Ετικέτα: Χριστόφορος Τριάντης

Στους βράχους οι ποιητές άγγιζαν τ’ άνθη. Τη νύχτα οι πυγολαμπίδες σκορπούσαν μελωδίες, σταλμένες...

Λέξεις έκλεψααπ’ τον τόπο των νεκρών,μνημεία σιδερένιων γλωσσώνπου μπολιάστηκαναπό κυπαρίσσιακαι...

Γυρίζω στη μνήμη.Λέξεις και εικόνες. Λέξεις: σιωπηλές διακηρύξεις καταλλαγής.Εικόνες: αυλές με...

Τα μάτια  σου με περίμεναν στον ορίζοντα(δειλινά τα χρώματά του). Και η χαρά η γραμμή που μας...

Λείπουν τα μάτια σουαπό  τον ουρανό. Κι η απουσία σου χαλάει την ομορφιά.Το φως στέκεται...

Κάποτε γιορτάζονταν οι θεοί, σήμερα γιορτάζονται οι άνθρωποι. Κάποτε οι κληρούχοι γεννούσαν έναν...

 Άλλες φορές το φεγγάρι έτρεχε στα σύννεφα.Μα τούτο το φθινόπωρο ασάλευτοκαρφώθηκε στον...

Σε αποκαθήλωσα με ικεσίες, ανοιξιάτικα θρηνολόγια μες στην απελπισία. Και η λύτρωση ήρθε απ’ τα...

Η γλώσσα μαςείναι έξω από νοήματακαι σημασίες.Δεν έχει τροφή τις πτώσειςκαι τις κλίσεις.Ξέχωρα...

Σπαργανωμένη η ψυχή μου στα χέρια σου αφήνεται. Λίγη νύχτα φτιαγμένη από φιλιά στεφανώνει την...

Το φως του καλοκαιριού ντύνει τη μοναξιά κι ο χρόνος κυλάει στις άκρες του δρόμου, δίχως...

Να μια λέξη φτάνει ποιητή. Να αρδεύσει την ξερή οικουμένη. Να φωτίσει το σύμπαν. Να λιτανεύσει τον...

Τα στήθη υψώθηκαν  στον Ήλιο.  Ένα κέντρωμα στο φως,  δίχως επανάληψη.  Μια θυσία στον χρόνο  που...

Τα σταροχώραφα γέμισαν τρυφερότητα και φως. Στον ζεστό δρόμο ο χρόνος έγινε μια δροσερή ανάσα κι ο...

Τα μάτια σβήνουν απ’ τις ομίχλες της τύρβης και στις καρδιές ξεραίνονται οι προσδοκίες. Τα...

Το κορίτσι σκαρφάλωσε στον ήλιο, τραγουδώντας. Και η μελαγχολία τού νηστευτή στα σύννεφα ανέβηκε...

  Από τις βελανιδιές βγαίνουν οι δολοφονημένοι με τα ματιά κλειστά στον πόνο ανεβαίνουν στα...

Ω, λέξεις μου, σας άφησα σκιαγμένες καιρό. Οι χυδαίοι έφραζαν τοyς στοχασμούς μου με φθηνοποσίες....

Ω, οι αυταπάτες πάντα παρούσες σε συνάφειες κι επαφές. Ε, λοιπόν, ας είναι τροπαιούχες. Ας...

Οι μητέρες σου –μυστικά- σ’ έκρυψαν στα χάσματα του καλοκαιριού κι αόρατους θιάσους έστειλαν στη...

Στους βρεγμένους δρόμους έτρεχαν τα παιδιά. Και στις έρημες αυλές τρύπωναν τα όνειρά τους....

Στα χωράφια, τα παιδιά σκοτώνουν τους ασφοδέλους, μήπως και ξεγελάσουν τον θάνατο. Ανίκητη όμως η...

Ω, ανάθεμά σας παροικούντες την Ιερουσαλήμ, δεν ζητώ τις πόλεις σας ν’ αλλάξω. Μα, μια πόλη άλλη...

Το νερό χρωματίστηκε απ΄το αίμα των ονείρων και τα σκοτωμένα άλογα βγήκαν από τις λασπωμένες...

Ο πόνος κλείνει το λαιμό. Σκέψεις φαρμακωμένες αλωνίζουνε το αίμα. Ρήμαξαν οι στοχασμοί από την...

Απ’ τις βελανιδιές βγήκαν οι λέξεις γεμάτες μελωδίες. H χαρά ξεπρόβαλε απ’ τις ανηφοριές κι όρμησε...

Ω, στις μαζώξεις η αδυναμία σακάτεψε την αφοσίωση, έτσι από πίστη στα καλύμματα των περιπτύξεων....

Να, οι υπηρέτες του Καίσαρα τον ποιητή ανεβάζουν στου κόσμου τη γαλέρα. Σαν πήρε θέση δίπλα στους...

Ω, αγαπημένη μαύρο ψωμί μου δώσανε τα χέρια σου. Οι εποχές άλλαξαν και έγιναν μία. Χορτάρια...

Στα κρεβάτια του θανάτου στέκονται οι δαίμονες. Από κοντά τους οι ρεαλιστές κουράστηκαν να εξηγούν...

Αν γνώριζα την ψυχή σου Θα  ‘χανες  την ελευθερία σου Θα σ’ αιχμαλώτιζα στα σιδερένια κελιά του...

Ναι, ο πόνος μου ήταν βαθύς, βαθύτερος απ’ τη ζωή. Αλλά ήταν τ’ ουρανού η εντολή με τους μάρτυρες...

Μα, άγγελος ήσουν σαν πέρασες τα σκαλοπάτια του πόνου. Με κοίταξες, τρυφερή ματιά με χίλιους...

Ένα ποτήρι Ήλιο  κέρασα τον πόνο. Και λίγα λουλούδια του Οκτώβρη στόλισαν τα φτερά μου. Να, άρχισε...

Θάλασσα σκοτεινή και μαύρα φύκια στολίζουν τα μαλλιά της αγάπης, κι ούτε μια στάλα φως στα μάτια...

Ό,τι κι αν έρθει δεν ξεμακραίνει το άπειρο αγαπημένη. Αθάνατο το κρατά η αγάπη. […] –...

Ξεθύμαναν τα τριαντάφυλλα στον κήπο. Έμειναν πάνω τους λίγες στάλες προσμονής, υπολείμματα μεγάλων...

Εικόνες είναι η μνήμη, δεν είναι λέξεις. Εικόνες είναι που κατοικούν στα ράφια της ψυχής, σαν...

Η θλίψη νίκησε τα καλοκαίρια και ρίζωσε στα κοκκινόχρωμα τα δειλινά Στις αυλές οι τριανταφυλλιές...

Σταμάτησαν οι άνθρωποι να κοιτούν τον ουρανό. Σαν άχθος ακατάβλητο έγιναν: τ’ αστέρια, η  φωνή του...

Απ’ τα θεωρεία των χυδαίων ανακοινώσεις μεγαφώνων λιγοστεύουν τη ζωή. Οι ταχυδακτυλουργοί της...

( ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΕΜΠΩ ) Ο ποιητής βγαίνει απ’ την έρημο. Στα χέρια του κρατά πιθάρια, για να βάλει τα...

Μόνος  περπατώ στο μονοπάτι της αλήθειας. Τ’ αγκάθια -γύρω μου-  καρφώνουν τον Ήλιο που κρατούσα...