Το graphic novel, με αφορμή τη ζωή και το μεταθανάτιο μυστήριο του βασιλιά του rock n’ roll Έλβις Πρίσλεϊ (1935-1977), μιας και μόλις λίγες ώρες μετά τη μοιραία καρδιακή προσβολή που υπέστη εμφανίστηκε κάποιος στο αεροδρόμιο του Μέμφις που του έμοιαζε υπερβολικά, ζωντανεύει την επιρροή των ινδαλμάτων στη ζωή των θαυμαστών τους μέσα από μια διαφορετική ψυχολογική περιπέτεια. Πολλές  «θεάσεις» έδωσαν τροφή στις θεωρίες συνωμοσίας πως ο Έλβις ζει ενώ ακόμη και σήμερα υπάρχουν πάρα πολλοί μιμητές του, κυρίως ως ατραξιόν στο Λας Βέγκας. Έτσι λοιπόν, ένας από αυτούς καλεί έναν δημοσιογράφο στο ξενοδοχείο όπου κάνει το show του κι αυτό θα είναι η αρχή μιας ιστορίας με ενδιαφέρουσες προεκτάσεις, τις οποίες δε συναντάει κανείς συχνά σε graphic novel.

Ο δημοσιογράφος Πολ Έρφουρτ φτάνει στο Λας Βέγκας το 2005 για να πάρει συνέντευξη από τον Βασιλιά, έναν άντρα που ξεσηκώνει ήδη το κοινό επί έξι μήνες αλλά χωρίς να έχει μιλήσει δημόσια σε κανένα έντυπο ή ραδιοτηλεοπτικό μέσο. Γιατί λοιπόν έσπασε τη σιωπή του τώρα και γιατί κάλεσε το συγκεκριμένο άτομο, που κάποτε έγραφε φανατικά για τον βασιλιά του rock n’ roll αλλά κάποια στιγμή σταμάτησε; Πώς ο θάνατος του Έλβις και η αγάπη του κόσμου ενέπνευσαν τον Βασιλιά να ξεκινήσει μια νέα καριέρα και να γίνει ο θεός του τραγουδιού; Μήπως δεν είναι μιμητής αλλά ο ίδιος ο Έλβις; Έγινε θεός τελικά; Και πώς εξηγείται αυτό; Γιατί ο Πολ σταμάτησε να πουλάει κείμενά του; Γιατί στέρεψε από έμπνευση;

«Όταν δεν πιστεύουν πια σε σένα δεν υπάρχεις», αυτό είναι το κυρίαρχο μότο του graphic novel και η κεντρική ιδέα της όλης ιστορίας. Υπάρχει αγωνία για την αληθινή ταυτότητα του πρωταγωνιστή αλλά στην πορεία της ανάγνωσης ξεπετάγονται και ενδιαφέρουσες ιδέες που με έβαλαν σε σκέψη και δείχνουν πως ο δημιουργός Rich Koslowski δούλεψε πολύ πάνω στο κείμενο. Είναι τελικά ο Βασιλιάς ο αληθινός Έλβις ή όχι; Χρειαζόμαστε όμως απόδειξη γι’ αυτό; Όπως και στη θρησκεία, όχι: «Η θρησκεία δεν είναι γεγονότα και αποδείξεις, είναι πίστη. Και με την πίστη πρέπει να υπάρχει και η αμφιβολία… Αν αποδείξω ποιος είμαι, τέρμα το μυστήριο. Μετατρέπεται σε γεγονός. Επιστήμη. Η επιστήμη δεν είναι θρησκεία» (σελ. 154-155). Επομένως, ο δημοσιογράφος θα πιστέψει «όταν και εάν θα είναι έτοιμος»! «Όταν είσαι έτοιμος ν’ ανοίξεις τα μάτια σου τότε επιτέλους θα δεις», όπως του λέει ο Βασιλιάς λίγες σελίδες πριν.

Εκτός από τον Βασιλιά, έχουμε και τη Μαφία του Μέμφις, μια παρέα ετερόκλητων ατόμων που περιτριγυρίζουν τον τραγουδιστή και εκτελούν τις εντολές του. Έχουμε έναν θρησκόληπτο, έναν ταχυδρόμο, μια πρώην εξαρτημένη στριπτιζέζ, έναν πρώην εθισμένο στον τζόγο με ναπολεόντειο σύνδρομο, δύο χαζούληδες, έναν ευέξαπτο παλαβό και όλοι τους κινούνται γύρω από έναν τρελάρα που πιστεύει πως είναι Θεός. Ή μήπως είναι; Γιατί αποκαλούνται έτσι; Ποιες είναι οι ιστορίες τους, τι έκαναν πριν, τι ρόλο έχουν τώρα; Επιπλέον, έχουμε κι έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ, τη βοήθεια του οποίου ζητάει ο δημοσιογράφος για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, μόνο που κι αυτός έχει τα δικά του μυστικά.

Η ιστορία κλείνει με απρόσμενο τρόπο, φεύγοντας από τη διένεξη αν είναι ο Βασιλιάς ο αληθινός Έλβις ή όχι, και δείχνοντας την επιρροή που ακόμη ασκεί στους θαυμαστές του, το πώς αλλάζει τις ζωές τους ή ακόμη και τον τρόπο σκέψης τους. Βρήκα συγκινητικό το φινάλε και γενικά η ιστορία με προβλημάτισε για τον ευρύτερο ρόλο των ειδώλων στη ζωή μας: «Το γεγονός είναι πως όλοι μας έχουμε ανάγκη έναν Θεό, είτε είναι ο Βούδας ή ο Ιησούς ή ο Μωάμεθ ή κάποιος ντυμένος με ρούχα, με πούλιες που φορά μια χρυσή περικεφαλαία. Όλοι μας έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε κάποιον, σε κάτι. Σε κάτι που μας δίνει ώθηση, που μας ολοκληρώνει, που μας γεμίζει με ελπίδα, με τραγούδι» (σελ. 234).

Το σχέδιο κινείται σε σκούρους τόνους (χρωματισμένο από τον Adam Wallenta), με έμφαση στο μπλε, οι οπτικές γωνίες ποικίλλουν, τα χαρακτηριστικά των προσώπων έχουν τις απαραίτητες λεπτομέρειες που δίνουν τις απαιτούμενες εκφράσεις των γεγονότων που βιώνουν οι ήρωες, τα καρέ είναι μικρά, μεγάλα και ολοσέλιδα, τα φόντα αφαιρετικά ή με τις απολύτως απαραίτητες πινελιές και η όλη ατμόσφαιρα ταιριάζει απόλυτα με το μυστήριο που περιβάλλει τον Βασιλιά, την κουστωδία του και την έρευνα που κάνει ο δημοσιογράφος. Στο βιβλίο επίσης υπάρχει κατατοπιστικό εισαγωγικό σημείωμα του Γαβριήλ Τομπαλίδη (που έκανε και τη μετάφραση) ενώ το ίδιο το κόμικ διαχωρίζεται σε ενότητες με διάφορες κουβέντες για τον Έλβις από ανθρώπους όπως ο Μπομπ Ντίλαν, ο Μπρους Σπρίνγκστιν και ο Τζον Λένον.

Το «The King» είναι ένα ενδιαφέρον graphic novel που φωτίζει την ιδεολογία που παρακινεί την ύπαρξη μιμητών του Έλβις Πρίσλεϋ και τονίζει με σωστές δόσεις σασπένς και σκεπτικισμού την ανάγκη που έχουμε όλοι μας για ένα ίνδαλμα, για το οποίο δε χρειάζεται να ρωτήσουμε πολλά, αρκεί να το ακολουθούμε. Μόνο που κάποιοι παθιάζονται επικίνδυνα με αυτό. Γρήγορο, καλογραμμένο και ανατρεπτικό, με κράτησε ως το τέλος και μου χάρισε γέλιο, ένταση και σκέψεις.