Τα στήθη υψώθηκαν
στον Ήλιο.
Ένα κέντρωμα στο φως,
δίχως επανάληψη.
Μια θυσία στον χρόνο
που παρέδωσε
στην ωριμότητα
-μετρημένα-
και τούτο το καλοκαίρι.
_
γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης
Τα στήθη υψώθηκαν
στον Ήλιο.
Ένα κέντρωμα στο φως,
δίχως επανάληψη.
Μια θυσία στον χρόνο
που παρέδωσε
στην ωριμότητα
-μετρημένα-
και τούτο το καλοκαίρι.
_
γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης
Ακολουθήστε μας
Διαβάστε κι αυτά
Πρωινού πάλεμα, αίσθησης ανταρσία, φλόγας αλύχτημα, φίλημα τελευταίο, τις γροθιές μου σφίγγω να μην προφέρω, να μην γράψω το κοινότοπο ρήμα˙ τα σκιρτήματα σκιαγραφώ, διαφεύγει το παραλήρημά τους. Να σε γδύσω, πιότερο να σε ζήσω, στα ανοιχτά χέρια σου να τρέξω. Στο...
Η άγνοια γιγαντώνει το άγνωστο. Τα κύματα που σου γνέφουν, το άγνωστο που καραδοκεί. Το σκοτάδι ανασταίνει τους ξεχασμένους. Καθώς σε αφήνουν όλα, απομεινάρια μιας ζωής σε καλούν. Οι μνήμες του παρελθόντος άφωνες σε συνοδεύουν. Αυτό που έφυγε δεν έχει λησμονηθεί....
Τα τζάμια του παραθύρου ένα χέρι καθαρίζει, λες καθαρίζει τον ουρανό, τα σύννεφα του χειμώνα. Το ημερολόγιο κρέμεται στον τοίχο. Η μαθήτρια σε ένα τετραγωνάκι εκεί γράφει: «μέρα με ήλιο!». Φυσάει αέρας δροσερός και ο ανεμοδείχτης τιμόνι που στριφογυρνάει στης...
0 Σχόλια