Άργησε το καλοκαίρι γιε μου,
έχει πολλή υγρασία στον κόσμο.
Συγυρίσαμε το σπίτι.
Τινάξαμε τη σκόνη από τα χαλάσματα.
Πετάξαμε τα τρυπημένα ρούχα από τις σφαίρες,
στρώσαμε και την κουβέρτα στο κρεβάτι
-αληθινό αποτεφρωτήριο των σωμάτων-
σιάξαμε και το χαλί
εκεί σιμά στο ρίγος της εξώπορτας…
Κι ύστερα
ρίξαμε το σύνθημα, το παρασύνθημα
και καρτερούσαμε.
Λίγο το ψωμί στο τραπέζι γιε μου.
Ισχνά και των παιδιών τα χαμόγελα
ανακατεύουν την τράπουλα της ορφάνιας
κι ανήμπορα μες στην ομίχλη αναρωτιούνται:
«Γιατί δε γύρισε ο πατέρας;»
Ισχνές και οι φωνές τους.
Φωνές που κόβονται σε μικρά κομμάτια
και θλί και ψη και σκότος
και σκότωσαν τον ήλιο
και σκότωσαν τον άνθρωπο,
τον άνθρωπο με τα κομμένα πόδια
-είδαμε τα περίστροφα στις μεγάλες ειδήσεις-.
Κι έκλεψαν τα άρβηλα των σκοτωμένων
στη μέση του δρόμου.
Τα λάφυρα πονούν τους ηττημένους.
Έκλαιγαν τα μανταλωμένα σπίτια
καθημαγμένα στου κοσμοχαλασμού τ’ αντάριασμα.
Οι μαύρες πολιτείες αλυχτούσαν τα μεσάνυχτα
κι ανεβοκατέβαιναν τα σκαλοπάτια
από τη ζωή στο θάνατο
και από το θάνατο στη ζωή.
Άλλη μια τρύπα από σφαίρα στον τοίχο γιε μου...
το μυαλό, το μυαλό λένε πως ήταν ο στόχος.
Οι μεγάλες ειδήσεις φωνάζουν,
μπαίνουν από τα τρύπια παράθυρα τα βράδια
και σημαδεύουν τα αδειανά ποτήρια στο τραπέζι
-τι θόρυβος μακάβριος κι αυτός-
σέρνεται στις άδειες συνοικίες
με το σούρσιμο των σακατεμένων
και τη φωνή του κατατρεγμένου.
Άργησε το καλοκαίρι γιε μου,
σφίξαμε τα χέρια και μας αποχαιρέτησε.
Δεν κουβεντιάσαμε.
Είχαν προφτάσει οι μεγάλες ειδήσεις,
οι μεγάλες γροθιές που χτυπούν
στα γκρίζα σπίτια τα μεσάνυχτα.
Λίγο το ψωμί στο τραπέζι γιε μου
και το χαμόγελο του κόσμου κρύο.
Πικρή και η ζωή μας άδεια
και πολλά πολλά τα χέρια.
Χέρια απλωμένα που τρέμουν
τρέμουν και φωνάζουν ονόματα:
Παρών, Παρούσα, Παρών, Παρόν

(Μια αμαρτωλή απολογία στα παιδιά μας)

-

γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!