Εσείς κουραστήκατε με τον πολιτισμό μας
και εμείς με την νοοτροπία σας, Κύριε.
Όσο περισσότερο εσείς τους ουρανοξύστες ψηλώνετε
τόσο βαθύτερα εμείς σε απύθμενο πηγάδι κατεβαίνουμε.
Μέχρι χθες, να ξεχάσουμε τις αιώνιες αξίες μας, μας συμβουλεύατε,
τώρα τι συνέβη και μιμείστε εμάς, τις πρωτόγονες οικογένειες;
Τα μεσάνυχτα με τα ίδια σας τα χέρια γίνατε δολοφόνοι,
το πρωί μια θέση για το νεκρό στο τραπέζι σας έχετε φυλαγμένη.
Ποιους να θυσιάσουμε τώρα στο τραπέζι σας γι’ αυτή την θέση;
Καλύτερα να είμαστε αληθινά νεκροί, παρά ημιθανείς,
τι μόνο έτσι ο νεκρός αδελφός στο ρόλο του ξαναμπαίνει…
Στην κρίσιμη στιγμή η αδελφή το νεκρό αδελφό της ανασταίνει.
_
γράφει η Teuta Sadiku
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Πόσο όμορφα χειρίζεσαι τον λόγο και μάλιστα στην γλωσσα μου…
Πόση αλληγορία και βαθιά σκέψη στους στίχους σου… Πόσες πολλές αναλογίες με το σήμερα που ζούμε… Θυσία εμείς… για να μας τοποθετήσουν έπειτα νοερά στο τραπέζι τους στην κενή θέση…
Εξαιρετικη γραφη με δυναμη, σταρατη, ντομπρα.
Έτσι! Μπράβο σας!
Εξαιρετική γραφή.
Συγκλονιστικό!!!!
Δυνατό κι εξαιρετικό… Μπράβο σας!!!