Το τρίτο βιβλίο της σειράς με πρωταγωνίστρια την πρώην αστυνομικό Κέιτ Μακίνον, μετά τον Καλλιτέχνη του Θανάτου και τα Χρώματα στο σκοτάδι, είναι το καλύτερο μέχρι στιγμής. Αυτή τη φορά η Μακίνον έχει να αντιμετωπίσει έναν παράφρονα που καταστρέφει τους πίνακες των καλλιτεχνών που είναι γνωστοί ως «Σχολή της Νέας Υόρκης», μόνο που από ένα σημείο και μετά αποφασίζει να σκοτώσει και όσους συναντά στον ίδιο χώρο και τον εμποδίζουν! Ποιος είναι τελικά ο Χαρακωτής (όσο κι αν έψαξα δε βρήκα τον πρωτότυπο τίτλο του, μιας και η λέξη στα ελληνικά δε μ’ αρέσει); Γιατί καταστρέφει τους πίνακες της συγκεκριμένης σχολής; Και γιατί η Κέιτ έχει την αίσθηση ότι οι δολοφονίες την αφορούν;

Η Κέιτ Μακίνον, έναν χρόνο μετά την υπόθεση του Δολοφόνου με την Αχρωματοψία, προσπαθεί να συνέλθει από τον άδικο και βίαιο θάνατο του άντρα της και τη νέα της ζωή, που πλέον είναι ελάχιστα πολυτελής και εντελώς διαφορετική από ό,τι είχε συνηθίσει. Η τηλεοπτική της εκπομπή πηγαίνει ακόμη καλά, απλώς έχει περιοριστεί σε ένα διαμέρισμα και έχει χάσει αρκετές από τις κοινωνικές της επαφές. Περιέργως, όμως, δεν της λείπουν αυτά, μόνο ο άντρας της και η ζωή τους μαζί. Γράφοντας λοιπόν μια μελέτη για το κίνημα της Σχολής της Νέας Υόρκης, αρχίζει να μπλέκεται σε μια νέα υπόθεση που γίνεται ακόμη πιο περίπλοκη και παράλογη όσο περνάει ο καιρός.

Η Σχολή της Νέας Υόρκης αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1940 και είναι ίσως το πρώτο σημαντικό κίνημα τέχνης που γεννήθηκε στην Αμερική, δηλώνοντας την ανεξαρτησία του από τα ευρωπαϊκά ιδεώδη. Κέντρο του ήταν ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός που συνδυάζει τον γερμανικό εξπρεσιονισμό με τις καθαρά αφηρημένες τάσεις κινημάτων όπως ο φουτουρισμός και ο κυβισμός. Σημαντικοί εκπρόσωποι του κινήματος είναι οι: Τζάκσον Πόλοκ, Βίλεμ ντε Κούνινγκ, Μαρκ Ρόθκο, Άρσιλ Γκόρκι, Χανς Χόφμαν, Φραντς Κλάιν, Ρόμπερτ Μάδεργουελ και πολλοί άλλοι. Ο συγγραφέας έχει εμπνευστεί από αυτήν τη σχολή και στήνει έναν αριστοτεχνικό καμβά μυστηρίου γύρω από αυτήν την ομάδα και το μυστικό που κρύβανε τα μέλη της. Ο δολοφόνος είναι λοιπόν κάποιος από αυτούς, κάποιος θαυμαστής τους, κάποιος μελετητής τους, ποιος;

Το μυθιστόρημα είναι πολυπρόσωπο αλλά καθόλου χαοτικό. Εδώ μάλιστα εντόπισα για πρώτη φορά την ιδέα του συγγραφέα να γεμίσει το κείμενό του με εικόνες ζωγραφικής και σχεδίου, κάτι που θα αξιοποιήσει επαρκέστερα στη σειρά μυστηρίου με τον Νέιτ Ροντρίγκεζ αργότερα. Αναπαράσταση των πινάκων λοιπόν σε ένα χαοτικό παζλ, τα βήματα για το επόμενο θύμα είναι κρυμμένα μέσα σε αυτά τα πρωτότυπα κολλάζ πινάκων ζωγραφικής και βρέθηκα με κομμένη ανάσα να ψάχνω κι εγώ μαζί με τη Μακίνον τις κρυφές εικόνες-μηνύματα του δολοφόνου.

Μέσα σε όλα αυτά ο συγγραφέας καταφέρνει να τοποθετήσει κι ένα κύκλωμα λαθρεμπορίου έργων τέχνης, κάνοντας την ιστορία πολυδιάστατη και πολυεπίπεδη, χωρίς όμως να χαθώ σε κανένα σημείο. Η αφήγηση ήταν δεμένη και η πλοκή πολύ καλά οργανωμένη. Παραδέχομαι βέβαια ότι γέλασα όταν ο Πάμπλο Εσκομπάρ ήταν ένας από τους συλλέκτες των πινάκων ζωγραφικής κι εμφανίστηκε μάλιστα για αρκετές σελίδες στο μυθιστόρημα.

Οι Φονικές εικόνες είναι λοιπόν ένα καλογραμμένο, ανατρεπτικό, γεμάτο αγωνία και ένταση αστυνομικό θρίλερ, που με άφησε άφωνο αρκετές φορές, λόγω των εκπλήξεων, της ταυτότητας του δολοφόνου και του καλοδουλεμένου συνδυασμού πραγματικότητας και φαντασίας. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!