Η Τζέιν Κάβεντις ψάχνει να βρει ένα σπίτι να νοικιάσει, στο Λονδίνο. Αφού επισκεφθεί με την μεσίτρια πολλά σπίτια, τελικά θα καταλήξει σε ένα μοντέρνο κτήριο στον Αριθμό  Ένα της Οδού Φολγκέϊτ, στο Χέντον. Μια μονοκατοικία, με ένα μόνο υπνοδωμάτιο, αλλά πολύ ευρύχωρο. Ιδιοκτήτης είναι ένας διάσημος -ιδιόρρυθμος αρχιτέκτονας, ο Έντουάρντ Μόνκφορντ . Το σπίτι είναι πανέμορφο, κομψό και τέλειο σαν γκαλερί τέχνης. Η Τζέιν αποφασίζει να το νοικιάσει, αλλά η μεσίτρια την  προετοιμάζει, ότι για να το νοικιάσει, θα πρέπει να αποδεχτεί κάποιες περιοριστικές συμφωνίες  και κάποιους όρους του ιδιοκτήτη. Οι όροι αυτοί δεν είναι διαπραγματεύσιμοι και δεν μπορούν να αλλάξουν. Στην ουσία είναι μία λίστα από πρέπει και δεν πρέπει. Κυρίως δεν πρέπει.

Καθόλου χαλιά ή μοκέτες. Καθόλου πίνακες. Καθόλου φυτά σε γλάστρες. Καθόλου διακοσμητικά. Καθόλου βιβλία… Όχι φυτά στον κήπο, όχι κουρτίνες. Τα παράθυρα του σπιτιού είναι φωτοευαίσθητα και έτσι σκουραίνουν όταν νυχτώνει.Υπήρχαν περίπου διακόσιες ρήτρες… Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα δημιουργεί η τελευταία ρήτρα. «Και ποια ακριβώς είναι η τελευταία ρήτρα;» ρωτάει η Τζέιν. Πως ο αρχιτέκτονας έχει το δικαίωμα του βέτο. Πρέπει να εγκρίνει τον ενοικιαστή. Αν φτάσει κανείς μέχρι εκεί, προηγείται μια εκτενής αίτηση και φυσικά πρέπει να υπογράψει ένα χαρτί, που λέει ότι διάβασε και κατανόησε τους όρους και τους κανόνες. Αν τα καταφέρει, τότε θα την καλέσει για συνέντευξη. «Αυτό που εισπράττω από το συγκεκριμένο σπίτι» λέει η Τζέιν, «δεν είναι απλώς ότι είναι όμορφο, είναι η αφοσίωση με την οποία έχει κατασκευαστεί. Εννοώ πως είναι ασυμβίβαστο.Έχει ακεραιότητα. Πιστεύω πως αναζητά ανθρώπους, που προτίθενται να είναι εξίσου ειλικρινείς για τον τρόπο με τον οποίο ζουν μέσα σ’ αυτό». «Άρα το προχωράμε», λέει η μεσίτρια.

Όρος πρώτος: «Παρακαλώ, κάνε μία λίστα με οτιδήποτε θεωρείς βασικό στη ζωή σου»

Το σπίτι αυτό ο Έντουάρντ Μόνκφορντ το προόριζε για την οικογένειά του, την σύζυγό του και τον γιό του, αλλά μητέρα και παιδί σκοτώθηκαν σε ατύχημα. Άρα, το σπίτι ξεκίνησε με έναν θάνατο. Στην πραγματικότητα δύο θανάτους. Διπλό πένθος. «Γι’ αυτό άραγε», αναρωτιέται η Τζέιν, «ένιωσα τόσο σαν στο σπίτι μου εκεί; Μήπως υπάρχει κάποιου είδους σχέση ανάμεσα στους λιτούς χώρους και στη δική μου αίσθηση απώλειας; »

Το μωρό της Τζέιν είχε πεθάνει. Το μωρό της πέθανε και μετά γεννήθηκε. Γεννήθηκε με καισαρική, ένα νεκρό μωρό. Η Τζέιν θα έμενε άτεκνη και η μικρή Ίζαμπελ δε θα αποκτούσε ποτέ μητέρα. Η ζωή δεν θα ερχόταν ποτέ… Όλοι οι φίλοι της Τζέιν μιλούσαν με σοκαρισμένο, συμπονετικό ύφος για την απώλειά της. Για την Τζέιν το διαμέρισμα στον Αριθμό Ένα της Οδού Φολγκέϊτ, θα ήταν μια καινούργια αρχή. Ένα νέο ξεκίνημα. Μια αναγέννησηση, μετά την απώλεια.

Το διαμέρισμα αυτό η Τζέιν το ερωτεύεται ακαριαία –όπως και τον σαγηνευτικό δημιουργό του. Σύντομα συνάπτει ερωτικές σχέσεις με τον Έντουάρντ Μόνκφορντ.

Όταν τελικά η συνέντευξή της Τζέιν τελείωσε και η αίτησή της εγκρίθηκε, εγκαταστάθηκε στο νέο της διαμέρισμα. Από την πρώτη ημέρα που εγκαταστάθηκε, ανακάλυψε στο κατώφλι του σπιτιού,ένα πελώριο μπουκέτο από κρίνους, χωρίς κανένα σημείωμα. Την τέταρτη ημέρα που έλαβε παρόμοιο μπουκέτο, βρήκε μία κάρτα που έγραφε: «Έμα, θα σε αγαπάω για πάντα. Κοιμήσου γαλήνια αγάπη μου…» Η Τζέιν έμεινε έκπληκτη…

Ώσπου ανακαλύπτει τον νεαρό άντρα που της αφήνει στο κατώφλι τα μπουκέτα με τα κρίνα. Τον ρωτάει: «Γιατί μου φέρνεις διαρκώς  λουλούδια; Δε με λένε Έμα». «Τα αντικαθιστώ επειδή τα παίρνεις», της απαντάει. Επιτέλους κατάλαβε ότι τα λουλούδια δεν είναι δώρο, είναι φόρος τιμής. Όπως τα λουλούδια που αφήνουν στο σημείο ενός ατυχήματος. «Λυπάμαι του λέει» η Τζέιν, «που έγινε αυτό;» «Μέσα σε αυτό το σπίτι , τον Αριθμό Ένα της Οδού Φόλγκεϊτ». Ένα ρίγος την διαπερνά. «Πέθανε εκεί μέσα;» τον ρωτάει. «Όχι, δολοφονήθηκε. Αυτός ο αρχιτέκτονας, πρώτα την δηλητηρίασε στο μυαλό της και ύστερα τη σκότωσε» της απαντάει.

Άρα σκέφτεται η Τζέιν έχουμε όχι δύο θανάτους, αλλά τρεις. Πρώτα η ίδια η οικογένεια του Μόνκφορντ, ύστερα η κοπέλα αυτή. Ο Αριθμός Ένα της Οδού Φολγκεϊτ είναι πιο τραγικό μέρος απ’ ότι πίστευα…

Η Τζέιν καθώς προσπαθεί να βρει την αλήθεια, άθελά της ακολουθεί τα ίδια μονοπάτια και βιώνει τις ίδιες εμπειρίες με το προηγούμενο κορίτσι.

Το ίδιο διαμέρισμα είχε νοικιαστεί πριν από κάποιο διάστημα από την Έμα Μάθιους και τον Σάιμον Γουέικφιλντ, ένα νεαρό ζευγάρι. Και αυτοί είχαν βρει το διαμέρισμα καταπληκτικό, θαυμάσιο, συγκλονιστικό, απίστευτο. Ένα πραγματικό αρχιτεκτονικό μοντέρνο αριστούργημα. Η πόρτα άνοιγε με ψηφιακό κλειδί απ’ το κινητό τους.Όλα μέσα γίνονταν αυτόματα –οι αισθητήρες του σπιτιού αναγνώριζαν τον κωδικό και τους άφηναν να μπουν. Το σπίτι δεν είχε ούτε πόρτες, ούτε ντουλάπια, ούτε πίνακες, ούτε πρίζες, ούτε φώτα, ούτε διακόπτες. Δεν υπήρχε η παραμικρή ακαταστασία. Δεν επιτρεπόταν να έχουν φωτιστικό. Όχι σχοινιά για άπλωμα ρούχων.Όχι καλάθια αχρήστων. Απαγορευόταν το κάπνισμα. Όχι μαξιλάρια καναπέ, όχι διακοσμητικά. Η θέρμανση ήταν ενδοδαπέδια και αντλούσε θερμότητα από μία γεώτρηση ακριβώς κάτω από το σπίτι. Δεν θα πληρώνανε ποτέ ξανά λογαριασμό ρεύματος ή θέρμανσης. Όλα τα δωμάτια διέθεταν αισθητήρες –ίδιους με αυτούς που άναβαν τα φώτα. Και ήταν έξυπνο σύστημα. Μαθαίνει εσένα και την ρουτίνα σου, αλλά αν ανιχνεύσει κάποιον άλλο, ζητάει την έγκρισή σου. Απαγορεύονταν οι κουπαστές στην εσωτερική σκάλα και τα πορτάκια ασφαλείας. Η κρεβατοκάμαρα ήταν εξίσου λιτή με το υπόλοιπο σπίτι. Το κρεβάτι ήταν κτιστό. Όταν πίεζαν τον τοίχο άνοιγε ένα κομμάτι και μέσα υπήρχε μια γκαρνταρόμπα.

«Έμοιαζε σαν πολυτελές κελί φυλακής» είπε ο Σάιμον.

Από τη στιγμή που μπήκαν στο σπίτι ήταν σαν να είχαν αποκοπεί από τον έξω κόσμο, σαν να ήταν μέσα σε ένα κουκούλι, ένιωθαν μια απόλυτη ασφάλεια. Τίποτα κακό δεν μπορούσε να τους συμβεί. Όχι όπως στο άλλο διαμέρισμα που έμενε η Έμα και μπήκαν μέσα δύο νεαροί  διαρρήκτες  και την απείλησαν με ένα μαχαίρι, για να της πάρουν το κινητό, τα χρήματα και μετά την βίασε ο ένας. Η Έμα δεν αποκαλύπτει στην αστυνομία, ούτε στον άντρα της τον βιασμό, μόνο την κλοπή αναφέρει.

Από τη στιγμή που μπήκε η Έμα σε αυτό το διαμέρισμα δεν είχε καμία ανάμνηση της ληστείας και της βίας που είχε υποστεί και καμία κρίση πανικού, ανέφερε στην ψυχαναλύτριά της. Η Έμα υπέφερε από κάποιο είδος μετατραυματικό σοκ. Η Έμα πίστευε ότι το νέο ασφαλές διαμέρισμα θα μπορούσε να την βοηθήσει να ξεπεράσει αυτό το σοκ. Δεν ήταν το είδος ανθρώπων που θα μπορούσαν να ζήσουν έτσι, με όλους αυτούς τους κανόνες και περιορισμούς. Αλλά ήθελαν να προσπαθήσουν. Θα ζούσανε σ’ ένα από τα πιο απίστευτα σπίτια του Λονδίνου. Ίσως το πραγματικό νόημα των κανόνων, που τους έβαλε ο ιδιοκτήτης -αρχιτέκτονας, δεν ήταν μήπως καταστρέψουν το πανέμορφο σπίτι, αλλά ίσως ένα είδος πειράματος. Ένα πείραμα πάνω στη διαβίωση. Άρα αυτό καθιστούσε την Έμα και τον Σάιμον τα πειραματόζωά του;

Όρος τέταρτος: Δεν ασχολούμαι με ανθρώπους που δεν προσπαθούν να βελτιώσουν τον εαυτό τους.

Συμφωνώ.

Διαφωνώ.

Όταν η αστυνομία ανακαλύπτει και αναφέρει στο ζευγάρι ότι η Έμα υπέστη βιασμό από τον διαρρήκτη Ντιον Νέλσον και ότι ο φίλος της ο Σάιμον είχε πει ψέμματα ότι ήταν σε παμπ με φίλους, αλλά σε ένα στριπτιζάδικο, η Έμα διώχνει από το διαμέρισμα τον Σάιμον, τον χωρίζει…

Η Έμα συνάπτει ερωτικές σχέσεις με τον αρχιτέκτονα  Έντουάρντ Μόνκφορντ.

Η Τζέιν ανακαλύπτει ότι η κοπέλα που δολοφονήθηκε σε αυτό το σπίτι Αριθμό Ένα της Οδού Φολγκέϊτ, στο Χέντονλέγεται Έμα Μάθιους και ότι της έμοιαζε καταπληκτικά .Είχε καστανά μαλλιά, μπλε μάτια και πολύ ανοιχτόχρωμο δέρμα. Ήταν ολοίδιες. Επίσης ανακαλύπτει ότι και η γυναίκα του Έντουάρντ Μόνκφορντ, η Ελίζαμπεθ Μόνκφορντ –Μανκάρι έμοιαζε με την Έμα Μάθιους, οπότε και με εκείνη και ότι η Ελίζαμπεθ και ο γιός της είναι θαμμένοι κάτω από αυτό το σπίτι. Σκέπτεται ότι ο Μόνκφορντ είχε δει την εμφάνισή της στην συνέντευξη που του έδωσε και του είχε δώσει επιπλέον και τέσσερις φωτογραφίες της. Γιατί ένας ιδιοκτήτης να θέλει φωτογραφίες του ενοίκου;

Είναι εκπληκτικό ότι και οι δύο ενοικιάστριες του διαμερίσματος Αριθμό Ένα της Οδού Φολγκέϊτ ήταν σε ευάλωτη κατάσταση, όταν συνάψανε ερωτικές σχέσεις με τον αρχιτέκτονα του διαμερίσματος, Έντουάρντ Μόνκφορντ…

Συνήθως οι ψυχοπαθείς ελκύονται από ευάλωτους ανθρώπους!!!

Ένα καθηλωτικό, συναρπαστικό, πανέξυπνο, ψυχολογικό θρίλερ που ανιχνεύει τα βάθη της ψυχής, την ψυχαναγκαστική επανάληψη, τους ψυχαναγκαστικούς ανθρώπους, τον ναρκισσιστή ψυχοπαθή, την κατάθλιψη, την παράνοια, τα αρνητικά συναισθήματα, τις ενδόμυχες σκέψεις, την χαμηλή αυτοεκτίμηση, την διπλοπροσωπία, την τέλεια σχέση, την εξαπάτηση, την ψευτιά, την αλήθεια, τα έξυπνα τεχνολογικά σπίτια, τον φόβο, την θλίψη, το μίσος, την εκδίκηση, την απώλεια, την μητρότητα, τα ανάπηρα παιδιά, την αγάπη, το σεβασμό, την ειλικρίνεια και τον θάνατο.

_

γράφει ο Κώστας Τραχανάς