_ ” Νάτο, μου ’ρχεται πάλι!” ψιθύρισε η αδερφή μου πιάνοντας τη μύτη της για να πνίξει

το φτέρνισμα.

Την κοίταξα με αγωνία! Ένα φτέρνισμα της αδερφής μου ισοδυναμούσε με έκρηξη βόμβας

εξήντα μεγατόνων και τσουνάμι συγχρόνως! Το αποτέλεσμα αυτού του εκκωφαντικού

θορύβου θα ήταν ολέθριο για την αφήγηση του παππού. Και αυτό δεν το ήθελε κανένας

κάτοικος της συρταροχώρας!

Ο παππούς μας ήταν ένας εξαίσιος αφηγητής αλλά και απερίγραπτα οξύθυμος και απρόβλεπτος όταν τον διέκοπτες. Έχοντας περάσει στο χώρο των ηρώων, λόγω ανεπανάλπτου ιστορικού βίου, όλοι οι παρεπιδημούντες το συρτάρι της μοδίστρας Meredith, ήτοι κουμπιά διαφόρων μεγεθών και σχημάτων, σούστες, κόπιτσες, τρέσες, βελόνες κτλ., τον αντιμετώπιζαν με τον δέοντα σεβασμό! Διότι ΑΥΤΟΣ δεν ήταν ένα τυχαίο κουμπί, όπως ένα κουμπί από σώβρακα ας πούμε, αλλά γόνος της γνωστής κουμποοικογένειας που κοσμούσε το επανωφόρι του στρατηγού Bernard Law Montgomery! Το μόνο πλέον εν τω κυτίω εναπομείναν κουμπί!

Ψηλός, καμαρωτός, φτιαγμένος από ανοιχτόχρωμο συμπαγές αλλά ελαφρύ ξύλο που

έφερε πάνω του ελάχιστα σημάδια φθοράς από το χρόνο, έχαιρε σεβασμού και αγάπης όχι

μὀνο από εμάς τους ντόπιους, αλλά και από τις πρόσφατα μεταναστεύσασες από την αλλο-

δαπή, πούλιες και παγιέτες.

Όταν λοιπόν, είχε τα κέφια του άνοιγε το ντουλαπάκι της μνήμης του και μπλέκοντας γεγονότα και ιστορίες του παρελθόντος με μπόλικη δόση δικής του φαντασίας μας κρατούσε αφηγούμενος, κρεμασμένους από τα χείλη του. Κανείς δεν τολμούσε ποτέ βεβαίως να αμφισβητήσει αυτά που έλεγε, ακόμη κι όταν έβαζε τον Άμλετ να λέει: “κουμπί ορ νοτ κουμπί” ή τον Ιούλιο Καίσαρα ν´ αποφασίζει να διαβεί τον “Κουμπίκωνα” και όχι τον Ρουβίκωνα. Εξ άλλου όλα αυτά μας εξύψωναν σαν λαό και μας γέμιζαν υπερηφάνεια!

Εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα λοιπόν, ο παππούς βρισκόταν στο μέσον της διήγησης του πολέμου των κουμπιών εναντίον των φερμουάρ! Μας είχε συνεπάρει η περιγραφή του κουμποστρατού και το ημίφως του δειλινού βοηθούσε τη φαντασία μας να

δει παρατεταγμένο και έτοιμο για μάχη όλο το στράτευμα! Μπροστάρηδες κάτι τεράστια

μεταλλικά κουμπιά, ακολουθούμενα από μικρότερα κοκκάλινα-οπλίτες. Πιο πίσω κάτι μπούλ ντυμένα- οι αξιωματικοί και τέλος κάποια από φίλντισι που κρατούσαν κιάλια και ήταν οι στρατηγοί. Κρυμμένη δε στην άκρη, πίσω από ένα λόφο μασουρακίων και αθέατη από τον εχθρό, παραμόνευε η λεγεώνα των “ξενόκουμπων” με εντολές να τσακίσει τους οπισθοχωρούντες! Μαζί με τους τακτικούς μας ήταν συνταγμένες και οι συμμαχικές δυνάμεις σουστών και κοπιτσών!

Στην απέναντι πλευρά είχαν παραταχθεί τα φερμουάρ. Ο αρχηγός τους ήταν μεταλλικός και στέκονταν περήφανος μέσα στην κόκκινη στολή του. Οι στρατιώτες πολύχρωμοι και πλαστικοί, ενώ οι αξιωματικοί ξεχώριζαν από τα στρας που διακοσμούσαν τις στολές τους.

_ “Η μάχη θα γινόταν σώμα με σώμα! Τα κουμπιά μας ήταν έτοιμα να θυσιαστούν προκειμένου να μην καταλάβουν οι εχθροί τα εδάφη μας και να μείνουν ελεύθερα στη συρταροχώρα” συνέχισε να λέει ο παππούς… οπότε και έσκασε η βόμβα!

_ “Είχανε και βόμβες σ᾽ αυτόν τον πόλεμο μαμά; ” διέκοψαν μ᾽ ένα στόμα την αφήγηση μου οι γιοί μου.

_ “Είχε η θεία σας! Φτερνιζόβομβες! Εξαπολυθείσες από τη μύτη της! Ήταν τόσος ο θόρυβος που έγινε ώστε όλοι όσοι βρίσκονταν εκεί αναπήδησαν σαν γιο-γιο και μετά έσκασαν κάτω έκπληκτοι και… μουσκίδι”. Βλέπετε, η βόμβα είχε φέρει και “νεροποντή”. Περιττό να σας πω ότι ο παππούς παράτησε την αφήγηση στη μέση και χώθηκε νευριασμένος στη βελούδινη σπιτοθήκη του, μουρμουρίζοντας για την αναίδεια της σημερινής νεολαίας.

_ “Δηλαδή δεν μάθατε ποιος νίκησε τον πόλεμο;”ρώτησε ο μικρός μου γιος.

_ “Όχι όλοι. Το εκμυστηρεύτηκε μόνο σε μένα, την αγαπημένη του εγγονή, λίγο πριν “χαθεί””.

_ “Λοιπόν; Πες μας ντε!”

_ “Εντάξει, μη φωνάζετε, θα σας πω. Ο παππούς ήταν ένας σπουδαίος πατριώτης που αγαπούσε πολύ τη χώρα του και ήθελε όλους τους κουμποπατριώτες του να νοιώθουν περήφανοι για τη φυλή τους και την ιστορία της. Έτσι εύρισκε διάφορους τρόπους να τονώνει το ηθικό των νέων και να ενδυναμώνει την αγάπη τους για τη συρταροχώρα.

Πόλεμος μεταξύ κουμπιών και φερμουάρ δεν υπήρξε ποτέ. Αν υπήρχε η νίκη θα ήταν με το μέρος των κουμπιών βεβαίως. Έτσι το είχε σχεδιάσει να τον τελειώσει ο παππούς, μόνο που δεν πρόλαβε.

_ “Κι αν είχε προλάβει και μετά έβλεπαν όλοι ότι το βιβλίο της ιστορίας μας δεν ανέφερε τέτοιο πόλεμο, τι θα έλεγαν όλοι γι’ αυτόν;”

_ “Χμ… Όταν χείλη παππούδων ξέρουν να αφηγούνται τόσο όμορφα ιστορίες που γεμίζουν τις ψυχές των νέων με θάρρος, δύναμη και αγάπη για τη χώρα τους, οι σελίδες των βιβλίων ιστορίας θα υπάρχουν απλά για να φυλλομετρούνται. Καταλάβατε μικρά μου; Άντε τώρα στα κουτιά σας για ύπνο!”

_

γράφει η Ματίνα Μαρδέλη