Τρεις τελείες. Κάπως έτσι δηλαδή «…» ήταν η οθόνη του υπολογιστή μας για πολύ ώρα όταν ξεκινήσαμε να καταγράφουμε τις σκέψεις μας μετά την ανάγνωση της Μακρυγιαλούς. Γιατί απλώς δεν μπορούσαμε να ξεκινήσουμε να γράφουμε, δεν ξέραμε τι να πρωτοπούμε! Είχαμε πολλά χρόνια να πιάσουμε ένα τόσο ενδιαφέρον βιβλίο στα χέρια μας, το οποίο μάλιστα το φυλλομετρήσαμε απλώς ένα ήσυχο απόγευμα να πάρουμε μια γεύση του τι θα διαβάσουμε και τελικά το κλείσαμε τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης μέρας αφού δεν μπορούσαμε να το αφήσουμε από τα μάτια μας. Κι αυτό που γράφουμε είναι αληθινό κι όχι απλώς ένας διαφορετικός πρόλογος για ένα ξεχωριστό βιβλίο!

Το βιβλίο περιέχει δεκαοχτώ μικρές και αυτοτελείς ιστορίες, οι οποίες πραγματεύονται διαφορετικά πράγματα η κάθε μια, όλες όμως έχουν κοινό κέντρο και κοινό σημείο αναφοράς, τον άνθρωπο. Αν δε διαβάζαμε στο εξώφυλλο πως η πένα που αράδιασε αυτές τις αριστοτεχνικά γραμμένες ιστορίες ανήκει στην Κατερίνα Παναγιωτοπούλου, θα βάζαμε στοίχημα πως τις είχε γράψει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Κι εδώ ακριβώς θέλουμε να σταθούμε και να κάνουμε μια διευκρίνηση: Η Κατερίνα Παναγιωτοπούλου δεν αντιγράφει το στυλ του Παπαδιαμάντη, ούτε καν προσπαθεί να τον μιμηθεί. Αντιθέτως, νιώσαμε πως κινείται παράλληλα με το πνεύμα και τη γραφή αυτού του μεγάλου συγγραφέα αλλά με τον εντελώς ξεχωριστό και δικό της τρόπο. Κι αυτό μας γέμισε χαρά γιατί νιώσαμε πως στη σύγχρονη Ελλάδα υπάρχουν ακόμα μεγάλοι συγγραφείς και άξιες πένες!

Θα αδικούσαμε τις υπόλοιπες ιστορίες του βιβλίου αν μιλούσαμε μόνο για μια από αυτές στον περιορισμένο χρόνο τούτης της καταγραφής των σκέψεών μας, γι’ αυτό και θα το αποφύγουμε, αν και η ομώνυμη με τον τίτλο του βιβλίου ιστορία παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Με έντονα στοιχεία μυθοπλασίας, με το υπερφυσικό να κινείται κάπου στο φόντο της ιστορίας και το άγνωστο να τη σκεπάζει, αναδεικνύονται πολλά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης, τόσο ως ατομικότητες όσο και ως μέλη ενός συνόλου κοινωνικού. Ο μύθος συναντά την πραγματικότητα και το ένα ξεθωριάζει μέσα στο άλλο καθιστώντας τα όρια δυσδιάκριτα, πλάθοντας με τον τρόπο αυτό η συγγραφέας ένα ιδανικό για τον αναγνώστη της περιβάλλον ώστε να του περάσει μια σειρά σημαντικών μηνυμάτων.

Με γραφή πλούσια αλλά χωρίς να πλατιάζει, με εικόνες ολοζώντανες, με ήρωες αληθινούς κι ανάγλυφους, με τοπία και περιγραφές που θαρρεί κανείς πως πρόκειται για περίτεχνους ζωγραφικούς πίνακες και με εξαιρετικά καλοδουλεμένα κείμενα κι αφήγηση που ρέει, η Κατερίνα Παναγιωτοπούλου δεν μπορεί παρά να εντυπωσιάσει τον αναγνώστη της, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως πρόκειται για το πρώτο της βιβλίο. Οι ιστορίες της μιλούν για συναισθήματα, για την κοινωνία, για το μέσα και το έξω του ανθρώπου και με κάποιες πινελιές αυθεντικού χιούμορ, με δηκτικό τρόπο δε διστάζει να θίξει ορισμένα κακώς κείμενα. Αν ο πήχης είναι τόσο ψηλά όσο η συγγραφέας τον ανεβάζει στην πρώτη της -άκρως επιτυχημένη- συγγραφική απόπειρα, τότε το επόμενο βιβλίο της θα πρέπει να το περιμένουμε με μεγάλη αγωνία. Η Μακρυγιαλού και οι υπόλοιπες ιστορίες θα στολίσουν τη βιβλιοθήκη μας και θα την κάνουν κυριολεκτικά να λάμψει! Μπράβο!

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εντευκτηρίου.