Στον δρόμο μοίρασα τη μοναξιά σε εικονίσματα και λουλούδια.Ανεπαίσθητα προχώρησα στους πέτρινους τάφους.Δάκρυσα σαν αντίκρισα τις φωτιές ν’ ανεβαίνουν στα σύννεφα.Ξαφνικά μες  στη νύχτα βρέθηκα κι ήρθες.Τρύπωσες στα μάτια μου. Φίλησες τα βλέφαρά μου και...

Στους βράχους οι ποιητές άγγιζαν τ’ άνθη. Τη νύχτα οι πυγολαμπίδες σκορπούσαν μελωδίες, σταλμένες απ’ τον ουρανό. Οι άγιοι ζωγράφιζαν τα μάτια του Θεού με ήχους απ’ τ’ αστέρια. Τ’ αγκάθια άνοιγαν δρόμο στους γενναίους. Και στα ξερά πηγάδια άνθιζαν οι μαργαρίτες....

Λέξεις έκλεψααπ’ τον τόπο των νεκρών,μνημεία σιδερένιων γλωσσώνπου μπολιάστηκαναπό κυπαρίσσιακαι γεννήσανε εικόνες.Αίφνης τις απίθωσα στο κενό,σαν πλέγματαγια τις στιγμέςπου το φως χαράχτηκεστα μνήματακαι δεν ξεχάστηκε. _γράφει ο Χριστόφορος...

Γυρίζω στη μνήμη.Λέξεις και εικόνες. Λέξεις: σιωπηλές διακηρύξεις καταλλαγής.Εικόνες: αυλές με παιδικά παιχνίδια και κομμάτια φεγγαριού στα  νυχτολούλουδα, να φωτίζουν τα λάθη μου. Η μνήμη, η ύπαρξη, η λήθη. Λέξεις και εικόνες. _γράφει ο Χριστόφορος...

Τα μάτια  σου με περίμεναν στον ορίζοντα(δειλινά τα χρώματά του). Και η χαρά η γραμμή που μας ένωσε. Λέξεις και μνήμες έχτισαν τον χρόνο(ανάμεσα στις ξερολιθιές). Εικόνες που γεννήθηκαν  μες στην γεωγραφία (ασύνορη), σαρκωμένες απ’ το αίμα αγαπημένων...

Λείπουν τα μάτια σουαπό  τον ουρανό. Κι η απουσία σου χαλάει την ομορφιά.Το φως στέκεται ορφανό στις άκρες της νύχτας. Ω, την ομορφιά αν δεν τη μοιραζόμαστε,δεν νοστιμεύει  το ψωμί,δεν ξεδιψάς με το φεγγάρι._γράφει ο Χριστόφορος...

Κάποτε γιορτάζονταν οι θεοί, σήμερα γιορτάζονται οι άνθρωποι. Κάποτε οι κληρούχοι γεννούσαν έναν Επίκουρο, σήμερα οι λογάδες κλωνοποιούν τον εαυτό τους. Κάποτε το όλον σμίλευε την ομορφιά σήμερα το όλον είναι η ολότητα, (δίχως τη...

 Άλλες φορές το φεγγάρι έτρεχε στα σύννεφα.Μα τούτο το φθινόπωρο ασάλευτοκαρφώθηκε στον ουρανό, κλέβοντας τα δάκρυατων εραστών.   Οι σκιές αποκτήσανε δύναμη(παραμόνευαν στον χρόνο)και στήσανε χορούς στους  δρόμους,σπέρνοντας φόβους στα παιδιά,για να μην...

Σε αποκαθήλωσα με ικεσίες, ανοιξιάτικα θρηνολόγια μες στην απελπισία. Και η λύτρωση ήρθε απ’ τα τραγούδια  που δεν τα πίστεψε κανείς. Και ήταν οι μουσικές τους που νίκησαν την καταφρόνια σου κι έδωσαν συνέχεια στις νύχτες. _γράφει ο Χριστόφορος...

Η γλώσσα μαςείναι έξω από νοήματακαι σημασίες.Δεν έχει τροφή τις πτώσειςκαι τις κλίσεις.Ξέχωρα στέκεταιαπό κανόνεςκαι αριθμούς,τους χρόνους και ταεπιρρήματα.Άτακτα περιβάλλεισιωπές και πιθανότητεςμε λέξειςτέλους και αρχής.-γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης...

Σπαργανωμένη η ψυχή μου στα χέρια σου αφήνεται. Λίγη νύχτα φτιαγμένη από φιλιά στεφανώνει την προσφορά. Τα μάτια σου φωτίζουν τον ουρανό. Ω, ηλιόφωτη στιγμή (άπαξ και δια παντός), μακριά από σφάλματα και φόβους. - γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης   Το...

Το φως του καλοκαιριού ντύνει τη μοναξιά κι ο χρόνος κυλάει στις άκρες του δρόμου, δίχως λέξεις και απολογισμούς. Μόνο η βροχή βαφτίζει τα γκρίζα σώματα με χαμένα ονόματα. Μνήμες μιας ζωής που πέρασε και δεν χάιδεψε ουρανούς. _ γράφει ο Χριστόφορος...

Να μια λέξη φτάνει ποιητή. Να αρδεύσει την ξερή οικουμένη. Να φωτίσει το σύμπαν. Να λιτανεύσει τον λόγο μες στη σιωπή. Να γεννήσει μουσικές για τους εραστές. Να μοιράσει το ψωμί (της χαράς) στους  νηστευτές.   _ γράφει ο Χριστόφορος...

Τα στήθη υψώθηκαν  στον Ήλιο.  Ένα κέντρωμα στο φως,  δίχως επανάληψη.  Μια θυσία στον χρόνο  που παρέδωσε  στην ωριμότητα  -μετρημένα- και τούτο το καλοκαίρι.   _ γράφει ο Χριστόφορος...

Τα σταροχώραφα γέμισαν τρυφερότητα και φως. Στον ζεστό δρόμο ο χρόνος έγινε μια δροσερή ανάσα κι ο πόθος έχασε την αγριάδα του. Ανοίχτηκε στον κόσμο (τον παλιό και τον νέο) με χάρη. Όλα από την εικόνα σου πήραν ευλογία και συνέχεια, χωρίς εξηγήσεις. _ γράφει ο...

Τα μάτια σβήνουν απ’ τις ομίχλες της τύρβης και στις καρδιές ξεραίνονται οι προσδοκίες. Τα ματωμένα ακροφύσια στοιβάζονται στις χωματερές. Κι οι κλίβανοι καίνε μεγαλόπρεπα: σωθικά και λέξεις. Οι ομίχλες ξανά και ξανά τυλίγουν τις βάρκες του τέλους. Να, η εικόνα του...

Το κορίτσι σκαρφάλωσε στον ήλιο, τραγουδώντας. Και η μελαγχολία τού νηστευτή στα σύννεφα ανέβηκε ν’ ακούσει το τραγούδι. Στην πλατεία τού έρωτα ακούστηκαν οι ικεσίες των νεκρών. Καλούσαν τους πιστούς ν’ ανάψουν κεριά στη μνημοσύνη. Ω, θλίψη του καλοκαιριού...

Από τις βελανιδιές βγαίνουν οι δολοφονημένοι με τα ματιά κλειστά στον πόνο ανεβαίνουν στα δειλινά να χαιρετίσουν το καλοκαίρι, ανταμοιβή στην αδικία των θεών. Κάτι τέτοιες ώρες αγαλλιάζουν οι κύκλωπες και οι στοχασμοί ζεσταίνουν τον χαλασμό. Σαν σπασμένα δόρατα...

Ω, λέξεις μου, σας άφησα σκιαγμένες καιρό. Οι χυδαίοι έφραζαν τους στοχασμούς μου με φθηνοποσίες. Παιχνίδια και αλλόφρονες παραστάσεις σκάρωναν στο διάβα μου (φτιασιδώματα τού τίποτα). Και χάντρες πετούσαν σε φιέστες και σιελοενυδρεία για να περνά ο χρόνος. Τα...

Ω, οι αυταπάτες πάντα παρούσες σε συνάφειες κι επαφές. Ε, λοιπόν, ας είναι τροπαιούχες. Ας ατενίζουν (ευχαριστημένες) τα κύματα του χρόνου και τις γραμματικές στοιχίσεις. Τις προσπερνώ! Πάνω σ’ άδεια βιβλία ξεκουράζομαι, απομεινάρια προσευχών. Τις λέξεις παίρνω από...