Ο Δημήτρης Λάμπρου με το βιβλίο του «Ο σύντομος χειμώνας της ληστοκρατίας» έχει καταφέρει να γράψει ένα πλούσιο ιστορικό μυθιστόρημα για την Ελλάδα της εποχής του μέσου του 19^ου αιώνα, το οποίο σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να αναλυθεί σε όλο του το μέγεθος σε μια  σύντομη βιβλιοκριτική παρουσίαση. Εκείνο όμως που με βεβαιότητα μπορεί κάποιος να πει, είναι πως μέσα από τις σελίδες των δύο τόμων του βιβλίου αναδεικνύεται η μεγάλη μελέτη που έχει κάνει ο συγγραφέας για την ιστορική αυτή περίοδο. Το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι της χώρας είναι δοσμένο εξαιρετικά μέσα από την εξέλιξη του μυθιστορήματος και δένει αρμονικά με αυτό χωρίς να επιβαρύνει το μύθο ή να τον επισκιάζει.

Γνωστά και όχι μόνο πρόσωπα της ιστορίας, όπως ο λήσταρχος Νταβέλης, ο Κακαράπης και ο Καλαμπαλίκης, συμπρωταγωνιστούν με μια πλειάδα άλλων ηρώων βγαλμένων από την πένα του συγγραφέα και μέσα στην ταραγμένη περίοδο του 19^ου αιώνα προσπαθούν να βρουν την άκρη του νήματος που θα τους οδηγήσει στο μέλλον. Μια απαγωγή, που μοιάζει εντελώς αδύνατη και ριψοκίνδυνη, πετυχαίνει και γίνεται η αφορμή για να υφάνει ο Δημήτρης Λάμπρου μια υπέροχη ιστορία. Τα παιδιά του πολιτικού κι ισχυρού οικονομικού παράγοντα Νικόλαου Βουδούρη, όμηροι στα χέρια των ληστών, γίνονται πιόνια στη σκακιέρα των φιλοδοξιών τόσο των απαγωγέων τους όσο των πολιτικών και οικονομικών παραγόντων της εποχής. Μαζί με τους ληστές, την ιστορία πλαισιώνουν ένας φοιτητής της νομικής με τον πατέρα του αλλά και πολλά άλλα πρόσωπα που αναδεικνύονται χάρη στην εξαιρετική πένα του συγγραφέα. Ο πρώτος τόμος περιγράφει το σχεδιασμό και την απαγωγή, ενώ ο δεύτερος την πορεία και τη μεταφορά των απαχθέντων σε ασφαλές μέρος και την προσμονή για τη λήψη των λύτρων. Δε θα ήταν δόκιμο να αποκαλύψουμε στα μάτια του αναγνώστη τούτου του κειμένου περισσότερες λεπτομέρειες της ιστορίας διότι θα χαθεί η μαγεία της ανάγνωσης, άλλωστε μέσα σε λίγες γραμμές δε θα ήταν δυνατό κάτι τέτοιο χωρίς να αδικηθεί το σύνολο του έργου. Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε είναι να προκαλέσουμε τον αναγνώστη να διαβάσει το έργο αυτό και να φανταστεί τόσο το περιβάλλον της εποχής, που ο Δημήτρης Λάμπρου το περιγράφει εξαιρετικά, όσο και τη θέση του πρωταγωνιστή που, αν και ιδεολόγος, συνειδητοποιεί πως τα πράγματα σχεδόν πάντοτε δεν είναι όπως φαίνονται!

Το μυθιστόρημα είναι γραμμένο με απλή και ρέουσα γλώσσα, με δυνατές περιγραφές και ήρωες που είναι δοσμένοι με απόλυτο ρεαλισμό. Δεν υπάρχουν υπερβολές ούτε κάτι το οποίο θα ξενίσει τον αναγνώστη. Η εξέλιξη του μύθου είναι απολύτως ικανοποιητική και δεν αφήνει κενά ή δυσνόητα σημεία. Η βαθιά μελέτη της περιόδου από το συγγραφέα δίνεται αβίαστα στον αναγνώστη, χωρίς όμως να του επιβάλλεται, γεγονός που πολλές φορές είναι δύσκολο να επιτευχθεί στα ιστορικά μυθιστορήματα. Αρκετά από τα γεγονότα είναι αληθινά και πλαισιώνονται αριστοτεχνικά από τη μυθοπλασία. Ο Δημήτρης Λάμπρου και οι εκδόσεις ΛΕΞΙΤΥΠΟΝ δίνουν στον αναγνώστη ένα πολύ προσεγμένο βιβλίο σε δύο τόμους, το οποίο θα το συνιστούσαμε ανεπιφύλακτα για τους λάτρεις του είδους. Είναι δε αξιοσημείωτο πως πρόκειται για το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα, γεγονός που μας κάνει να ελπίζουμε πως στο μέλλον θα μας δώσει κι άλλα άξια λόγου έργα!