Οι ψυχές είχαν μάθει πως σε εκείνη τη συνάντηση θα ήταν μαζί τους κι ο αρχηγός τους.
Οι προετοιμασίες πολύωρες, ώστε τα πάντα να ‘ναι στην εντέλεια και να μη χρειαστεί τίποτα να συνδράμουν προς διεκπεραίωσή του, την τελευταία εκείνη ώρα.

Ήθελαν τα πάντα να είναι τέλεια και να μη βρεθεί κανείς και τίποτα να αμαυρώσει εκείνο το μετερίζι, όπως το λέγανε χρόνια τώρα .

Όλοι είχαν φορέσει τις καλές τους ενδυμασίες, όλες εκεί οι ψυχές χρυσολάμπανε, μέσα σ’ εκείνο το μισοσκόταδο που άφηναν διαπεραστικές να ηγούνται οι γρίλιες του παλιού εκείνου οικοδομήματος, εκείνης της τρώγλης που είχε αποφασίσει ο βασανιστής της τύψης και της καλοπέρασης να τους απονείμει, ως έπαθλο στο γόητρο και στον κομπασμό της εν λόγω πάλαι τους ζωής και αμέλειας, αδιαφορίας, απάθειας προς τα τεκτετενόμενα της εκάστοτε εποχής γεγονότα .

Το είχαν μάθει για τα καλά, πως με κάθε είσοδο ψυχής θα τελούνταν και θα εκτελούνταν το πρωτόκολλο της διέλευσής της κατόπιν ερωταποκρίσεων που αναλόγως το εύρος και το ρυθμό, το είδος και το αδίκημα που ‘χε διαπράξει,θα κρινόταν η παραμονή της εκεί ή όχι.

Το επόμενο βήμα που όλοι είχαν εμπεδώσει και είχαν γλεντήσει, ήταν εκείνη η οσμή, όχι του καμμένου δέρματος, αλλά μια μυρωδιά μιας ευωδίας που θα τις καλοτύχιζε και θα της προόριζε για τα εφετεία και τις μεγαλουργίες των άλλων κριτών και επικριτών που θα δύνατο να προσφερθούν στην αγόγγιστη και αμετανόητη προς τους κρινόμενους στάση και θέση απέναντι σε διάφορα ζητήματα.

Ο κύκλος είχε αρχίσει κι έκλεινε, καθώς οι ψυχές, όμορφες καθώς ήταν εκείνη τη μέρα που έπρεπε και επιβαλλόταν να χαρούν με την είσοδο κάποιας άλλης, αλλά κυρίως με την έλευση του αρχηγού τους που κάποιες, ακόμα και τώρα, δεν ήταν δυνάμενες να δουν και να αντιληφθούν.

Βλέπετε, τα κρίματα για τα οποία τους κατέκριναν και ίσως και τους απήυθυναν σκληρές ποινές, τις δέχονταν οι κρινόμενοι αδιαμαρτύρητα και χωρίς το παραμικρό ίχνος αντίρρησης και δύσπεπτης τροφής, χώνεψη.

Οι περισσότεροι όταν πράττουμε και συμπράττουμε, άνθρωποι, κυρίως, που τους διακρίνει η λογική και η ομιλία απ’ τα άλλα τα ζώα-δημιουργήματα του Πλάστη μας,ξέρουμε πολύ καλά το καλό και το κακό, το άδικο και το δίκιο.

Όλα αυτά, αξίες και ιδανικά, μας ορίζουν και καθορίζουν τις ταυτότητές μας, την ψυχοσύνθεση και ιδιοσυγκρασία του καθενός και της καθεμιάς μας .

Γνώριζαν πολύ καλά οι παρευρισκόμενες σε εκείνη τη δεδομένη για την υπάρχουσα στιγμή τελετή, θα ήταν τέτοιας σημασίας και αξίας, αφού είχε προηγηθεί μια μικρή αναφορά και πληροφόρηση,σχετική με το τι μέλλει γεννέσθαι ,αφού δεν ήταν και η πρώτη φορά που τελούσαν τέτοια εντολή πριν της ελεύσεως αυτής.

Δεν πέρασε πολύ χρονικό διάστημα και ακούστηκαν οι παιάνες να σιγοτραγουδούν άσματα τέτοια που προμήνυαν μάλλον δυσάρεστες εξελίξεις και επισημαινόμενες διαθέσεις και προδιαθέσεις προς την πρόσκρουση μ’ αυτήν.

Όντως υπήρξε ένας συνωστισμός, μια κωμικοτραγική εξέλιξη, καθώς η ψυχή αυτή,απ’ ότι καταλάβαν αργότερα, είχε αρχίσει να δέχεται τα μηνύματα και τα προ-τυμπανοκρουσιακά συμπλέγματα αναμονής και προσάρτισής της με άλλες, σκοτεινές περιοχές εκείνου του οικοδομήματος που ούσες πληροφορούμενες και αποστασιοποιημένες, ως εκείνη τη στιγμή, τελούσαν υπό το καθεστώς της ομηρίας και της μη επάνδρωσης, της κρίσης και της επίκρισης αυτών.

Ήταν ήδη τιμωρημένες από τον αρχηγό τους, αλλά είχαν ειδοποιηθεί πως αν τυχόν λάμβανε το ίδιο αποτρόπαιο και αποκρουστικό μήνυμα απ’ την εξέταση και την ανάλογη ερωταπόκριση εκείνης της ψυχής, δε θα χρειαζόταν και μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε να έρθει να την καλοσωρίσει μεν, αλλά να τη μυήσει σε εκείνα τα στεγανά, τα απάτητα και μοναδικά, σκληροτράχηλα μονοπάτια του εγωισμού και της παράκρουσης, του κομπασμού και της κακίας ,της ζήλειας και της αναισθησίας.

Ο πόνος, κυρίαρχο συστατικό σε όλη αυτή την έντονη διαμαρτυρία, μιας άλλης ψυχής που την είχαν κατατάξει σ’ άλλη πλευρά, σε άλλη μεριά, εκείνου του τρομακτικού και φοβερού πλινθώματος.

Η ίδια από μόνη της φάνταζε λαμπερή, γυαλιστερή, αλλά κυρίως έλαμπε απ’ τις ζητωκραυγές των άλλων παρευρισκομένων ψυχών που τόνιζαν πάντα το θάρρος, την τόλμη της, την ανδρεία και το θετικό της σκυλίσιο χαρακτήρα, μέσα σε ένα βασίλειο ήδη διαμορφωμένο και καταιγιστικά αποτελούμενο από αγνές, ζωικές ψυχές .

Το ήξερε, το είχε μάθει πως θα ερχόταν αντιμέτωπη με εκείνη την ψυχή που δεν είχε δείξει την παραμικρή αγάπη, το παραμικρό έλεος όταν την είχε αντικρίσει, μα γρυλίζει σπαρακτικά, αφού του ‘χε προσφέρει το πιάτο της δικής της αναίσθητης ευθανασίας, δηλητηριάζοντάς την ύπουλα και σκληρά, βάρβαρα και βάναυσα.

Της είχε προσφέρει το υγρό εκείνο δηλητήριο που ήταν πολύ δύσκολα ανιχνεύσιμο μεν, αλλά που δεν είχε την παραμικρή ελπίδα σωτηρίας λαμβάνοντάς το δε.

Δηλητήριο, ακόμα και η λέξη, το άκουσμά της, τη φόβιζε κι ας ήταν σε εκείνα τα όμορφα και γαλανά κατακάθαρα στρώματα που έσφυζαν από υπεράνω ζωή και από πολυτέλεια ουράνιας προσφοράς και δέησης.

Τα πάντα ήταν τόσο αρμονικά δεμένα και χορηγούμενα στον Άστρο, έτσι την ονόμασαν εκείνη την ψυχή που με την πρώτη της έλευση στο παραδείσιο εκείνο μετερίζι ευχής και προσευχής, είχε κερδίσει ακόμα και την πιο αμφισβητήσιμη απέναντί της σκέψη και στοχασμό.

Το ‘χε προνοήσει πως αν της δίναν το δικαίωμα να κρίνει και να κατακρίνει το δήμιό της, το σφαγέα της ψυχής της, της ζωής της, δε θα φερόταν έτσι άσπλαχνα και άκαρδα, όπως της φέρθηκε ο ίδιος και θα του έδινε το κυριότερο μάθημα σκυλίσιας ύπαρξης και υπόστασης.

Οι ψυχές, μία μία, ακολουθώντας τους κανόνες και τα πρωτόκολλα που τηρούσαν ανελλιπώς και απεριορίστως, άρχισαν να συγκεντρώνονται σε εκείνον τον υπέρλαμπρο από φωτεινότητα ημικύκλιο που εκεί θα πήγαιναν με υπακοή και σοφία οι άλλες, οι καλές και οι αγνές, οι κριτές και οι επικριτές των άσχημων μεριδίων ανάθεσης και ποτέ ανάτασης του είναι τους.

Μαζευτήκανε όλες, μα το κυρίαρχο και πρωταρχικό τους ερώτημα ήταν πού είναι και γιατί αργοπορεί ο αρχηγός τους που είχε ειδοποιηθεί πρώτος, αφού αυτός είχε συγκαλέσει για εκείνη την ώρα και τη στιγμή εκείνη την προσέλευση για το καλωσόρισμα και την ανάλογη κατάταξη μιας άλλης ψυχής.

Ξάφνου και αδιαμαρτύρητα,έγινε και η τρομερή και αναπάντεχη είσοδος της σκυλίσιας,ναι, ψυχής που με δύναμη, όση της είχε απομείνει κι όσο γινόταν διακριτή και ευκρινής μέσα σε εκείνη την αστραφτερή ατμόσφαιρα, παρουσιάστηκε από μόνη της.

Εγώ θα είμαι από ‘δω και πέρα ο αρχηγός σας. Τα μάτια καρφώθηκαν επάνω της, άλλα απειλητικά και άλλα απολύτως παραδεκτά και αποδεκτά, σύμφωνα με την κρίση και τη βούληση του αποχωρίσαντος αρχηγού τους.

Ναι, τώρα πια το όνειρο του αρχηγού τους είχε γίνει πραγματικότητα.
Τόσα χρόνια δεν παρέδιδε τα σκήπτρα, γιατί δεν έβρισκε κάτι δυνατό και κάποιο μήνυμα να υπερτερεί πάνω απ’ τα δικά του, ούτως ώστε να θέλει να φερθεί εντελώς επάξια και αξιόλογα απέναντι στις άλλες ψυχές.

Μα αυτή η ψυχή ξεχώριζε και διέπρεπε ανάμεσα στις άλλες, ανάμεσα σε όλες εκείνες που,  όντως, τώρα πια, πιστά και καθ’ όλα αρεστά, θα ήταν έτοιμες να ακολουθήσουν το παράδειγμά του και να σταθούν άξιες, ικανές και επάξιες απέναντι στα μικροητημμένα, πολλές φορές, πάθη των ανθρώπων.

Εκείνων που το μυαλό τους το είχε κυριεύσει η ζήλια, η κακία, ο εγωισμός και κυρίως η ανέλπιστη ζήτηση απονομής θανάτου με κάθε τρόπο και κάθε μέσο, αρκεί να διατηρούσαν εκείνο το σκληρό και λανθασμένο προφίλ του ζωόφιλου, του δικαστή, εκείνου που επέφερε τον πόνο και τον αργό θάνατο, το σπαραγμό και την αδιανόητη κακία .

Τώρα πια ήταν εκεί, ανάμεσά τους, η κρίση έτοιμη, παραδομένη και ποτέ προδομένη, σε εκείνα τα βάθρα της μετάνοιας, της εκτίμησης.

_

γράφει η Άννα Ζανιδάκη