Κάποιο βράδυ ξέμεινα γυμνή
στο άδειο σου δωμάτιο
Με κλεφτές ματιές ν’ αγναντεύω
Από δω προς το αύριο
Καπνός η σκέψη μου
Και τύλιγε τους τοίχους σου
Καπνός το φιλί σου
Και τσάκιζε τους στίχους μου
Όσο λείπεις κόσμοι αργοσβήνουν.
Παιδιά μεγαλώνουν, έρωτες βαλτώνουν
Κι όσα λιγοστά σου ρούχα, ας απομείνουν
Θα τα κρατήσω ζεστά, οι μέρες ζυγώνουν.
Να γυρνούσες και τώρα ίσως το ’θελα
Η καρδιά μου να νιώθει και πάλι ασφαλής
Μα ό,τι, ακόμα, πιο πολύ με πονάει
Πως ξυπνούσες και ξυπνάς σε κρεβάτια απόμερα.
Πώς μακριά μου αντέχεις;
Δεν μπορείς να μη μ’ έχεις.
Πώς κοιμάσαι τα βράδια;
Είμαι εκεί στα σκεπάσματα, σε κάθε σκοτάδια.
_
γράφει η Ελένη Βαρδαξόγλου
0 Σχόλια