Κεντήθηκε μες το μυαλό, ο πόνος μαραζώνει

περπάτησε ξυπόλυτο, στις λάσπες, στο λιοπύρι

μ’ αυτά τα μάτια της ψυχής, η ζωγραφιά γκριζάρει

μέσα στις λύπες, οι φωνές και οι καημοί πληγιάζουν.

Έχει ξεχάσει να αγαπά, φοβάται τα θηρία

σαν άγριο τριαντάφυλλο, τ’ αγκάθια το πληγώνουν

στα μάτια του όλοι φαίνονται, σαν δράκοι, κακοί λύκοι.

Η παγωνιά βελόνιασε και η ψυχή βουλιάζει

σταλάζει η βροχή το δάκρυ της, το σύννεφο σκεπάζει

και η γωνιά κρησφύγετο, τα πόδια κουλουριάζει.

Ξεσκίστηκε η σάρκα του, βουβή είναι η φωνή του

δεν ένιωσε τον πόνο του, κανείς δε το λυπάται

μονάχα κάποιοι προσπερνούν, λίγα ψιλά του δίνουν

δεν το κοιτούν κατάματα και το κεφάλι σκύβει.

Λες και το ξέχασε ο θεός, το κλάμα του δε βλέπει

μόνο τα φώτα του ουρανού, ανάβουνε τα αστέρια

και εκεί ψηλά σαν τα κοιτά, στις προσευχές του κλαίει

στα παρακάλια εύχεται, την αγκαλιά, να νιώσει

αγάπη λίγο να αισθανθεί, τη μοναξιά, να διώξει.

Δες με τα μάτια της ψυχής και νιώσε την οδύνη

ρίξε αγιασμό στα χέρια σου, να πλύνεις την καρδιά σου

για να μπορέσουν τα όνειρα, να ζωντανέψουν πάλι.

Για μια κουβέρτα αγκαλιά, να ζεσταθεί η αγάπη

να βρει και εκείνο τη χαρά, που του ‘κλεψε  η μοίρα.

Τα παραμύθια του μυαλού, ζωντάνεψε στη χώρα

μες του ουρανού τα όνειρα, στα παιδικά του μάτια

γλυκά με φτερουγίσματα και σμαραγδένια η πόλη,

ν’ ανάψει όλα τα φώτα της, να λάμψει η ελπίδα.

Τα παραμύθια χάνονται, σαν χάνεται η ψυχή του

και στα συρτάρια κρύβονται, παλιές ως αναμνήσεις.