28.07.2015

Άτιτλα, του Κωνσταντίνου Καραγιαννόπουλου

Ι.

Μένω μόνος οικειοθελώς,

μη γίνω βάρος εξαρτήσεων.

 

ΙΙ.

Σ’ ένα ντουλάπι τα «σ’ αγαπώ» μου,

μη γίνουν βάρος και πρόσχημα φυγής.

Απόψε που το φεγγάρι ανατέλλει μισό

κάτι στο χαμόγελό του προδίδει

πίκρα στιφή σα τη σιωπή σου.

 

Μη∙ δε χρειάζονται προφάσεις

αδυναμίας.

Το ξέρω. Το «σ’ αγαπώ»

είναι σα το αντίο-

μια λέξη πριν το τέλος.

 

ΙΙΙ.

Είναι καιρός τώρα που πίνω τα μάτια σου

μέσα στο σκοτάδι.

Προσπαθώ να βρω μια – έστω και δειλή- έκφραση

στοργής,

δίχως φορτίο φόβου.

 

Η ενοχή καλέ μου

δε ταιριάζει στην αγάπη.

Στην αγάπη

πηγαίνεις

με τυφλή υποταγή.

 

_
γράφει ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

Ακολουθήστε μας

Υπνοβάτες

Υπνοβάτες

Κάθομαι, κοιμάμαι. στέκομαι κοιμάμαι  και ξαπλώνοντας πάλι κοιμάμαι. Υπνοβατώντας ψάχνω την ελπίδα  μες στο βαθύ το χάος. Με ύπνο το ξεπερνάω.  Στον ύπνο βρίσκω ηρεμία,  στο ξύπνιο με πιάνει μελαγχολία κι εκεί που λέω να το παλέψω  με κυριεύει υπνηλία. Σμίγω με...

ο θόρυβος

ο θόρυβος

Τους άκουγε όλη νύχτα Άλλοτε να ερωτεύονται και άλλοτε εκείνη να σπάει σε ό,τι πολυτιμότερο είχε Τότε ήταν που τα δάκρυά της χτυπούσαν με κρότο το ταβάνι όπως πέφτουν δεκάδες τα παιδιά από τα πολυβόλα ή όπως εκείνα τα πουλιά κλείσανε τις φτερούγες τους και παραδόθηκαν...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

ο θόρυβος

ο θόρυβος

Τους άκουγε όλη νύχτα Άλλοτε να ερωτεύονται και άλλοτε εκείνη να σπάει σε ό,τι πολυτιμότερο είχε Τότε ήταν που τα δάκρυά της χτυπούσαν με κρότο το ταβάνι όπως πέφτουν δεκάδες τα παιδιά από τα πολυβόλα ή όπως εκείνα τα πουλιά κλείσανε τις φτερούγες τους και παραδόθηκαν...

Ιουνίου αναμνήσεις

Ιουνίου αναμνήσεις

  Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει… Τι μένει απ’ τον Ιούνη;   Η βόλτα στα σοκάκια της Άνω Πόλης. Η ιεροτελεστία του φιλιού – κρυμμένη στις βουκαμβίλιες, μακριά απ’ τις αδιάκριτες ματιές –   Γύρω γιασεμιά, λουλούδια κι ασπρισμένοι τοίχοι. Σοβάδες που ξεκολλούν και...

Σε προσμένω

Σε προσμένω

Σε προσμένω κάτιΔιάπυρους Ιούνηδες καιΤ’ απεχθή φθινόπωρα. Τους ενδιάμεσους μήνες Είτε τρώω χιόνι καιΦλέγομαιΕίτε κρεμάμενος σε μια σεκόγιαΣφίγγω τη θηλή Και σου γράφω ποιήματα.   _ γράφει η Παρασκευή...

7 σχόλια

7 Σχόλια

  1. Μαριάνθη Πλειώνη

    Μου άρεσαν πολύ!!!

    Απάντηση
  2. Ελένη Ιωαννάτου

    Η ενοχή καλέ μου

    δε ταιριάζει στην αγάπη.

    Στην αγάπη

    πηγαίνεις

    με τυφλή υποταγή.

    Πολύ όμορφα είναι όλα!!!!
    Ο παραπάνω στίχος με άγγιξε ιδιαίτερα!!!

    Απάντηση
  3. Σοφία Ντούπη

    Η ενοχή καλέ μου

    δε ταιριάζει στην αγάπη.
    Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου….

    Απάντηση
  4. evangeloukissa

    Όλα σου τα άτιτλα ωραία Κωνσταντίνε, κανένα δεν θα ξεχωρίσω. Το μόνο που θα σου πω είναι πως, αυτό το “άτιτλο” της υπόθεσης μου έδωσε μια αίσθηση εξερεύνησης, πως θα διαβάσω και θα ανακαλύψω εγώ μόνο κάτι μέσα από τους στίχους σου, χωρίς να ξέρω τι να περιμένω. Αυτό μ’ άρεσε ιδιαιτέρως 🙂

    Απάντηση
  5. Ανώνυμος

    Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους!!! Κατερίνα όντως… άλλωστε γι’ αυτό γράφουμε… να ανακαλύψουμε κάτι… άλλο που μετά καταλαβαίνουμε πως τίποτε δεν αποκομίσαμε εκτός απ’ αυτό το “ταξίδι”…

    Απάντηση

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *