Άτιτλα, του Κωνσταντίνου Καραγιαννόπουλου
Ι.
Μένω μόνος οικειοθελώς,
μη γίνω βάρος εξαρτήσεων.
ΙΙ.
Σ’ ένα ντουλάπι τα «σ’ αγαπώ» μου,
μη γίνουν βάρος και πρόσχημα φυγής.
Απόψε που το φεγγάρι ανατέλλει μισό
κάτι στο χαμόγελό του προδίδει
πίκρα στιφή σα τη σιωπή σου.
Μη∙ δε χρειάζονται προφάσεις
αδυναμίας.
Το ξέρω. Το «σ’ αγαπώ»
είναι σα το αντίο-
μια λέξη πριν το τέλος.
ΙΙΙ.
Είναι καιρός τώρα που πίνω τα μάτια σου
μέσα στο σκοτάδι.
Προσπαθώ να βρω μια – έστω και δειλή- έκφραση
στοργής,
δίχως φορτίο φόβου.
Η ενοχή καλέ μου
δε ταιριάζει στην αγάπη.
Στην αγάπη
πηγαίνεις
με τυφλή υποταγή.
_
γράφει ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Υπέροχο!
Απλά υπέροχο!
Μου άρεσαν πολύ!!!
Η ενοχή καλέ μου
δε ταιριάζει στην αγάπη.
Στην αγάπη
πηγαίνεις
με τυφλή υποταγή.
Πολύ όμορφα είναι όλα!!!!
Ο παραπάνω στίχος με άγγιξε ιδιαίτερα!!!
Η ενοχή καλέ μου
δε ταιριάζει στην αγάπη.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου….
Όλα σου τα άτιτλα ωραία Κωνσταντίνε, κανένα δεν θα ξεχωρίσω. Το μόνο που θα σου πω είναι πως, αυτό το “άτιτλο” της υπόθεσης μου έδωσε μια αίσθηση εξερεύνησης, πως θα διαβάσω και θα ανακαλύψω εγώ μόνο κάτι μέσα από τους στίχους σου, χωρίς να ξέρω τι να περιμένω. Αυτό μ’ άρεσε ιδιαιτέρως 🙂
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους!!! Κατερίνα όντως… άλλωστε γι’ αυτό γράφουμε… να ανακαλύψουμε κάτι… άλλο που μετά καταλαβαίνουμε πως τίποτε δεν αποκομίσαμε εκτός απ’ αυτό το “ταξίδι”…