Άνθρωπε ΓΙΑΤΙ;

Πάντοτε ,  ήμουν φύλακας άγγελος σου,

πιστός.

Ήμουν η σκιά της οικογένειάς σου,

ο φίλος των  παιδιών σου.

Ποτέ δεν εζήτησα ανταλλάγματα

για ότι έκανα για σένα.

Ήθελα ένα καλό λόγο, ένα χάδι,

μα… καλοδεχούμενη και η κλωτσιά.

Δεν παραπονέθηκα!

Αρκέστηκα σε ότι μου έδωσες.

Μα εσύ  Άνθρωπε δεν αρκέστηκες

σ’αυτά.

Έτσι απλά, ανέμελα… χωρίς τύψεις –

θέρισες το σύντροφό μου.

Τον βλέπεις;

Στην άσφαλτο κείται άψυχο το κορμάκι του.

«Ευτυχώς που ήταν σκύλος…», είπες.

Μα… τόση κακία και αδιαφορία;

Άνθρωπε, ΓΙΑΤΙ;;;

 

της Άννας Μαρίας Ζαγοριανού

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!