, ένιωθα σα να διάβαζα ένα κρυπτογραφημένο βιβλίο. Υποδόριο χιούμορ, σαρκαστικές κοινωνιολογικές, ιστορικές και θρησκευτικές απόψεις, νότες αισιοδοξίας, αγωνία για το αύριο της οικογένειας που δημιούργησε και τον δημιούργησε, ευρεία αντίληψη και μάθηση είναι όλα εδώ και με έκαναν να δω με άλλο μάτι τη...

Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας με κεντρικό πρωταγωνιστή το πλοίο «Ίβις» είναι ένα κολοσσιαίο μνημείο 637 σελίδων (με επιπλέον περίπου 50 σελίδες λεξιλόγιο) γεμάτο από ιστορικά στοιχεία, ντοπιολαλιά, καταπληκτική καταγραφή της ινδικής κάστας, διερευνητικό μάτι που αποκαλύπτει τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων με αντικειμενικότητα και αγάπη. Ένας άθλος που πολύ φοβάμαι ότι στο επόμενο βιβλίο, όταν με το καλό εκδοθεί και στα ελληνικά, θα είναι εξίσου πολυσέλιδος και περιπετειώδης, κάτι που θα μου στοιχίσει αρκετό χρονικό διάστημα ανάγνωσης αλλά μ’ άρεσε πολύ για να μην το υποστηρίξω. Χιλιάδες ιστορίες, χιλιάδες χαρακτήρες, άψογη διαχείριση της πλοκής, όπιο και παπαρούνες, φτώχεια και θαλασσοταραχές, η θέση της γυναίκας στην ινδική κοινωνία (μιλάμε για το 1830 και την εποχή των πολέμων του όπιου μεταξύ Κίνας και Αγγλίας), ναυτική ορολογία και δυσκολίες κατά τον πλουν του «Ίβις» και τόσα άλλα που δε θα μου φτάναν σελίδες επί σελίδων για να επισημάνω. Στην αρχή ίσως ο αναγνώστης δυσκολευτεί (οι εξελίξεις στο καράβι πάνε πιο αργά απ’ ό,τι στην ινδική γη, όπου θα διαβάσετε σκηνές που έχετε δει στις αγαπημένες και προσεγμένες ταινίες του Bollywood της δεκαετίας του 1950) με τους ιδιωματισμούς και θα συμπαθήσει τον δόλιο μεταφραστή, που στη σελίδα 69 παραδέχεται ότι έπλευσε «μεταξύ μεταφραστικών συμπληγάδων», μιας και στο κείμενο υπάρχουν κατά 40% αγγλικά και κατά 60% παραφρασμένα ινδικά, οπότε αναγκάστηκε σε κάποιες απλουστεύσεις του λεξιλογίου. Συστήνω λίγη υπομονή και κουράγιο, αξίζει να διαβαστεί...

Στις 10 Δεκεμβρίου 1957, ο Αλμπέρ Καμύ, εκφωνεί στο δημαρχείο της Στοκχόλμης ομιλία στο τέλος του συμποσίου της τελετής των βραβείων Νόμπελ.  Έχοντας μόλις παραλάβει το βραβείο Νόμπελ, καταθέτει μπροστά στο κοινό, τις ιδέες του για τη σημασία του προσωπικού του έργου το οποίο αποσκοπεί στη υπηρέτηση της αλήθειας και της ελευθερίας. Στην παραπάνω λοιπόν «Ομιλία στη Σουηδία» και στη «Διάλεξη στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα» στις 14 Δεκεμβρίου 1975 και καθώς ακόμη δεν έχει τελειώσει ο πόλεμος στην Αλγερία, ο Καμύ μιλά για «τον καλλιτέχνη και την εποχή του» κάνοντας λόγο για την ελεύθερη τέχνη, την ανένταχτη δημιουργία και την έκφραση των διαφόρων ιδεολογιών. Αναρωτιέται για τους λόγους που οδήγησαν την Ακαδημία να τον τιμήσει με το βραβείο όταν ο ίδιος νιώθει απομονωμένος και προβληματισμένος για τον πόλεμο που βιώνει η χώρα του, η Αλγερία.  Νιώθει απογυμνωμένος κάτω από τα φώτα των προβολέων αλλά εντέλει ξεδιπλώνει μοναδικά, τις απόψεις του για την τέχνη γενικότερα αλλά και για το ρόλο του συγγραφέα καθώς θεωρεί ότι παραλαμβάνει το Νόμπελ εξ’ ονόματος μιας ολόκληρης γενιάς σημαντικών και σπουδαίων συγγραφέων. Απευθύνεται στους φοιτητές, τους παρόντες και τους μελλοντικούς, μιλώντας για τη δική του εποχή και όχι για το μέλλον καθώς πιστεύει πως μόνο έτσι μπορεί ο καλλιτέχνης να παραμείνει διαχρονικός. Ως γνήσιος φιλόσοφος, αμφισβητεί το προσωπικό του ιδεολογικό οικοδόμημα, επιθυμώντας πάντοτε την αναζήτηση της αλήθειας. «Ο καλλιτέχνης και η εποχή του» αποτελεί ένα...

Ένα από τα πρώτα βιβλία του Γιάννη Ξανθούλη, που εμένα μου είχε ξεφύγει (κυκλοφόρησε το 1984 και τώρα επανεκδόθηκε). Σε γενικές γραμμές μου άρεσε αλλά αυτό το επίμονο σουρεαλιστικό στοιχείο στα κείμενα του Ξανθούλη με ξενερώνει απίστευτα! Στο βιβλίο ο αφηγητής (ο συγγραφέας;) μας περιγράφει το εφηβικό του καλοκαίρι του 1962 στη Θράκη. Τότε που εγκαταστάθηκε νοικάρισσα στο δωμάτιο του πατρικού του η δασκάλα Ντάλια Βεντάλια και ξύπνησε τα αντρικά του αισθήματα. Η γνωστή, γνώριμη γραφή του Ξανθούλη που σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι. Σε ένα τελείως κουλό οικογενειακό σπίτι, όπου η μάνα αυτοκτόνησε πηδώντας στον ασβέστη, ο αδερφός του αφηγητή κι η σύντροφός του Ροδόπη (το θέτω κομψά) κάνουν έρωτα καθημερινώς και θορυβωδώς, η θεία Αλκιβιάδα μεγαλώνει το στερνοπούλι της οικογένειας, ο θείος Μπατίστας, γνωστός σε όλη την οικογένεια ότι του αρέσουν “τα ξυνά”, ερωτοτροπεί με την άλλη πλευρά της πόλης και πέφτει θύμα των ερωτικών του προτιμήσεων (βρέθηκε κυριολεκτικά σφαγμένος) και μέσα σε όλα αυτά έχουμε και την Ντάλια Βεντάλια και τον μαύρο της μινιόν πάνθηρα Ντε Γκωλ (στην ουσία ένα μαύρο ψωρόγατο). Και η κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική Ελλάδα δεν αφήνει ανεπηρέαστο τον αφηγητή. Ο φίλος του ο Θοδωρής είναι το αποκούμπι του και σε αυτόν εκμυστηρεύεται αισθήματα, όνειρα, ελπίδες, απογοητεύσεις, μαζί σκέφτονται, μαζί κολυμπάνε, μαζί επιστρέφουν το φθινόπωρο στο σχολείο. Και το καλοκαίρι χάθηκε στο χειμώνα, όπως η ζωή χάνεται μες στην αιωνιότητα και...

Επανέκδοση του βιβλίου που κυκλοφόρησε από την Εστία το 2000. Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου γράφει ωραία, απλά, κατανοητά και ασχολείται με ένα θέμα που δεν παύει να είναι καίριο ακόμη και σήμερα που το κύμα της μετανάστευσης πάλι κορυφώνεται. Ο Γιώργος πάει στη Β΄ Γυμνασίου σ’ ένα γερμανικό σχολείο. Οι γονείς του εργάτες. Ο ίδιος νιώθει πελαγωμένος με το νέο σχολείο, τους νέους συμμαθητές, τους νέους καθηγητές. Στην τάξη έχουμε μια μικρο-κοινωνία: τους νταήδες, τους ναζιστές, τα “φυτά”, τους σωματικά ανάπηρους που γίνονται στόχος κακών σχολίων κλπ. Ο Γιώργος δημιουργεί φιλίες και έχθρες, γνωρίζει τον εαυτό του και τη χώρα που τον φιλοξενεί με τη βοήθεια των συμμαθητών του. Του αρέσει να ξεφεύγει από τη ρουτίνα του διαβάσματος με καλή παρέα στο κοντινό δάσος, όπου ζει ένας ηλικιωμένος, κουρασμένος από τη μοντέρνα ζωή. Όλα ανατρέπονται όταν το σχολείο ετοιμάζεται να ανεβάσει θεατρική παράσταση για τη ζωή του Ιησού και τον ρόλο του Χριστού τον αναθέτουν στον Γιώργο! Εκεί πλέον το μίσος και η ταξική αντιπαλότητα υπερβαίνουν τα εσκαμμένα, το παιδί έρχεται αντιμέτωπο με τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού κι αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια του. Μια έκπληξη και μια ανατροπή θα φέρουν τα πάνω κάτω. Στο βιβλίο αυτό διακρίνουμε πολλά γνώριμα χαρακτηριστικά του συγγραφέα και τις πολύ σοβαρές προσπάθειές του να επικοινωνήσει με τους έφηβους αναγνώστες. Μετά από αυτό το βιβλίο η συγγραφική πορεία είναι ανοδική, με κορυφαία τα βιβλία...

Ένα μυθιστόρημα-κόλαφος για την καταναλωτική κοινωνία, τις φιλοδοξίες των γονέων που δε διστάζουν να εκμεταλλευτούν τις αθώες ψυχές των παιδιών τους ώστε να ζήσουν μια πιο «διάσημη» ζωή, για τα παιδιά που τα παραμερίζουν οι γονείς όταν εντοπίζουν ένα καλύτερης ποιότητας αδελφάκι, για τις μοναχικές ψυχές που μεγαλώνουν χωρίς πρότυπα και στήριξη και αγωνίζονται να τα καταφέρουν παρ’ όλ’ αυτά. 812 σελίδες, ένα μικρό βαράκι στα χέρια μου (μη διανοηθείτε να το διαβάσετε πριν κοιμηθείτε, θα πιαστείτε) κι επιτέλους το τελείωσα. Σίγουρα θα μπορούσε να είχε παραλειφθεί τουλάχιστον το μισό βιβλίο και το αποτέλεσμα να παρέμενε αξιοπρεπές, όμως παραδόξως δεν μπορούσα να πηδήξω σελίδες. Ήταν τόση η διορατικότητα της συγγραφέως, η παρατηρητικότητά της, η οξυδέρκειά της, ο χειρισμός της πλοκής, τα χιλιάδες σχόλια που πέρναγαν υποδόρια πίσω από τις γραμμές που δεν μπορούσα να σταματήσω να διαβάζω. Ομολογώ ότι τις τελευταίες σελίδες, επειδή πέρασε μια ολόκληρη εβδομάδα από τότε που το ξεκίνησα και τα προς ανάγνωση βιβλία άνετα συγκροτούν πορεία διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, τις προσπέρασα, μετανιώνοντας για αυτήν τη βδελυγμία αλλά έπρεπε να το τελειώσω! Το 1997, η εξάχρονη Μπλις Ράμπαϊκ βρίσκεται νεκρή στο υπόγειο του σπιτιού της στο Φερ Χιλς του Νιου Τζέρσεϊ. Αστέρι στο παιδικό πατινάζ, διάσημο πρόσωπο στα περιοδικά, τις εφημερίδες και την τηλεόραση, ικανότατα και παθιασμένα μανατζαρισμένη από τη μητέρα της, Μπέτσι Ράμπαϊκ. Ο θάνατός της παίρνει μεγάλες διαστάσεις και συγκλονίζει την αμερικανική κοινωνία. Δέκα...

Άλλο ένα από τα καλά βιβλία του Ξανθούλη. Με τον δικό του, αναγνωρίσιμο και προσωπικό τρόπο αφήγησης και γραφής, μας συστήνει έναν άντρα που βλέπει τον γάμο του να διαλύεται μετά το θάνατο της μικρής τους κόρης από αρρώστια. Αιτία κατ’ εκείνον ο παράλληλος έρωτάς της με τον καλύτερό του φίλο. Με αφορμή αυτό το τραγικό γεγονός ο αφηγητής μας γνωρίζει τη γυναίκα του και την εξέλιξη της σχέσης τους από την Αλεξανδρούπολη της δεκαετίας του 1950 ως την Αθήνα των πρώτων ημερών μετά τη δικτατορία (εισβολή στην Κύπρο, επιστράτευση, ελπίδες μετά τη δικτατορία κλπ.). Τα γνωστά μοτίβα του συγγραφέα κι εδώ: Αλεξανδρούπολη, δεκαετία του 1950, οικογενειακές ιστορίες, λανθάνουσα ομοφυλοφιλία (μπορώ να πω η καλύτερη απόδοση ενός κρυφίου χωρίς απόδοση και ολοκλήρωση έρωτα μεταξύ αντρών σε λογοτεχνικό κείμενο) κι αν δεν υπήρχαν οι μεταφυσικές κορόνες και κάπου κάπου η άνευ νοήματος σειρά των λέξεων θα το χαρακτήριζα από τα καλύτερα και τρυφερότερα κείμενά...

Ένα πρωτότυπο νουάρ μυθιστόρημα ποτισμένο με κωμικές σκηνές υπερβολής χωρίς να καταντά όμως σουρεαλιστικό! Στο νουάρ μυθιστόρημα «το έγκλημα είναι κομμάτι της κοινωνίας, γέννημα-θρέμμα της. Έτσι για παράδειγμα η αστυνομία δεν είναι πάντα φορέας του καλού αλλά ιδιαίτερα προβάλλεται η «σκοτεινή» της πλευρά, αυτή της διαφθοράς αλλά και των ποικίλων σχέσεων με το ίδιο το έγκλημα» (Αλέξανδρος Χατζηκώστας). Έτσι κι εδώ, ο συγγραφέας περιγράφει με ωραίο και αληθοφανέστατο τρόπο τη νύχτα και τις λαμογιές που παίζονται μέσα στα σκοτεινά μπαρ της Εθνικής οδού, τις αντιζηλίες μεταξύ των τραγουδιστριών για την πρώτη θέση στη μαρκίζα, τον καιροσκοπισμό των ιδιοκτητών των νυχτερινών κέντρων και μουσικοσυνθετών που αναθέτουν επιτυχίες σε όποια μοιραστεί το κρεβάτι τους μαζί τους κι όλα αυτά σε αποπνικτική από τα τσιγάρα και τη δυσωδία της σάρκας και της απόλαυσης ατμόσφαιρα. Η ιστορία ξετυλίγεται σε πρώτο πρόσωπο από την Κέλλυ εν είδει εξομολόγησης σε παλιό γνωστό της από τα νυχτερινά κέντρα μπροστά στον τάφο του Κανέλλου Κανάκη ή Καν Καν, ιδιοκτήτη του Κανονιού στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας και μέγα μουσικοσυνθέτη. Η νύχτα έχει μπράβους, ναρκωτικά, τζόγο, παράνομες μπαρμπουτιέρες και γυναίκες, ποτό, ναρκωτικά! Τι γίνεται λοιπόν όταν η Κέλλυ νομίζει ότι η υπόλοιπη ζωή της θα είναι για πάντα στη μαρκίζα του Κανονιού, αγκαλιά με τον Καν Καν και το σουξέ της θα είναι πάντα η πρώτη της επιτυχία, «Η ζήλια είναι μαχαιριά»; Τι θα συμβεί στον κόσμο της νυχτερινής...

Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά ή πώς να γίνετε ρεζίλι στο μέσο μαζικής μεταφοράς που σας πηγαίνει στη δουλειά ή στο σπίτι ή όπου αλλού έχετε βάλει στόχο. Πολύ πιο σπιρτόζικο και ξεκαρδιστικό από τη «Βιογραφία μιας σκύλας» και καμία σχέση με το μοναδικό «Βιβλίο της Κατερίνας», «Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά» είναι η δημόσια εξομολόγηση του αγαπημένου μας συγγραφέα για την προσωπική του ζωή και τα παθήματα που υφίσταται κατά καιρούς λόγω του πρώην πάχους του, της υποχονδρίας του, της λαχτάρας του για τα γλυκά, της επιθυμίας του να δει θερινό σινεμά, της ανάγκης του να ταξιδέψει εκτός πόλεως, όλα αυτά πριν και κατά τη διάρκεια της ζωής του με το αγαπημένο του...

Συγκινητικό και τόσο αληθινό! Πιο επίκαιρο από ποτέ, πρωτότυπο στη σύλληψη και στην πλοκή του, ανθρώπινο και ρεαλιστικότατο!Αλήθεια, εσείς τι θα κάνατε αν μια μέρα χάνατε τα πάντα και καταλήγατε στους δρόμους, χωρίς σύζυγο, χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι, χωρίς τίποτα; Πόσο βαθιά θα σκάβατε μέσα σας για να ατσαλώνατε τον εαυτό σας ώστε να παλέψει μια άλλη, πρωτόγνωρη και πρωτόφαντη ρουτίνα; Θα φτάνατε ποτέ να χάσετε την αξιοπρέπειά σας και να ψάχνετε φαγητό στους κάδους; Θα είχατε τη δύναμη να αντέξετε και αυτήν τη δοκιμασία ή θα αυτοκτονούσατε; Ένα υπέροχο κείμενο που μας φέρνει αντιμέτωπους με την πραγματικότητα κάποιων ανθρώπων που δεν τους θέλουμε δίπλα μας, κοντά μας, κάποιων ανθρώπων που ούτε κι αυτοί ήθελαν να καταντήσουν άστεγοι κι όμως κατέληξαν εκεί. Ποιος ο μικρόκοσμός τους, οι συνήθειές τους, πώς τους αντιμετωπίζουν οι βολεμένοι, πιο άνετοι, σπιτωμένοι περίοικοι; Εικόνες σκληρές, σιχαμένες αλλά απαραίτητες για επιβίωση, γεγονότα που συμβαίνουν κάθε στιγμή δίπλα μας αλλά εμείς λοξοκοιτούμε προς το μέλλον μας και την ασφάλεια της δικής μας καθημερινότητας, χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι όλα αυτά που εμείς χτίζουμε προσδοκώντας ένα μέλλον, μπορούν να χαθούν σε μια στιγμή κι όχι απαραίτητα από λάθος δικό μας!...

Ένα τρυφερό βιβλίο με οικολογικά μηνύματα και τους αγαπημένους μας Λίντσεϋ και Πωλ, χαρακτήρες που γνωρίσαμε στο βιβλίο «Το μεγάλο ταξίδι της κινέζικης πάπιας», δυο ερευνητές που προασπίζονται το καλό του πλανήτη και προστατεύουν τη Γη από σημαντικές οικολογικές...