Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο της Μαίρης Μαγουλά «Το πιο μακρύ ταξίδι» από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ θα βρεθεί μπροστά σε ένα νοσταλγικό σκηνικό της Αθήνας του μέσου της δεκαετίας του 1950 κι εντεύθεν, το οποίο χωρίς καμία αίσθηση υπερβολής θα μπορούσαμε να το συγκρίνουμε με κάποια από εκείνες τις καλογυρισμένες κινηματογραφικές ταινίες εποχής όπου το άρωμα του καιρού εκείνου που έχει πια χαθεί, αναδύεται σε κάθε σελίδα του. Είναι ένα πορτρέτο όχι μόνο του τόπου αλλά και των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν στο μυθιστόρημα, ένα πορτρέτο μιας εποχής που όλα ήταν ταυτόχρονα δύσκολα κι εύκολα μαζί! Η κοπέλα που κοιτάζει από το παράθυρο τη βροχή που πέφτει στα στενά της Πλάκας και των Αναφιώτικων, ο καφενές που οι θαμώνες του είναι μεροκαματιάρηδες άνθρωποι αλλά ζωντανοί κι ευέξαπτοι, το εντεκάχρονο παιδί που γυαλίζοντας στο κασελάκι του τα παπούτσια των περαστικών αλλά η ματιά του ψάχνει την κοπέλα που η καρδιά του ποθεί, είναι μερικές μονάχα από τις εικόνες που κυριολεκτικά ξεπετιούνται από τις γραμμές και περιγράφονται ανάγλυφα από την εξαιρετική πένα της συγγραφέως.
Σπίτια μικρά, αυθαίρετα, χτισμένα κάποιες παράνομες νύχτες για να στεγάσουν την αγωνία των ανθρώπων, στριμωγμένα κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, γίνονται κι αυτά πρωταγωνιστές στην ιστορία. Πλαισιωμένα με λουλούδια, με το απαραίτητο κουτσομπολιό αλλά και με ιστορίες, κρυφές ή φανερές, ζωντανεύουν και γίνονται μέρος ενός εξαιρετικά καλοδουλεμένου σκηνικού. Οι άνθρωποι, πλούσιοι και φτωχοί, μεσοαστοί και βιοπαλαιστές, από όλα τα ηλικιακά φάσματα, άντρες και γυναίκες, είναι δοσμένοι απολύτως ρεαλιστικά και συνυφασμένοι με το κοινωνικό ιστό της εποχής. Κάποιοι, περιπλανώμενοι στα σοκάκια της πόλης, διαλαλούν την τέχνη ή την πραμάτεια τους δίνοντας την ευκαιρία στην εξαιρετική πένα της κυρίας Μαγουλά να δημιουργήσει διαλόγους που θα θυμίσουν στον αναγνώστη κάτι από την ‘μαγεία’ του παρελθόντος. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι παθητικοί δέκτες της καθημερινότητάς τους, πασχίζουν να την κάνουν καλύτερη, συζητούν για τα τεκταινόμενα της εποχής ενώ ταυτόχρονα αναπολούν το παρελθόν κι αναλογίζονται διαρκώς την ευθύνη που τους βαραίνει, ειδικά απέναντι στα παιδιά αλλά και τις υποχρεώσεις τους. Βλέπουμε ανθρώπους απλούς αλλά και διανοούμενους να μιλούν από διαφορετική σκοπιά για τα ίδια πράγματα κι αυτό το πολυδιάστατο κάδρο που έχει δημιουργήσει η συγγραφέας δείχνει πραγματικά πως έχει γράψει ένα μυθιστόρημα βασανίζοντας πολύ το μυαλό και την ψυχή της. Τούτο το τελευταίο θα πρέπει να το τονίσουμε γιατί δυστυχώς τα τελευταία χρόνια διαβάζουμε πολλά βιβλία που περιγράφουν ανθρώπους αλλά και καταστάσεις εντελώς επιδερμικά χωρίς να μπαίνουν στην ουσία και το βάθος των πραγμάτων.
Η φτώχεια, η ανέχεια, η μετανάστευση αλλά και ο έρωτας, η αγάπη, η ελπίδα είναι συστατικά στοιχεία της μυθοπλασίας κι αποτυπώνονται με τρόπο πάρα πολύ καλό τόσο μέσα στον ψυχισμό των ηρώων όσο και στη γενικότερη ατμόσφαιρα και τις συνθήκες της εποχής. Κάθε ήρωας του βιβλίου είναι ξεχωριστός κι όλοι μαζί πλέκονται μέσα στον ιστό της Πλάκας και των Αναφιώτικων, θα χρειαζόμασταν μια πολυσέλιδη αναφορά στον κάθε έναν από αυτούς για να τονίσουμε τον πολύ προσεγμένο και ιδιαίτερο τρόπο που τους έχει πλάσει η κυρία Μαγουλά. Ο Ανέστης παλεύει με το παρελθόν και τα χαμένα του όνειρα, ο εγγονός του ο Νικόλας πασχίζει να κρύψει τον έρωτά του για την Μαργαρίτα που έχασε τη μάνα της και πουλά λουλούδια για να ζήσει, ο Μίμης που τον πνίγουν τα χρέη δε θα διστάσει να σπρώξει τη γυναίκα του στον μεσήλικα κι ευκατάστατο Ανδρέα Δροσινό, η Φιλαρέτη Αληθινού που ανήκει στην αστική τάξη και δίνει τη δική της ματιά στην εποχή είναι μονάχα κάποιοι από τους πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος. Ο κάθε ένας από αυτούς αποτελεί ένα μοναδικό κομμάτι του παζλ που συνθέτουν την ιστορία, μια ιστορία που μαγεύει τον αναγνώστη και τον καθιστά συμμέτοχο στις εξελίξεις.
Ο λόγος της συγγραφέως είναι περίτεχνος αλλά χωρίς ίχνος υπερβολής, γεμάτος εικόνες και πλούσιος σε στοιχεία που αναδεικνύουν τις λεπτομέρειες τόσο του τόπου όσο και της εποχής. Η γλώσσα της τρέχει και οι σελίδες γυρίζουν η μία πίσω από την άλλη χωρίς να καταλαβαίνει κανείς πόσο όμορφα και γρήγορα εξελίσσεται η μυθοπλασία. Δε θα ήταν υπερβολή εκ μέρους μας αν ευχηθούμε το βιβλίο αυτό να το πέσει στα χέρια κάποιου αξιόλογου σκηνοθέτη και να το δούμε να εκτυλίσσεται στη μεγάλη οθόνη, γιατί πραγματικά μελετώντας το στο μυαλό μας μάς δημιουργήθηκε αυτή η αίσθηση. Η κυρία Μαίρη Μαγουλά έχει γράψει ένα πραγματικά αξιόλογο βιβλίο το οποίο συνιστούμε ανεπιφύλακτα σε κάθε άνθρωπο που αγαπά τη λογοτεχνία να το μελετήσει σε βάθος!
0 Σχόλια