Τίποτα το ιδιαίτερο θα απαντήσεις και σήμερα
σε ερωτήσεις πανομοιότυπες και τυπικές
λευκές εικόνες θα βαραίνουν στα βλέφαρά σου
και άχρωμες χειραψίες θα κουράζουν τα χέρια σου.
Τίποτα το ιδιαίτερο δεν συνέβη θα πεις
τα γεγονότα της μέρας βαλμένα προσεκτικά σε καλούπι
στοιχισμένα με ακρίβεια σε κάθε πλευρά του μυαλού
δίχως περιθώρια για αμυχές ασήμαντα γεγονότα
θα περάσουν μαζί με τη μέρα και θα χαθούν με τις πρώτες σκιές.
Τίποτα που να άξιζε θα σκεφτείς
τίποτα που να ειπώθηκε τελικά
κι ας πέρασε από τόση εξαντλητική επεξεργασία
κι ας μάγκωσε μέσα σου τόσες λέξεις η αλήθεια.
Τίποτα δεν έγινε ούτε σήμερα
στη σκέψη σου μόνο στάθηκες σαν ατρόμητος ήρωας
στο παρόν σου που μισείς μα δεν το κρύβεις
είσαι άλλο ένα πλάσμα δειλό.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Πολύ ωραίο το ποίημα! Αγκαθωτό αυτό το συναίσθημα που αποτυπώνεις, Άννα, αν δεν κάνω λάθος ανάγνωση,να είσαι δηλ. στο κέντρο του κόσμου και να αισθάνεσαι μόνη.
Η μοναξιά του να φοβάσαι να είσαι αυτός, που πραγματικά είσαι..για τους όποιους λόγους. Χαίρομαι που σου άρεσε Μάρθα.
Ωραιο και αντιπροσωπευτικό της γραφής σου φιλενάδα. Καλημέρα!
Καλημέρα Μάχη μου!Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!
Έχεις το στίγμα σου Άννα μου που μ’ αγγίζει πάντα!!! Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα!!!
Πολύ χαίρομαι που σε αγγίζουν τα γραπτά μου Σοφία μου! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Καλό βράδυ!