Δεν πρόλαβαν να σταματήσουν οι εκκωφαντικοί ήχοι των εκρήξεων και ο Αλεξέι είχε ήδη κουμπώσει τον επενδύτη και έτρεχε βάζοντας το κράνος προς το πυροσβεστικό όχημα – δεν έχει παιχνίδια στον πόλεμο, ο Μιχαήλ στην προχθεσινή βάρδια έκανε εφτά ράμματα που δεν φόραγε...

«Όμορφη μέρα η σημερινή. Σηκώθηκα από νωρίς και βοήθησα τον πατέρα μου στο πότισμα του κήπου. Μ’ αρέσει τόσο πολύ να πιτσιλιέμαι με το νερό και να γίνομαι και ’γω ένα με τα λουλούδια. Ευτυχώς που πρόλαβα να κάνω μπάνιο και δεν με είδε η μητέρα με τις λάσπες, γιατί...

Η μέρα έφευγε γρήγορα, δίνοντας τη θέση της στις σκιές της νύχτας, καθώς το καραβάνι, που είχε βρει, στο πρώτο φως της αυγής, φιλόξενη στέγη στις σκηνές των Βεδουΐνων, ετοιμαζόταν να πάρει ξανά τον δρόμο του. Ο νεότερος από τους επικεφαλής, ο Βαλτάσαρ ο Αιθίοπας,...

Η επιχείρηση ονομαζόταν «Η Αιώνια Γαλήνη», όνομα ταιριαστό για Γραφείο Κοινωνικών Εκδηλώσεων, κοινώς Γραφείο Κηδειών. Τρεις γενιές, απ' τον παππού στον εγγονό, με φιλότιμη εργασία και καλές δημόσιες σχέσεις, το καθιέρωσαν στην τοπική αγορά της επαρχιακής πόλης.  Είχαν...

_ γράφει ο Τάσος Κυρτάσογλου _ Νόμιζε ότι τα δέντρα θα γλυκάνουν τις φωνές. Πως θα μερέψουν την τρικυμία που βασάνιζε την ψυχή του. Έτσι, έφυγε. Άφησε πίσω του τους πάντες και τα πάντα. Κι έφυγε. Έφυγε απ’ τους ανθρώπους, από τη βουή, από την ασχήμια. Χώθηκε μέσα στα...

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Ήταν η δεύτερη φορά που χιόνιζε εκείνη τη χρονιά. Το απαλό άσπρο που έσβηνε τα χρώματα έξω από το παράθυρο γαλήνευε την ψυχή του. Παρατηρούσε με τις ώρες, σα μαγεμένος θαρρείς, τις ανάλαφρες νιφάδες να πέφτουν πότε πάνω στα γυμνωμένα...

Αδελφέ μου Θοδωράκη Θα το άκουσες σίγουρα, μπορεί να μην το συζητούν οι ανώτεροι μπροστά σ’ εμάς τους φαντάρους αλλά είναι κοινό μυστικό και σίγουρο πως εφέτος θα κάνουμε Χριστούγεννα στη Χειμάρρα. Για του χρόνου βλέπουμε. Μπορεί και στο Μπάρι, στην Ιταλία απέναντι…...

Εκείνο το μεσημέρι, κι αφού ακούσαμε για πολλοστή φορά στα ραδιόφωνα το περίφημο ‘πολεμικό ανακοινωθέν’, κι αφού οι σειρήνες σταμάτησαν να μας παίρνουν τ’ αυτιά (χωρίς λόγο, γιατί βομβαρδισμός δεν έγινε στην Αθήνα, ούτε τότε, ούτε μετά), καθίσαμε στο τραπέζι να φάμε....

Κάτι άστραψε έξω από το παράθυρο και μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Ύστερα από λίγο ακούστηκε μια δυνατή βροντή. Τρόμαξα, μα η περιέργειά μου ήταν πιο δυνατή. Έτρεξα στο παράθυρο, με πηδηχτά βηματάκια, να δω τι συμβαίνει. Έμεινα έκπληκτη με το θέαμα. Μία τεράστια...

Ο Μάνθος ήτανε πραματευτής. Δηλαδή φόρτωνε, σε μια παλιά κλούβα Φολκσβάγκεν κατσαρολικά, κουταλομαχαιροπήρουνα, ποτήρια, βάζα, γενικά είδη νοικοκυριού, είχε και κάποιες ρόμπες για τις γριές, μαντήλες, κάτι σκούπες, φαράσια κ.τ.λ. και κίναγε για τα απρόσιτα στις...

Κόντευε το μεσημέρι και η κίνηση ήταν υποτονική στο γραφείο πέντε του τρίτου ορόφου της δημόσιας υπηρεσίας. Κάποιοι συζητούσαν ράθυμα στο διάδρομο, μια γυναίκα έγερνε στο εκτυπωτικό μηχάνημα και πατούσε κουμπιά, ένας μεσόκοπος άνδρας μιλούσε στο τηλέφωνο με αυστηρό...

_ γράφει ο Νίκος Πουλικίδης _ Η προσωπική του ανέλιξη ήταν ο αυτοσκοπός της ζωής του. Δε λογάριαζε τις ζωές άλλων ανθρώπων. Έπρεπε να πατήσει ακόμα και επί πτωμάτων προκειμένου να εξελιχθεί επαγγελματικά. Ο κυνισμός του στη λήψη αποφάσεων ήταν παροιμιώδης, απαραίτητο...