Χορεύανε στη βροχή, το θυμάμαι.
Σαν να ’χα γράψει εγώ τη σκηνή.
Κι όπως μιλούσαν, ένιωθαν πως μεθάνε.
Μα δεν είχανε πιει στάλα κρασί.
Κι όπως τ ’αστέρια ψιθύριζαν ευχές,
τα μάτια έκλεισε, έλεγε προσευχές.
Κάτι γι’ αγγέλους κι όνειρα απατηλά.
Κάτι γι’ αντίο και μεθυσμένα φιλιά.
Το ροζ, νομίζω, είχε γίνει καφέ.
Κι είχε, για λίγο, ξεθωριάσει το μπλε.
Ήταν τοπίο σαν από κάποιον βυθό,
όπου ο ήρωας πάντα θα βρίσκει κενό.
_
γράφει η Ειρήνη Πατατανέ
0 Σχόλια