Ο Φίλων Ατρείδης είναι ιδιωτικός ντετέκτιβ και αναλαμβάνει μια παράξενη υπόθεση: η Μυρτώ Βαλεριάδου φοβάται ότι κάποιος θα σκοτώσει τον σύζυγό της, καθηγητή Δεγρεφόντη. Η υπόθεση είναι μπερδεμένη, ανατρεπτική και φτάνει ως τη φιλοσοφία των Πυθαγορείων του 6^ου και 7^ου αιώνα π. Χ. και ως την ίδρυση μιας μυστικής εταιρείας στην Οδησσό το 1791.

Το μυθιστόρημα είναι αυτό ακριβώς που περιέγραψα ανωτέρω: μπερδεμένο. Έξυπνο, σπιρτόζικο και ανατρεπτικό αλλά μπερδεμένο. Η υπόθεση δεν προχωράει μπροστά στα μάτια του αναγνώστη με πολλή δράση αλλά μέσα από διαλόγους των πρωταγωνιστών και τις ανακρίσεις που κάνει ο Ατρείδης. Υπάρχουν σκηνές πυροβολισμών και κυνηγητού, όμως η κλιμάκωση για να φτάσουμε στην απάντηση του ερωτήματος «γιατί και ποιος» γίνεται πολύ αργά και με λάθος τρόπο. Ένιωθα σα να έκανε ο συγγραφέας ό,τι ήθελε με το υλικό που είχε στα χέρια του και να έπαιζε με την υπομονή μου.

Η Μυρτώ Βαλεριάδου, «το κοριτσάκι με τα σπίτια», είναι πρόεδρος της μεγαλύτερης κατασκευαστικής εταιρείας των Βαλκανίων και της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ο Αλέξανδρος Δεγρεφόντης, διακεκριμένος επιστήμονας, εξαφανίζεται. Ποιοι είναι αναμεμιγμένοι στο κόλπο και τι σχέση έχει με την υπόθεση η πασίγνωστη τετρακτύς των Πυθαγορείων; Αυτό ακριβώς είναι το δυνατό κομμάτο του μυθιστορήματος: η καταγραφή της ιστορίας της φιλοσοφίας στην αρχαιότητα, από τον Πυθαγόρα στον Πλάτωνα, με τεκμηριωμένη και ελαφρώς κωμική γραφή, οπότε οι πληροφορίες έγιναν πιο εύληπτες και εύπεπτες.

Δυστυχώς όσο προχωρούσα στο βιβλίο μπερδευόμουν ακόμη περισσότερο, ειδικά από τη στιγμή που η υπόθεση πήρε νέα τροπή: αυτό που φαινόταν δεν ήταν πραγματικό, υπήρξε μια έξυπνη κίνηση που έδωσε νέο φως στο μυστήριο. Λίγο αργότερα η αχαλίνωτη φαντασία του κυρίου Νικολακόπουλου κάνει τον Ατρείδη αυτόπτη μάρτυρα σε μια παγανιστική τελετή αναβίωσης των αρχαίων ελληνικών τελετών μύησης των Πυθαγορείων, που πιστεύουν στη μετεμψύχωση και ότι, υπό ορισμένες συνθήκες, μπορούν να διαβάσουν την ψυχή του ανθρώπου, κι όλα αυτά με περιγραφή αρχαίου ναού που βρισκόταν ολόκληρος χτισμένος κάτω από το βουνό της Πεντέλης και η τελετή κι όλα αυτά τα μυστικά που αποκαλύπτονται μου θύμισαν Clive Cussler, οπότε παραδέχομαι ότι απογοητεύτηκα οικτρά. Κι ενώ έδειχνε ότι υπήρξε ένα τέλος, μας εξήγησε τη θεωρία του ο συγγραφέας, η ιστορία συνεχιζόταν για τουλάχιστον άλλες 150 σελίδες. Εκεί σταμάτησα την ανάγνωση.

Το «Κοριτσάκι με τα σπίτια» είναι ένα συνωμοσιολογικό θρίλερ, που έχει και θέλει να πει πολλά, αλλά με λάθος εξέλιξη της πλοκής και υπερβολική φαντασία, που η γραφή δε βοηθάει να γίνει πιο αληθοφανής. Αν ήταν αλλιώς γραμμένο θα το χαρακτήριζα πολυδιάστατο, τώρα όμως έχω μόνο ένα κουβάρι στο μυαλό μου από όλο αυτό κείμενο.