Στέκεσαι αμέτοχος
Καθώς το κορμί της νεκρής ερωμένης σου
Άψυχο πλέει ανάμεσα σε δύο κόσμους
Ατέρμονη απουσία η παρουσία σου
Στου παρθενικού της κορμιού το ξημέρωμα

Δαίμων ο θάνατος
Στα σπλάχνα του η νιότη σου
Χορεύει παγιδευμένη
Ξένος στα οικεία σου
Με μοναχή κληρονομιά
Ένα όνομα που δεν σου ανήκει

Κι όταν πρόσφυγας επέστρεφες
Στα προγονικά εδάφη
Στον αιματοβαμμένο βωμό του πατέρα σου
Ένας πλανόδιος στέφθηκες θεατρίνος
Στα σωθικά σου η θεία δίκη
Φωτιά συνάμα και φαρμάκι

Κι αν ο Χάρος και ο Έρωτας
Μαέστροι είν’ της πλάσης
‘συ πρίγκιπα επέλεξες τον θάνατο
Για κείνον ζούσες, πολέμησες και έδυσες
Στην αγκαλιά του κοιμόσουν
Ενώ την κόρη σκέπαζε το χώμα

Να ζει κανείς ή να μην ζει;

_

γράφει η Κωνσταντίνα Παγώνη