Για να δείτε ολόκληρο το ημερολόγιο ή να το κατεβάσετε δωρεάν, κλικ...

  Κάθε Κυριακή, η οικογένεια έστρωνε το λευκό τραπεζομάντηλο και καταβρόχθιζε τις αμαρτίες της εβδομάδας... Ο πατέρας, είχε πόδια βατράχου. Πηδούσε... μεγάλες αποστάσεις. Η μητέρα είχε δέρμα χοίρου. Έχωνε τη μούρη της παντού. Γνωστή ανακατώστρα.[...] _ γράφει...

ELENA photography-Φωτογραφία Ελένη Ιωάννου ___________________________________________ Μεγαλώσαμε Αγάπη! Ευτυχώς όμορφα. Ευτυχώς μαζί. Ευτυχώς υγιείς. Με φιλιά, με χαμόγελα, με σ' αγαπώ. Με ουρανό, γη, θάλασσα και ήλιο όλη η ζωή μας. Ευτυχώς!...

Θα δολοφονήσω τις σκέψεις να μην απαριθμούν τις μνήμες. Τις νύχτες που όλα ησυχάζουν εκείνες ξυπνούν και με στοιχειώνουν. Κάποιες φορές, περπατώντας αθόρυβα, πότε πότε, χορεύοντας και τραγουδώντας, άλλοτε, ψιθυρίζοντας, τις ανέχομαι. Μα τις περισσότερες φορές...

απόσπασμα από το καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2015 του ιστότοπου τοβιβλίο.net και των εκδόσεων "τοβιβλίο". Κλικ στην εικόνα για να το κατεβάσετε σε μορφή pdf. Μέγεθος αρχείου 57ΜΒ Κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες για το Καλλιτεχνικό ημερολόγιο...

ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ _________________________________ Μητέρα, μη μου κρατάς το χέρι.   Ξεδίπλωσα τα φύλλα   της καρδιάς στον κόσμο ετούτο,   πληγώθηκα, έμαθα. Μεγάλωσα.  Εσύ ακόμη μου κρατάς το χέρι  και χτενίζεις τα μαλλιά μου.  Ακόμη με ρωτάς,  τι κάνω, πως περνώ, αν...

απόσπασμα από το καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2015 του ιστότοπου τοβιβλίο.net και των εκδόσεων "τοβιβλίο". Κλικ στην εικόνα για να το κατεβάσετε σε μορφή pdf. Μέγεθος αρχείου 57ΜΒ Κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες για το Καλλιτεχνικό ημερολόγιο...

Έναστρη η νύχτα στο νυχτερινό ουρανό σε κίνηση χαοτικής δίνης σου κλέβει το βλέμμα που χάνεται μέσα της. Ταξιδεύεις στροβιλίζοντας στους γαλαξίες των ονείρων σου. Ταξιδιώτη της αστροφεγγιάς ρίξε μας αστερόσκονη και άσε να δούμε τ' όνειρό σου!   _ γράφει η...

Το σπίτι που μικραίνει μα ακόμη με χωρά αντανακλά τις ώρες μου στο εξασθενημένο της ψυχής συναίσθημα.   Το σπίτι που μικραίνει δομημένο με αίμα και οστά με σάρκα και αισθήματα στέκει ακόμη όρθιο στο χώρο που το βαραίνει..   Το σπίτι που μικραίνει στη...

Νύχτα, σε περιμένω να 'ρθεις σαν εξιλέωση στη μέρα που με τα κουρασμένα χέρια της δε μ' άγγιξε να νοιώσω την ελπίδα, δε μ' άγγιξε να συνεχίσω κατάματα τον ήλιο ν' αντικρίζω. Κι έτσι πως θα 'ρχεσαι φέρε μου δυο νυχτοπούλια δύο άστρα δύο φεγγάρια δύο όνειρα δυο...

Πόσο μόνος είσαι πίσω από το προσωπείο που φοράς. Έρημος που τη διασχίζει ο χρόνος. Φοβάσαι να δεις, ν' αγγίξεις τον ουρανό μην σε τυφλώσει, μη σε κάψει το γλαυκό του. Αναζητάς ευθύνες στα ίχνη που άφησες στην άμμο. Κλεισμένος στη φυλακή σου ονειρεύεσαι κι αναζητάς...