Στο δεύτερο βιβλίο του Κωνσταντίνου Βαρδή, κάνουμε ένα ταξίδι στη φαντασία “Αναζητώντας τους θρύλους” μέσα από τρεις ιστορίες που έχουν σκοπό να μας μεταφέρουν τα δικά τους μηνύματα, οδηγώντας μας από σκοτεινές και όχι μόνο, πτυχές του μυαλού.
Ξεκινώντας, συναντάμε έναν δίκαιο βασιλιά, έναν ζηλόφθονο αντιβασιλέα, καθώς και έναν νεαρό αλχημιστή με τη μητέρα του. Αυτά είναι τα βασικά πρόσωπα που συνθέτουν την πρώτη ιστορία με τίτλο “ο αθάνατος”.
Μια πηγή – θρύλος γίνεται η αιτία να χάσει ο βασιλιάς με δόλο τη ζωή του, έχοντας σαν αποτέλεσμα να φύγουν από το παλάτι κυνηγημένοι από τους στρατιώτες του αδίστακτου αντιβασιλέα του Μάλιγκρις, ο νεαρός αλχημιστής, ο Αμίρ και η μητέρα του. Τα βήματά τους, τους οδηγούν στην έρημο που είναι η μόνη τους επιλογή αν και καθόλου ασφαλής. Στην προσπάθειά τους να σωθούν πέφτουν σ` ένα πηγάδι για να παρασυρθούν από το ορμητικό ρεύμα, σε μια πολιτεία που δεν υποπτεύονταν καν την ύπαρξή της.
Κι εδώ είναι η ευκαιρία του συγγραφέα να ξεδιπλώσει όλο του το ταλέντο μεταφέροντάς μας μέσα από τις μοναδικές περιγραφές του, σε έναν κόσμο μιας άλλης εποχής και φανερώνοντάς μας το μεγάλο, όσο και φρικτό μυστικό. Χαρίζει στον δίκαιο, αλλά και απελπισμένο Αμίρ ένα μεγάλο όπλο και δεν μένει, παρά να το χρησιμοποιήσει σωστά στην επικείμενη μάχη με τον Μάλιγκρις ο οποίος δεν έχει σταματήσει να ψάχνει την μυθική πηγή. Πόσο εύκολο είναι όμως να διαχειριστείς με σύνεση την απόλυτη δύναμη;
Η ιστορία βρίθει από θρύλους και μυθικά πλάσματα, μάχες μιας άλλης εποχής και όλα όσα ζητά ο αναγνώστης του φανταστικού. Κινηματογραφικές εικόνες χαρίζουν στα μάτια μας εμιράτα, καθώς και ερήμους στις οποίες καραδοκεί ο αργός θάνατος κάτω από τον ανελέητο ήλιο, αλλά και η σκληρή παγωνιά που διαπερνά βασανιστικά το κορμί, όταν ο ψυχρός άνεμος σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Φυσικά δεν λείπουν οι οάσεις, τα τρελά παιχνιδίσματα ενός απελπισμένου νου. Ή μήπως είναι αληθινές;
Χαμένες πολιτείες, μυστικά περάσματα, πανάρχαιοι πολιτισμοί, πλάσματα βγαλμένα από το μυαλό του συγγραφέα, ασυνήθιστα τζίνι που άνετα θα χαράμιζες μια ευχή για να μην τα συναντήσεις ποτέ ξανά. Όλα μαζί σε μεταφέρουν σ` ένα άλλο κόσμο, αυτόν του φανταστικού που ο συγγραφέας δείχνει να αγαπά ιδιαίτερα και να κατέχει καλά.
Πέρα από το μαγικό ταξίδι που μας χαρίζει, θέτει ηθικά διλήμματα, φτάνοντας στο τέλος της ιστορίας με μεγάλα διδάγματα.
Στην δεύτερη ιστορία ο Κωνσταντίνος Βαρδής μας φέρνει λίγο πιο κοντά στην πραγματικότητα. Μύθοι και ιστορίες που όλοι έχουμε ακούσει και λίγο πολύ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έχουμε δοκιμάσει. Πόσοι και πόσοι δεν έχουμε μεγαλώσει ακούγοντας διάφορες “σατανικές” ιστορίες που εξάπτουν την περιέργειά μας και μας προκαλούν να τις ανακαλύψουμε ξεπερνώντας ίσως τα όριά μας;
Έτσι κι εδώ ο ήρωας, ένας μοναχικός έφηβος όπως μπορούμε να συμπεράνουμε, κυνηγά τους μύθους αρχικά από αντίδραση ανάμεικτη με περιέργεια και εν συνεχεία για να τους διακωμωδήσει, αν όχι να τους καταρρίψει. Περίγελος των μεγάλων και “φυσιολογικών”, δε θέλει να σταματήσει αναζητώντας στην ουσία μια χαμένη ταυτότητα. Ώσπου φτάνει και στην τελευταία του αναζήτηση έχοντας πια βαρεθεί, δίχως να γνωρίζει πως θα είναι πράγματι η τελευταία του, αλλά η απόφαση δε θα είναι καθόλου δική του.
Μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι απλά ένα ψυχολογικό θρίλερ αν δεν έκρυβε μέσα της τόσα μυστικά που κάλλιστα κατατάσσεται στον τρόμο, ειδικά αν αναρωτηθεί κανείς για ποιο λόγο ένας έφηβος νιώθει τόσο μόνος, ώστε να καταφύγει σε τόσο μακάβριες ενασχολήσεις.
“Τρελός, περίεργος, φρικιό, απροσάρμοστος” είναι οι χαρακτηρισμοί που ο ίδιος χρησιμοποιεί για τον εαυτό του.
Και μπορεί αυτές οι ιστορίες να μοιάζουν αποκυήματα φαντασίας, ίσως όμως να μην είναι τόσο απλό. Αναμμένα κεριά μπροστά σε καθρέφτες, διανυκτερεύσεις σε νεκροταφεία, “τελετές” για να καλέσεις το κακό και αμέτρητα ακόμα θα μπορούσα να προσθέσω που μπορεί να μην υπάρχουν στο βιβλίο, αλλά γνώρισα εγώ προσωπικά μεγαλώνοντας και είμαι σίγουρη πως το ίδιο έχει συμβεί σε πολλούς από εσάς.
Έχουμε εδώ έναν έφηβο που πειραματίζεται δίχως να είναι ούτε καν θεατής της ζωής του, παρά προσπαθεί να πάρει τον ρόλο σ` ένα έργο που οι περισσότεροι απεύχονται όχι μόνο να παίξουν, αλλά και να δουν.
Δε νομίζω ο συγγραφέας να έγραψε απλά μια φανταστική ιστορία, όχι όταν γνωρίζοντας το συνολικό του έργο ξέρω πως δεν είναι η πρώτη φορά που προσπαθεί μέσα από τις ιστορίες του να περάσει τα δικά του κοινωνικά μηνύματα κι ας είναι καλά κρυμμένα πίσω από τις σκιές των λέξεων.
Τελειώνοντας το βιβλίο με την τελευταία και βραβευμένη του ιστορία “Απρόσκλητος επισκέπτης”, συναντάμε έναν ασυνήθιστο υδραυλικό, μια χαλασμένη βρύση που επιμένει να στάζει ακόμα και μετά την αποκατάστασή της, μια ήσυχη οικογένεια, έναν ψυχοπαθή δολοφόνο και μια σκυλίτσα. Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Είναι όλοι κομμάτια ενός παζλ που αν τα τοποθετήσεις σωστά, αποκαλύπτουν ένα ακόμα μύθο. Αυτή τη φορά πρόκειται για κάποιον ανεξιχνίαστο αστικό θρύλο που διαδίδεται από στόμα σε στόμα, δίνοντας την αίσθηση του μυστηρίου αλλά και τροφή στους λάτρεις του είδους. Ο συγγραφέας δίνει σάρκα και οστά στον θρύλο και για ακόμα μία φορά κάνει κάτι που γνωρίζει καλά. Ταξιδεύει τους αναγνώστες στις σελίδες των βιβλίων του δίχως να τους δώσει την ευκαιρία ν` αναπνεύσουν καν. Το ζητούμενό του είναι να προσφέρει τρόμο και το κάνει γενναιόδωρα.
Καταφέρνει και μας χαρίζει ένα ταξίδι αναζήτησης μέσα από τη δική του ματιά, με γραφή που ξέρει να ξεχωρίζει χρησιμοποιώντας παροιμιώδεις μεταφορές, εικόνες που τρομάζουν, σκηνές που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια σου σα να παρακολουθείς μια ταινία αράζοντας στον καναπέ σου. Φαντασία και τρόμος, δοσμένα από τον συγγραφέα με τέτοιο τρόπο που δεν θέλεις να τα ξεχωρίσεις.
Πάρτε το βιβλίο στα χέρια σας, περάστε λίγο χρόνο “Αναζητώντας τους θρύλους” με τον Κωνσταντίνο Βαρδή και αποφασίστε αν θα κυνηγήσετε τους δικούς σας…