Συντάκτης: Ομάδα σύνταξης

Ρηχοί και άβουλοι και μοιραίοι, αυτιστικά στραμμένοι στα ανούσια, τα παροδικά και τα τιποτένια διάγουμε βίον ανύποπτο και ευδαιμονικό, ανέφελο προβληματισμών, άμοιρο αλληλεγγύης. Ο λόγος μας άθροισμα ακατάληπτο από ατάκες δανεικές και τσιτάτα ανδρών μεγάλων και σπουδαίων, προπέτασμα εσωτερικού κενού που εκκωφαντικά ουρλιάζει, όταν καλούμαστε αυτόνομα τη γνώμη μας να εκθέσουμε στα ζητήματα τα κοσμοϊστορικά και τα θεμελιώδη. Η ρητορική μας είναι συνθηματολογία ανέξοδη άνευ περιεχομένου και γνωμικά που δουλικά αποστηθίσαμε προς πάσαν χρήσιν στις συναναστροφές μας` πρωταρχικό μας μέλημα η εντυπωσιοθηρία και η υποβολή των αφελών δορυφόρων μας με προβαρισμένη ετοιμολογία και οξύ τον νου μας δήθεν. Αναμηρυκάζουμε...

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου του 1927, ακριβώς 100 χρόνια πριν. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς στην παγκόσμια λογοτεχνία κι ένας από σημαντικότερους εκπροσώπους του λογοτεχνικού ρεύματος του μαγικού ρεαλισμού. Διάσημα έργα του είναι Τα εκατό χρόνια μοναξιάς, Το φθινόπωρο του Πατριάρχη, Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας, Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.  Διαβάστε περισσότερα για τον μεγάλο λογοτέχνη στους συνδέσμους πιο κάτω: Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες – Μία απ’ αυτές τις μέρες Η μαγική ζωή του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες σε ένα graphic novel, από της Εκδόσεις Ίκαρος. Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες – Ο επίλογος...

Λασπωμένος ο βρόχινος δρόμος της θλίψης’ γνωστός. Σιωπηλή  άγνωρη σκιά ο εφιάλτης της’ επισκέπτης συχνός. Η ξέφρενη  πνοή που αντικρίζει το απροσπέλαστο πενθεί. Ακόρεστη μέθη το άγγιγμα του απείρου’ απουσιάζει. Ακτινοβόλα μορφή αδημονεί αρμονικά να λάμψει, στο βαθύ σκοτάδι της ημέρας’ η εικόνα της ασύλληπτη. Αδιόρατο ιδανικό η μακρινή θέληση του σύμπαντος’ ατρόμητος ο ιχνηλάτης στα ζώπυρα του ποθεί να ξεδιψάσει. Υποφέρει αβάσταχτα από το βρόντο της έμπνευσης’ κεραυνός. Το λάθος ίσως μοιραίο’ η λαβωματιά απύθμενη, αγιάτρευτη. Η δακρυσμένη συγκίνηση τρέμει το αναπάντεχο φύσημα του ανέμου. Η εικόνα πρέπει κρυστάλλινη’ το φως αιώνια ακηλίδωτο. Πυρωμένες σταγόνες η καταιγίδα της...

Σαν σήμερα, στις 28 Φεβρουαρίου του 1943,  κηδεύεται ο μεγάλος ποιητής Κωστής Παλαμάς. Στην κηδεία του παραβρέθηκε πλήθος λαού. Ανάμεσά τους, ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός που τον αποχαιρέτησε με το ηχηρό του ποίημα “Παλαμάς” που είχε γράψει τα χαράματα της ίδιας ημέρας, καθώς και ο ποιητής Σωτήρης Σκίπης με το ποίημα του “Στον Κωστή Παλαμά” που απήγγειλε ιδιαιτέρως συγκινητικά. Ο λαός τραγουδά βουρκωμένος τον Εθνικό Ύμνο, βρίσκοντας την κατάλληλη αφορμή για να εκφράσει την ανάγκη του για ελευθερία… Γύριζε, μή σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη, ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια, η Αλήθεια τόπο να...

Μάθαμε να πορευόμαστε στενά περιορισμένοι σε χρονικά ορόσημα μέλλοντος ή αορίστου, πρόδρομα τσακισμένες σελίδες ημερολογίων, αναδρομικές θύμησες σκονισμένων και ανενεργών επετείων, λησμονημένες ημέρες μνήμης, άνευρα, απονευρωμένα ιωβηλαία και κατατμήσεις του έτους σε τεταρτημόρια, δωδεκάδες, εβδομάδες και εικοσιτετράωρα. Συνηθίσαμε να εορτάζουμε ξέφρενα ή συνεσταλμένα -μα πάντα να εορτάζουμε- τυχαίες ημέρες τυχαίων ονομάτων άπαξ του ενιαυτού ή κομβικά ασήμαντες ευκαιρίες ανάσυρσης του εγώ μας από την ασημαντότητα επ’ αφορμή της βιολογικής έλευσής  μας στον κόσμο σαν να ήταν αυτό ένα επίτευγμα άφοβου και ακατάβλητου πολεμιστή ή μία ρηξικέλευθη πράξη κι ανατρεπτική που σήμανε την επαναοριοθέτηση αρχών και αξιών εκπεσουσών σε αχρησία....

    νῦν αὖτέ με μοῖρα κιχάνει. μή μάν ἀσπουδί γε καί ἀκλειῶς ἀπολοίμην, ἀλλά μέγα ῥέξας τι καί ἐσσομένοισι πυθέσθαι *   (Ιλιάδα, Χ 303-305)   Αιώνια, ατελεύτητη η γυροβολιά του νοητού λεπτοδείκτη στο ακαταπόνητο ρολόι του πατέρα θνητών τε και αθανάτων Χρόνου, άφευκτη φθίση πάνω στη φθίση. Η μέτρηση δεν παύει και ούτε οίκτο ή ανθρωπιά, έστω φθηνή ελεημοσύνη, να προσδοκά κανείς – στυγνό, αιμοδιψές και ανελεήμον είναι ετούτο το θεριό. Φιλία αληθινή και ανυστερόβουλη ποτέ δεν σου προσφέρει, άσπονδος και ειδεχθής ανθρωποκτόνος, επιβουλεύς της νιότης σου, του σφρίγους λωποδύτης, της βούλησής σου υπονομευτής, του δύνασθαι δυνάστης. Μάταια...

  Οι Εκδόσεις Γαβριηλίδης διοργανώνουν εορταστικό bazaar βιβλίου στο νεοκλασικό των Εκδόσεων (Poems&Crimes, Αγίας Ειρήνης 17, Μοναστηράκι, τηλ.: 210.3228839). Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να βρουν νέες εκδόσεις, παλαιότερες αλλά και κλασικές με έκπτωση 50%, καθώς και άλλες προσφορές. Ώρες λειτουργίας:Σάββατο 11 το πρωί έως 6 το απόγευμα & Κυριακή 11 το πρωί έως 5 το...

Άνθρωποι-σκιές, πουκάμισα αδειανά και κύμβαλα αλαλάζοντα, δοχεία κενά φέροντα φωνή μα όχι ομιλία` υπάρξεις ανθρωπόμορφες μα απανθρωπισμένες, με ανάστημα τιποτένιο αλλά μωροφιλοδοξία κολοσσιαία, με ειδικό βάρος ανεπαίσθητο μα ελαφρότητα αβάστακτη. Παρεισφρέουν στη ζωή μας και απροσκλήτως αξιώνουν και εδραιώνουν θέση και ισχύ κήνσορος ανατέμνοντας και διυλίζοντας εξαντλητικά την κάθε μας ανάσα, την κάθε λέξη, το κάθε βήμα. Με πρόσωπο συνοφρυωμένο από αγανάκτηση, βλέμμα επικριτικό, παρείσακτοι σύγκλυδες, ύψιστοι -αργυρώνητοι- δικαστές σε δίκη προσημειωμένη με ετυμηγορία αταλάντευτα καταδικαστική, αμοραλιστές ηθικολόγοι και υπέρμαχοι της μετριότητας και της ομογενοποίησης, φρίττουν στην ιδέα ότι διασαλεύεται η ασφαλής κανονικότητα και εισάγονται καινά δαιμόνια που θέτουν...

Πάντα με άλλοθι τους “άλλους”, πάντοτε θύμα της τύχης, πάντα έρμαιο της συγκυρίας, πιόνι της μοίρας ή μαριονέτα των “καιρών”. Ακόμα και αν κάποιοι άλλοι ή κάτι άλλο κρατάνε τη σμίλη και το σφυρί για να σε λαξεύσουν στο άγαλμα ή στο ξόανο που είσαι ή θα γίνεις, να έχεις πάντα στο μυαλό σου ότι εσύ είσαι το μάρμαρο, ή πρώτη εύπλαστη ύλη που έχει δυνάμει την ικανότητα να μεταπλαστεί σε αυτό που λέει η καρδιά σου και προστάζει ο νους σου, εσύ και ο εντολοδότης γλύπτης. Το αν τελικά θα καταστείς άνθρωπος ή ανδρείκελο, ον ή φυτό, ηθικοπνευματική...

  Η φωτιά με πρώτη αλλά όχι κύρια αφετηρία τη λάβρα που πυρακτώνει τις καλοκαιρινές ημέρες μα και εξάπτει τις διετήσιες νύχτες` η φωτιά ως θεμελιώδες συστατικό μέρος της συμπαντικής δομικής αρμονίας, αναγκαστική συνθήκη της κοσμικής ολότητας και απαρέγκλιτη προϋπόθεση του πλήρους` η φωτιά ως σύμβολο αποτροπαϊκό και θεόθεν νομιμοποιημένο καθαρτήριο αμαρτιών, σφαλμάτων, εγκλημάτων αλλά και μέσο τιμωρητικό και κατασταλτικό των πλέον λατρευτών ανθρωπίνων παθών, των ανομολόγητων πόθων, των μη συμμορφουμένων προς τας επιταγάς θρησκείας, πολιτείας, κοινωνίας παρορμήσεων, των εμμονικών προσηλώσεων στον πυρετό της σάρκας, των δι-αισθητικών απολαύσεων` η φωτιά ως πυρ εξώτερον που καταδικάζει σε φλογώδη ηθικό και...

Δεν μ’ αρέσουν οι επέτειοι. δεν μ’ αρέσει να θυμάμαι για όσο διαρκεί η σχολική εορτή, ο πανηγυρικός της ημέρας ή τα συνήθη τηλεοπτικά αφιερώματα κατ’ επιταγήν της εθιμοτυπίας. Δεν μ’ αρέσουν οι επέτειοι και ο τυποποιημένος αναμηρυκασμός έργων σπουδαίων από ανθρώπους ξεχωριστούς, αντισυμβατικούς και εξαίσιους με πλήρη συνείδηση του δέοντος και του δικαίου ενάντια στο αυθαίρετα καθορισμένο νόμιμον και τη σύνεση των νοικοκυραίων. και δεν μ’ αρέσουν οι επέτειοι γιατί ανακυκλώνουν μηχανικά και ανέξοδα, στατικά, κοινότοπα και ανώφελα – μέχρι του βαθμού της ακύρωσης- γεγονότα και καταστάσεις αποδυναμώνοντας τελικά και αποχυμώνοντάς τα από την πεμπτουσία και το αληθινό νόημά...

  Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ’ επήγα. Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές, μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν, επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα. Κ’ ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής. “Επήγα” -Κ.Π. Καβάφης  (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)   Επήγα; Θα πάω; Η απάντηση αόριστη, μεσοβέζικη, συγκαταβατική, μετέωρη – αμφιταλάντευση. Σίγουρα όμως τα άυλα, τα νοητά δεσμά ώρα να θρυμματιστούν, να θραυσθούν εκείνες οι κατασκευασμένες τροχοπέδες οι αποτρεπτικές της χαράς και της χειραφέτησης, να κατατροπωθούν και να εξοβελισθούν στο επέκεινα οι αναστολές που επιβραδύνουν το βήμα, κανονίζουν την ανάσα και μετατρέπουν το απρόβλεπτο και...

Προτάσεις ανάγνωσης βιβλίων από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ και το δικτυακό τόπο...