1.01.2018

Βάσω Χριστοδούλου | Τρία ποιήματα

[ακατοίκητο]

{Στο κουδούνι του σπιτιού μου
δε γράφει όνομα
και στην αυλή μου
φύτρωσε ένα σκιάχτρο.

Πάνε χρόνια
που αναρωτιέμαι
γιατί δεν έρχεσαι.}


[βήματα]

{Ο χρόνος χωρίζεται

σε στιγμές, λένε.

Ο χρόνος χωρίζεται

σε βήματα, λέω.

Είναι τα βήματα

τα περπατητά,

τα αθόρυβα.

Τα δυο πόδια

που σε πάνε σε σκέψεις πεζοδρομίου.

Τα δυο παπούτσια

που πρώτη φορά παρατηρείς

ότι και με κόμπους

αν θες κινείσαι

-σφιχτοί κόμποι σε σχήματα φιόγκου

για ξεκάρφωμα-

Κι είναι και τα βήματα

τα τρεχαλητά.

Αυτά των δύο επιλογών

-φεύγω έρχομαι-

Κι εδώ δυο πόδια

που σε πάνε σε σκέψεις πεζοδρομίου,

απλά πιο γρήγορα,

βίαια, άθελα

κι αλίμονο ηθελημένα.

Κι εδώ δυο παπούτσια

που πρώτη φορά παρατηρείς

δυο φιόγκους

για ξεκάρφωμα κόμπων

-σφιχτοί κόμποι,

σταμάτησε το αίμα στα χέρια σου

για να τους πετύχεις-

Ο χρόνος χωρίζεται

σε βήματα, λέω.

Σε πάτους παπουτσιών

που φαγώθηκαν ή όχι.}

 


[βλωμός]

Στα μεσημέρια σου τα νηστικά

προσφέρομαι συκώτι πιωμένο.

Μ’ ένα άνοιγμα του στόματος

θα φας και θα πιεις.

Δε θα με μασάς ώρα,

δεν έχω ίνες μήτε λίπη.

Είμαι από κείνες που τους λείπει

αυτό το κάτι που κολλάει στα δόντια

και έλκει τη γλώσσα

μέχρι να ερεθιστεί, να σπυριάσει.

Θα με καταπιείς γουλιά

και θα βρεθώ στη θαλπωρή του στομαχιού σου,

κατάμονη,

διαβάζω για κηδείες και μνημόσυνα

— προχτές που ‘φαγες εφημερίδα με λεμόνι–

Όταν νυχτώσει, θα με αποβάλεις

ξένο σώμα, το περιττό που δε χωνεύτηκε,

μια ακαθαρσία.

Στα χέρια σου κρατάς τις αγγελίες

κι ο αέρας μυρίζει λεμόνι που μόλις κόπηκε.


Η  Βάσω  Χριστοδούλου  γεννήθηκε  στα  Τρίκαλα  το 1982.  Σπούδασε  κλασική φιλολογία  στη Φιλοσοφική  Σχολή  Αθηνών.  Η  πρώτη  της ποιητική  συλλογή «60  αποχρώσεις  του μαύρου σε φόντο λευκό»  εκδόθηκε  το 2012  απ’ τις εκδόσεις  «λογείον».  Ποιήματά  της  έχουν  δημοσιευθεί  σε  διαδικτυακά  περιοδικά  και  ιστολόγια, στην ανθολογία  ποιημάτων  του Γιώργου  Χ.  Θεοχάρη  «Ξένων  αιμάτων  τρύγος» ,  {εκδ. Γαβριηλίδης}  καθώς  επίσης  στο  ποιητικό  ανθολόγιο  της  εφημερίδας  «Αυγή» { Ιανουάριος  2016}.  Ποιήματά  της  από  την πρώτη της συλλογή  έχουν μεταφραστεί στα  ιταλικά. Θα την βρείτε  στο ιστολόγιό  της «τα αδέσποτα».

αναδημοσίευση από το Μονόκλ

 

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 22 – 23 Φεβρουαρίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 22 – 23 Φεβρουαρίου 2025

Real News Καθημερινή Πρώτο Θέμa Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να διαγραφείτε με ένα κλικ και δεν θα...

Satana Sum et Nihil Humanum a me Alienum Puto

Satana Sum et Nihil Humanum a me Alienum Puto

Τον είδα πρώτη φορά ένα βράδυ,Δεν είχε κέρατα, ούτε ουρά. Εγώ δεν υπογράφω συμβόλαιατου είπα τελικά,Δεν κάνω συμφωνίες με διαβόλους. Δεν ήρθα για συμφωνία.Ήρθα να σου δείξωότι την έχεις ήδη κάνει. Κάθε φορά που είπες δεν έχει σημασία,κάθε φορά που είπες δεν...

Γείτονες

Γείτονες

Κινείστε γύρω μου, σαν κομήτες, πλέκετε τους ιστούς σας, με αιχμαλωτίζετε στα δίχτυα σας, ανήμπορη με ακινητοποιείτε. Τραβάτε από τα υγρά μου, όχι για να ξεδιψάσετε, αλλά για να με δείτε να αργοπεθαίνω, από διαστροφή ή δεν υπάρχει διαστροφή στην ευωχία; Γλιστράτε πάνω...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Γείτονες

Γείτονες

Κινείστε γύρω μου, σαν κομήτες, πλέκετε τους ιστούς σας, με αιχμαλωτίζετε στα δίχτυα σας, ανήμπορη με ακινητοποιείτε. Τραβάτε από τα υγρά μου, όχι για να ξεδιψάσετε, αλλά για να με δείτε να αργοπεθαίνω, από διαστροφή ή δεν υπάρχει διαστροφή στην ευωχία; Γλιστράτε πάνω...

Πολύ μικρός ουρανός

Πολύ μικρός ουρανός

Μεγάλωσα πολύ για να ασφυκτιώ σε αυτόν τον ουρανό. Άλλοτε μπλε και άλλοτε γκρι. Άλλοτε γκρι και άλλοτε μπλε. Πολύ λίγος ουρανός για μένα. Και ας φαίνεται απέραντος για κάποιους. Τα πρόσωπα όλα ίδια στη πρώτη καλημέρα. Μα αποκαλύπτονται στη τελευταία καληνύχτα. ...

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Φόβος Φοβάμαι.  Φοβάμαι πως θα ’ρθει εκείνη η μέρα που μονάχα θα υπάρχω, μα δεν θα ζω. Ένα χέρι πλησιάζει.Είναι κρύο.Φοβάμαι.Το χέρι που κάποτε αγκάλιαζε τις πληγές μου – ή έτσι νόμιζα, τουλάχιστον –τώρα έχει γίνει ένας βαρύς βράχος που προσπαθεί να με αφανίσει....

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου