Άγραφη σελίδα
Λευκή μου σελίδα άγραφη
κάθομαι και σε κοιτάζω
ψάχνω κάτι για να γράψω
ανώφελο όμως
τίποτα δεν κάνει να βγει απ’ το μυαλό.
Φοβάμαι βλέπεις τα τόσα «κάτι» μου
να τα απλώσω πάνω σου ένα προς ένα.
Φοβάμαι εμένα
μην σε τρομάξω
αν ξαφνικά με ελευθερώσω.
Γι αυτά τα «κάτι» τα τρομερά
θα πρέπει ύστερα να σε τσαλακώσω.
Όχι… όχι… χίλια κομμάτια να σε κάνω
και χίλια μικρά «κάτι» να τα σκοτώσω.
Λευκή μου σελίδα
λευκή μου πληγή.
Εσύ είσαι πάντα εκεί
υπομονετικά να με περιμένεις.
Ξέρεις ευτυχώς και δεν επιμένεις
σιωπάς μαζί με εμένα κι εσύ.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Άννα, πόσο δίκιο έχεις!
Τα βαθύτερα συναισθήματα, δεν μεταφέρονται στις λέξεις..
Πόσες φορές έχουμε τσαλακώσει λευκές σελίδες
και τις πετάξαμε στην άκρη του δωματίου…
Πόσες φορές τσαλακώσαμε και τις στιγμές μας..
ξεφλουδίζοντας τα χρώματα, που κάποτε είχαμε με καμάρι απλώσει…
Όμως καμιά φορά η πληγή, είναι αυτή που μας κρατάει, μας ανυψώνει
κι ύστερα όταν προσπεράσει μας απελευθερώνει!!
Με άγγιξε!! Η αλήθεια σου!!! Υπέροχο!
Ελένη χαίρομαι που σε άγγιξε η αλήθεια μου και σε ευχαριστώ πολύ!!
Όμορφο …
Σας ευχαριστώ πολύ!
“Γι αυτά τα «κάτι» τα τρομερά
θα πρέπει ύστερα να σε τσαλακώσω.
Όχι… όχι… χίλια κομμάτια να σε κάνω
και χίλια μικρά «κάτι» να τα σκοτώσω.”
Πόσες φορές γράφουμε απλά για να βγάλουμε την ενταση από μέσα μας… να λυτρωθούμε ακουμπώντας την πίκρα στο χαρτί…
Συγχαρητήρια, Άννα μου, προσυπογράφω!
Έτσι ακριβώς είναι Βάσω μου!Σε ευχαριστώ τόσο πολύ!
Άννα γράφεις πάντα αληθινά και με έντονο συναίσθημα που σε διακρίνει. . Το ξέρω αυτό το άγραφο χαρτι. Σε λίγες μέρες θα το δεις κι εσύ σε μια ασυγγνωστη νύχτα μου…
Μαχη μου ανυπομονω να σε διαβασω!!Σε ευχαριστω τοσο πολυ.
“Ξέρεις ευτυχώς και δεν επιμένεις
σιωπάς μαζί με εμένα κι εσύ.”
Πόσο σοφή η κατακλειδα σου! Γραφουμε συχνά για ο, τι μας πληγώνει , αλλά όχι για αυτα που πονανε ακομη πολύ…
Ευχαριστω για το τοσο τιμητικο σχολιο Δημητρα!!