Γράφει ο Χάρης Γαντζούδης

Με τον Αλέξανδρο συναντηθήκαμε για πρώτη φορά το 2016. Όχι προσωπικά. Συναντήθηκαν δυο μικρές μας ιστορίες κομμάτια και οι δυο ενός συλλογικού έργου που κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά από κάποιες ψηφιακές εκδόσεις. Ούτε μια σελίδα δεν ήταν η ιστορία του κι όμως έμεινε στο μυαλό μου για τη βαθιά γνώση, την άψογη χρήση του λόγου και τα βαθιά νοήματα που ανέβλυζαν μέσα από αυτή.

Από εκείνη τη στιγμή και μέσα στους επόμενους μήνες το όνομα του περνούσε συχνά μπροστά από τα μάτια μου. Ώσπου, τον Απρίλιο του 2017 τον συνάντησα ξανά. Αυτή τη φορά στο «9 ώρες στα Εξάρχεια». Η συμμετοχή του στο συλλογικό αυτό έργο, τράβηξε για ακόμη μια φορά την προσοχή μου. Το διήγημα του μέσα από το οποίο ο συγγραφέας επιχειρεί «…τη σύζευξη κι ένωση αντιθετικών, αμφίρροπων μα τόσο αληθινών πραγμάτων» – όπως μου εξομολογήθηκε ο ίδιος αργότερα – αποτέλεσε την αφορμή να αρχίσω να ψάχνω το έργο του.

Πρώτη στάση σε αυτή την αναζήτηση ήταν τα «Μικρά βιογραφικά» και ύστερα, ένα μεσημέρι του Αυγούστου κι ενώ βρισκόμουν στις εκδόσεις Λέμβος ήρθε στα χέρια μου ο «Νυχτερινός Διαβάτης» μια συλλογή με δέκα μικρές αφηγήσεις. Σε αυτά τα κείμενα θαύμασα την ικανότητα του συγγραφέα να καταπιάνεται με τις λέξεις και να δημιουργεί ιστορίες του σήμερα, θαύμασα τον τρόπο που επιλέγει τα θέματα του αλλά και τον τρόπο που στήνει το σκηνικό γύρω από αυτά. Στο κέντρο των ιστοριών ο άνθρωπος και τα προβλήματα του. Τον άνθρωπο της πόλης, της οποιασδήποτε πόλης.

Με λόγο επικριτικό, κάποιες φορές ειρωνικό ο συγγραφέας φέρνει τους ήρωες και τους αναγνώστες του αντιμέτωπους  με την αλήθεια τους.

Αυτά τα χαρακτηριστικά βρήκα, θαύμασα κι αγάπησα ακόμα περισσότερο στο νέο βιβλίο του Αλέξανδρου Κεφαλά «Το άλλο ρούχο του φόβου».

36 σκόρπιες αφηγηματικές μικρογραφίες, «νανο-διηγήματα» όπως τα αποκαλεί ο ίδιος στο προλογικό σημείωμα του βιβλίου.

36 μικρά διηγήματα που ο μικρός αριθμός λέξεων, το μικρό τους σώμα, δεν στερεί την λογοτεχνική τους αξία, δεν στερεί σε όλους εμάς τη δυνατότητα να θαυμάσουμε το ταλέντο και την εξέλιξη του συγγραφέα καθώς μέσα από αυτές τις σύντομες ιστορίες καταφέρνει να μας δώσει ολοκληρωμένες εικόνες της σύγχρονης κοινωνίας, του σύγχρονου ανθρώπου, να πιάσει τους ρυθμούς της εποχής μας αλλά και θέματα με τα οποία όλοι έχουμε έρθει αντιμέτωποι, άλλα μας έχουν συμβεί κι άλλα τα έχουμε δει να συμβαίνουν δίπλα μας.

Ο Αλέξανδρος λοιπόν, άλλοτε με ωμό τρόπο, άλλοτε ειρωνικό, κι άλλοτε με την απαιτούμενη ευαισθησία, τα φέρνει στο φως, τα αναδεικνύει, τα σχολιάζει  και μας τα παραδίδει.

Όνειρα, έρωτες, πόθοι, προκαταλήψεις, υποκρισία είναι μερικά από αυτά τα θέματα. Έχω την αίσθηση πως με όλα αυτά ήρθε πρώτα αντιμέτωπος ο ίδιος ο συγγραφέας κι όταν ένιωσε έτοιμος και ώριμος, στάθηκε απέναντι τους  με ψυχραιμία κι άρχισε να τα καταγράφει ώστε να μας κάνει κι εμάς μάρτυρες αυτών των καταστάσεων.

Συνδετικός κρίκος αυτών των ιστοριών με το προγενέστερο έργο του, το σκηνικό που διαδραματίζονται: το αστικό τοπίο.

Διαβάζοντας «Το άλλο ρούχο του φόβου» εκτός από όλα αυτά που θαυμάζουμε σε ένα λογοτεχνικό έργο: ύφος, γλώσσα, χαρακτήρες κ.ά. θαύμασα και μου έδωσε μεγάλη χαρά, το θάρρος του συγγραφέα να καταπιαστεί με όλα αυτά τα θέματα αλλά και το γεγονός πως μέσα από αυτές τις ιστορίες είδα την εξέλιξη του, το επόμενο βήμα και κατάλαβα πως αυτό το βιβλίο δεν είναι άλλη μια κυκλοφορίας ενός ακόμη τίτλου στη ροή της πορείας του αλλά πως είχε έρθει η ώρα, η κατάλληλη στιγμή, ο συγγραφέας – σχεδόν τρία χρόνια μετά το «Νυχτερινό Διαβάτη», να μας πει καινούργιες ιστορίες, να μας προβληματίσει με νέα θέματα, να μας δώσει νέες εικόνες μιας εποχής που δε σταματά να τρέχει.

Κλείνοντας θα ήθελα να ευχηθώ στον Αλέξανδρο Κεφαλά «Το άλλο ρούχο του φόβου» να έχει ένα όμορφο ταξίδι γεμάτο δυνατά συναισθήματα, νέες εμπειρίες και τελικό προορισμό τον τόπο που εκείνος έχει ονειρευτεί.

*Το κείμενο είναι απόσπασμα από την παρουσίαση του βιβλίου «Το άλλο ρούχο του φόβου» του Αλέξανδρου Κεφαλά που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη, 23 Νοεμβρίου 2017 στο βιβλιοπωλείο Επί Λέξει στην Αθήνα.