Χαρτιά σωροί από χαρτιά
μεγάλα και μικρά
σημειώσεις και σημειώματα,
ατέλειωτα έγγραφα
ανεπίσημα κι επίσημα.
Στοίβες από δαύτα υψώνονται μπροστά σου
επείγοντα περιστατικά.
στου γραφείου τα χαρακώματα.
Δευτερόλεπτα, λεπτά
ώρες και μέρες
τα σημάδια του χρόνου, που κυλά
οι εποχές, που περνάνε αθόρυβα
τα μηνύματα, που δεν είναι ορατά.
Κι εσύ να προχωράς μπροστά
τρέχοντας σχεδόν κάθε φορά
οι ώρες και οι μέρες σου
πολύ απασχολημένες
«μα βγαίνει το νέο προϊόν στην αγορά».
Συναντήσεις και συσκέψεις
«πότε νύχτωσε κιόλας βρε παιδιά;»
να αναρωτιέσαι με απορία εσύ,
που έχεις ξεχάσει πως μυρίζει
το χώμα μετά από βροχή.
Και τις επόμενες μέρες τα ίδια ξανά
«θα καθίσω μέχρι αργά το βράδυ στη δουλειά»
υπερωρίες πολλές
πως έχετε στόχους να πιάσετε μου λες
πόσα βράδια μοναχικά
με τα χέρια σου να γράφουν μηχανικά
με τα μάτια ζαλισμένα
ναι αυτοί οι στόχοι είναι πολύ ψηλά
να είναι άραγε πιο ψηλά κι απ΄το φεγγάρι;
Ώρες πολλές ακόμα θα είσαι εκεί
μα είναι η επιτυχία ιερή.
Βλέπεις; Ήρθε η Άνοιξη
μπουμπουκιάζει η ζωή.
«Δεν γίνεται τώρα… δεν προλαβαίνω…
κάποια άλλη στιγμή…
αύριο η συνεδρίαση είναι κρίσιμη πολύ…
πρέπει να μονοπωλήσει
το νέο προϊόν την αγορά
ίσως όταν έρθει το καλοκαίρι».
Πόσα χρόνια άραγε περιμένεις τον μαΐστρο
να σε φέρει στην ακροθαλασσιά.
«Μα είναι και το φθινόπωρο κοντά…
γλυκό και ανάλαφρο»… μου λες
«σαν έρθουν τα πρωτοβρόχια
θα πάμε να ψάξουμε το ουράνιο τόξο
όπως άλλοτε θυμάσαι;»
θυμάμαι ναι… εγώ θυμάμαι
μετρούσαμε πόσα χρώματα έχει.
Εσύ το θυμάσαι άραγε;
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Πόσοι και πόσοι άνθρωποι λειτουργούν έτσι…. Πόσες φορές μπήκε ο καθένας μας σε τούτη τη χρονική και υλική παγίδα; Αυτό το “σε λίγο” και το “αργότερα” που λέμε για να ελαφρύνουμε την ολοκληρωτική μας παράδοση στην ύλη κρύβουν μια απίστευτη αλαζονεία. Τόσο αλαζόνες πια στη ζωή…να νομίζουμε πως ο χρονος πάντα θα μας περιμένει Άννα… Μα ο χρόνος συνηθίζει να κοροϊδεύει και να τιμωρεί σκληρά τους παραβάτες…
Δεν μας περιμένει καθόλου Μάχη μου.. “σε λιγο” .. “αργότερα” θα είναι το τέλος … και ακόμα δεν θα το έχουμε παρει χαμπάρι… τι βάζουμε προτεραιότητα έχει σημασία… Σε ευχαριστώ πολύ την καλημέρα μου!!
Ξεχνάμε πως το “σε λίγο” και το “αργότερα” θα έρθει το τέλος και δεν θα το εχουμε παρει και χαμπάρι .. ο χρόνος δεν περιμένει .. τι βαζουμε προτεραιότητα έχει σημασία μα ούτε αυτό το έχουμε καταλάβει μου φαίνεται… Σε ευχαριστώ Μάχη μου την καλημέρα μου!
μάλλον το παράκανα με τα σχόλια … 😉
..Kαι όλο αναβάλουμε και αναβάλουμε και ο καιρός περνά χωρίς να το συνειρητοποιούμε. Μα να’ ναι λες ο καιρός που περνά;Αλιμονο ο Χρόνος μένει ακίνητος ΕΜΕΙΣ περνάμε!
Ξέρεις Άννα με το που θα δω τους τίτλους των αναρτήσεων στα mails μου, καταλαβαίνω ΠΟΙΑ είναι η δικιά ΣΟΥ.
Τρυφερή,ρομαντική περιεκτικη σε νοήματα ποτέ πομπώδης , με βάλατε τόσο εσύ όσο και η Μάχη στον Κόσμο σας …
Να είστε καλά
Να ‘σαι καλά κι εσύ Λένα!! 🙂
Είναι τιμή να το λες αυτό Λένα!!!Σε ευχαριστώ πάρα πολύ 🙂
Αυτές οι αναβολές που μας στερούν χαρές και στιγμές ζωής…Πόσο πέφτουμε στην παγίδα του χρόνου που όμως δεν είναι απεριόριστος! Πολύ όμορφες οι σκέψεις σου Άννα,όπως πάντα γνήσιες και αληθινές!!! Καλή συνέχεια στην ημέρα σου!
Μαριάνθη μου σε ευχαριστώ πολύ!!Καλή συνέχεια και σε εσένα!!
Η ισοπεδωτική καθημερινότητα πολλών ανθρώπων, εγκιβωτισμένων σε γραφεία… Η ισοπεδωτική καθημερινότητα πολλών ανθρώπων, που υπομένουν στη μοναξιά τους, καρτερώντας την Έξοδο… Ωραίο Άννα μου και πολύ αληθινό.
Κατερίνα μου έτσι όπως το λες .Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!
Μπράβο Άννα! Υπέροχο μήνυμα! Να μην ξεχνάμε να “ζούμε”…
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ Έλενα!!Ας μην το ξεχνάμε πια!
Άννα υπέροχο!!!
Μας περιέχει όλους μέσα!!
Χανόμαστε μεσ’ τα πρέπει της ορθολογιστικής μας ζωής. Ξεχνάμε τα όμορφα πράγματα που δείχνουν την κατεύθυνση προς την ευτυχία. Όπως το ουράνιο τόξο που ανέφερες. Έτσι, δεν ζούμε, απλά κινούμαστε, επιβιώνουμε, υπάρχουμε!!!
Σ’ ευχαριστούμε Άννα!!!! 🙂
Ελένη μου τι να πω περισσότερο!!Χίλια ευχαριστώ σε!!!! 🙂