Τα πάθη είναι μαγικά. έχουν τον τρόπο τους να φαίνονται όταν τα κρύβεις, μέσα από τα λόγια που ετοιμάζεσαι να πεις όταν επικρατεί ησυχία, μέσα από τα χνάρια που ακολουθείς όταν χάνεσαι. Μα οι δρόμοι στροβιλίζονται σαν τρένο για τρελούς και οι νύχτες διαδέχονται τις...

Είμαι έτοιμη να ανοιχτώ συναισθηματικά; Δεν είμαι έτοιμη να δέσω τα κορδόνια μου. Αν χρειαστεί, θα τρέξω με γυμνά πόδια πατώντας πάνω σε αιχμηρά γυαλιά, σπασμένα από τα χέρια μου, για να ξεφύγω από μένα. Τις νύχτες μου φαίνεται αστείο παρά τραγικό, το πως η φωνή...

Ίσως αν πονούσα λιγότερο, να μπορούσα να μιλήσω για τα μαχαίρια. Ίσως αν δεν ήξερα όσα ξέρω, να μαχαίρωνα κι εγώ με την κάθε ευκαιρία. Ίσως τα μαχαίρια να φτιάχτηκαν για τα χέρια μου, για να καταφέρω να μάθω τα όρια μου. Και ίσως το αίμα της πληγής, που αναβλύζει...

Λες να έχουμε όμορφα μυαλά; Πάλεψα να τα γεμίσω με μπογιά, που τώρα ξεχειλίζει από την γυάλα, που κοσμεί το τραπέζι από την γλυκιά μας γιαγιά, που ιστορίες έλεγε ακόμη και κουρασμένη, μέχρι τα βλέφαρα μας να κλείσουμε αδερφοί μου αγαπημένοι.   Εικόνες έψαχνα...

Σε εκείνον που πονάει πιο ηχηρά ζητούσαν από παιδί να σωπάσει. Σε εκείνον που πονούσε σθεναρά ζητούσαν συγνώμη αφού είχε σπάσει. Πράξεις ισοδύναμες με χτυπήματα και λόγια που τον έπνιγαν σαν κύματα ή τον ξέσκιζαν σαν θαλάσσια ζώα, της φαντασίας όλων μας αποκυήματα....

Πώς γίνεται ένας άνθρωπος με σκισίματα να γίνεται ράφτης; Πώς ένα μικρό παιδί γίνεται κλέφτης;   Πώς γίνεται ένας ανθοπώλης να μαραίνει τα πιο όμορφα άνθη και πως το τριαντάφυλλο δεν πονά από, αυτό που το κοσμεί, αγκάθι;   Με αγάπησαν οι δυό τους άραγε...

Το μυαλό τα συνδέει περίεργα τα βιώματα. Οι στιγμές είναι σαν γυμνά σώματα, που ντρέπονται για την γύμνια τους.   Ένα πρόσωπο ξαφνικά σου φέρνει αναγούλα. Οι στιγμές μαζί του είναι σαν πληγές στα ούλα, που πονούν όταν αγγίζεις τις πτυχές τους.   Ένα μέρος...

Στου κόσμου τα τελευταία απομεινάρια  στου Ήλιου την ατελεύτητη σιωπή  τα άστρα αφήνουν χρώματα και σημάδια  να βρίσκεις το δρόμο σ’ άγνωστη εποχή.  Η μέρα που φεύγει όμορφη και σκληρή  το ίδιο θα ‘ναι κι η άλλη που ξεκινάει  ας ήταν μετά τη δύση της ν’ ακουστεί ...

 Το αίσθημα στις συναυλίες, οι κρυφές μας συνομιλίες.  Δυνατά χειροκροτήματα, απαλά μικρά αγγίγματα.  Εικόνες από κτήρια, χειμώνα δίπλα από τα κοιμητήρια.  Φωνή αγγέλου, ξένη γλώσσα, μεταφράζω στο αυτί σου και κοιτάς αλλού.  Το σκοτάδι κρύβει τα γλυκά εκφραστικά...

Αποφεύγει τον καθρέφτη. Αυτός είναι κύριος γεμάτος ειρωνεία, που πάνω του την τραβά, την γεύση του για να γευτεί, ενώ αυτός την κοιτάζει με αλαζονεία.   Ανυπομονώ για μία στιγμή. Αυτή, που μέσα από αυτόν θα κοιταχτεί και χωρίς λυγμούς θα δει την πραγματική...