Μια αγάπη είχε ανθίσει στου καλοκαιριού την αίγλη Μα ξεθώριασε σα φύλλο κάποια μέρα του Σεπτέμβρη  Όνειρα κάτω απ’ τον ήλιο και φιλιά στην παραλία Χάθηκαν στου φθινοπώρου τη γλυκιά μελαγχολία  Ήρθανε τα πρωτοβρόχια η καρδιά σε αταξία Τόσες υποσχέσεις λάγνες...

Θαλάσσιες σπηλιές,  τη Γοργώ γέννησαν, βραχώδης μήτρα. Να γιατί τη λέμε Ευτυχία.     Γιατί  μας θρέφει.     Μήνες μετά και το παιδί της να γεννά,  την Ευτυχία, της θάλασσας. Να γιατί τη λέμε μητέρα θάλασσα: Γιατί ποιεί τον κόσμο....

Θαλάσσιες σπηλιές,  τη Γοργώ γέννησαν, βραχώδης μήτρα. Να γιατί τη λέμε Ευτυχία.     Γιατί  μας θρέφει.     Μήνες μετά και το παιδί της να γεννά,  την Ευτυχία, της θάλασσας. Να γιατί τη λέμε μητέρα θάλασσα: Γιατί ποιεί τον κόσμο....

Στη ζωή της σταθερό,  ένα πράγμα είχε: τη θάλασσα. Ένας ανελέητος ήλιος,  αέρας, ξερά βράχια, και κάτω το απέραντο γαλάζιο.     Κι ύστερα είναι και το άλλο: στις βόρειες παγωμένες θάλασσες, καθώς βυθίζεται το βαπόρι, την υπηρέτρια μέλλει το παλτό...