Πέντε άντρες και μια γυναίκα. Πώς συνδέονται μεταξύ τους; Πώς τα φέρνει η ζωή; Τι θα κερδίσουν και τι θα χάσουν; Με ποιανού την κηδεία ανοίγει το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου και πώς πέθανε; Πώς μπορεί η κυρία Αναστασία Κορινθίου να γράψει ένα κωμικό μυθιστόρημα; Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι άκρως διασκεδαστική.

Ο Αλέξανδρος είναι καθηγητής και κάνει ιδιαίτερα σε φροντιστήριο. Ζει έναν τελματωμένο γάμο με την Καίτη και αγωνίζεται να μην πνίξει τις τρεις κόρες του, που έχουν σηκώσει μπαϊράκι εφηβείας (οι μεγάλες, γιατί η μικρή ακόμη παντρεύει τον Κεν με την Μπάρμπι). Μια μέρα ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του τον απατά και μετά από έναν άκρως ξεκαρδιστικό διάλογο, νομίζω τον πιο αντιπροσωπευτικό ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, η Καίτη τον αφήνει σύξυλο να μεγαλώσει τα παιδιά τους.

Ο Νικόλας είναι ψυχαναλυτής και ομοφυλόφιλος. Λίγο. Γιατί στην αρχή ακροβατεί ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες, μέχρι που να γνωρίσει τον έρωτα της ζωής του. Κι αυτόν χωρίς ανταπόκριση. Έχει ψυχαναλύσει κόσμο και κοσμάκη, με τον εαυτό του δεν τα έχει καταφέρει ποτέ. Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας, ο Μιχάλης, είναι γιος Σμυρνιάς μάνας, που δεν τον αφήνει σε ησυχία, έχει λόγο για τα πάντα στη ζωή του, εξακολουθεί να τον ταΐζει στο στόμα, να τον ρωτά εξονυχιστικά για τα πάντα, να του στοιχειώνει τη ζωή, να του διώχνει τις ελάχιστες γυναίκες που τολμά να γνωρίσει. Παχουλός, τριχωτός, με γυαλιά, διστακτικός και άτολμος. Ο πλούσιος Κωνσταντίνος, γόνος πάμπλουτης οικογένειας, κάνει ό,τι θέλει, δεν υπολογίζει το χρήμα, ταξιδεύει όπου θέλει, γενικώς περνά ζωή χαρισάμενη, κάτι αντίστοιχο με τον Χρήστο, τον πέμπτο της παρέας, που είναι ακριβώς ο τηλεοπτικός χαρακτήρας του «Ακάλυπτου» που είχαμε δει αρκετά χρόνια πριν σε πασίγνωστη σειρά.

Αυτοί οι πέντε άντρες θα γνωριστούν τυχαία σε ένα μπαρ και θα αρχίσουν να κάνουν παρέα, να γελάνε και να κλαίνε, να ανταλλάσσουν απόψεις επί παντός επιστητού, να επηρεάζουν ο ένας τη ζωή των άλλων. Και ανάμεσά τους θα μπει τυχαία η Καίτη, με διαφορετικό τρόπο και διαφορετικό ρόλο. Και το μυθιστόρημα παίρνει φωτιά! Έξυπνο, ευρηματικό, ανατρεπτικό, σαρκαστικό, ειρωνικό, μοντέρνο, φευγάτο, αληθινό, το νέο δείγμα γραφής της κυρίας Κορινθίου με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο. Δεν είναι απλά μια χιουμοριστική ιστορία που με διασκέδασε, δεν είναι μια ελαφρότητα για να περάσει ο αναγνώστης καλά, αλλά η πραγματική σχεδόν διάσταση της σημερινής εποχής και κοινωνίας, έστω και υπό το πρίσμα μιας κατά βάσιν σουρεαλιστικής πλοκής.

Οι καταστάσεις και οι ατάκες βγάζουν πολύ γέλιο και δένουν αρμονικά με τις δραματικές καταστάσεις της μονογονεϊκής οικογένειας, του ρατσισμού, της υπερβολικά άνετης οικονομικά καλοζωίας, της ανεργίας αλλά πάνω από όλα τονίζεται η διάβρωση στις ανθρώπινες σχέσεις. Χαρακτήρες ρεαλιστικοί, που τους έχω προσπεράσει στον δρόμο, με τα πάνω τους και τα κάτω τους, αρχίζουν να δένουν ως παρέα λίγες σελίδες πριν μια τυχαία αποκάλυψη πυροδοτήσει το σαθρό οικοδόμημα της φιλίας τους, διώχνοντας από τον μάταιο τούτο κόσμο ένα (εξιλαστήριο;) θύμα. Η πένα της κυρίας Κορινθίου αφήνει κυριολεκτικά για την τελευταία σελίδα την ταυτότητα του πτώματος.

Αυτό που δε μου άρεσε ήταν η επαναλαμβανόμενη παράγραφος στο τέλος κάθε κεφαλαίου που αφορούσε την Καίτη, περιέγραφε τον δικό της ψυχικό κόσμο και καλούσε τους αναγνώστες σε μια διαφορετική ομερτά. Επίσης, δε θεώρησα απαραίτητες τις τελευταίες παραγράφους των κεφαλαίων, όπου με πλάγια γραφή η συγγραφέας παρέθετε κάποιες σκέψεις της για τη ζωή, τον έρωτα, τον θάνατο, λυρικά δοσμένες, κατ’ ελάχιστον ταιριαστές με τη ροή της υπόθεσης. Η κυρία Κορινθίου μπορεί να γράψει υπέροχα και τρυφερά, να χτίσει ένα καλολογικό πλαίσιο και να το διακοσμήσει με ανεπανάληπτες λέξεις και εικόνες, όμως αυτή ακριβώς η τεχνική της θεωρώ ότι δε συνάδει με το περιεχόμενο και την ταχύτητα του συγκεκριμένου βιβλίου.

Η Ομερτά είναι ένα κωμικά δραματικό και διασκεδαστικά ρεαλιστικό μυθιστόρημα που θα αγαπηθεί από πολλούς.

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Καθρέφτες χωρίς μνήμη μην αφήσεις να ρουφήξουν τη μορφή σου, μην τη φυλακίσουν ποτέ στο γυαλί τους το σπασμένο από χρόνια. Σαν εσένα που σπας κάθε μέρα, σαν εμένα που σπάω κάθε στιγμή και γίνομαι τόση δα… τοσοδούλα, γυάλινη, αιχμηρή…Να με ματώνεις, να σε ματώνω, να αποκτά χρώμα ο έρωτας ο τρελός…» (σελ. 47).

«Γιατί, συγνώμη, αλλά ξέρεις εσύ κανέναν Έλληνα μεταξύ Καραμανλή-ανηψιού και Παπανδρέου-γιου που να είναι καλά;» (σελ. 49).

«Έτσι είναι ο έρωτας, Μια εξερεύνηση… Πρώτα πρέπει να ξεκινήσεις, μετά πρέπει να φτάσεις κι έπιετα πρέπει να σιγουρευτείς ότι δεν μένουν και άλλοι στο μέρος που θα μείνεις εσύ. Και, το πιο σημαντικό, πρέπει να βρεις τρόπο να ριζώσεις εκεί και να κάνεις τη νέα πατρίδα, πατρίδα σου» (σελ. 103).