Άργησε το καλοκαίρι γιε μου,
έχει πολλή υγρασία στον κόσμο.
Συγυρίσαμε το σπίτι.
Τινάξαμε τη σκόνη από τα χαλάσματα.
Πετάξαμε τα τρυπημένα ρούχα από τις σφαίρες,
στρώσαμε και την κουβέρτα στο κρεβάτι
-αληθινό αποτεφρωτήριο των σωμάτων-
σιάξαμε και το χαλί
εκεί σιμά στο ρίγος της εξώπορτας…
Κι ύστερα
ρίξαμε το σύνθημα, το παρασύνθημα
και καρτερούσαμε.
Λίγο το ψωμί στο τραπέζι γιε μου.
Ισχνά και των παιδιών τα χαμόγελα
ανακατεύουν την τράπουλα της ορφάνιας
κι ανήμπορα μες στην ομίχλη αναρωτιούνται:
«Γιατί δε γύρισε ο πατέρας;»

[…]

–

γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου