Mimozas

13.07.2023

Πίνακας με τίτλο “Mimozas” της Σοφίας Βλαχογιάννη

γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης

Είχε γεννηθεί απότομα πολλά χρόνια πριν το καταλάβει. Η ζωή του έμοιαζε με αρχαία τραγωδία, παιδί αγνώστων θεών, ήξερε πως έπρεπε να θυσιαστεί στο βωμό της διαφορετικότητας για να μπορέσει να ζήσει. Τον είχαν προικίσει όμως οι θεοί με εκείνο το βλέμμα που σε διαπερνούσε μέχρι να βρει μέσα σου πού κρύβεις τα πολύτιμα πετράδια και το χρυσάφι της ψυχής σου. Κι όμως τίποτα επίγειο και καθημερινό δεν τον ένοιαζε, ούτε ο χρυσός, ούτε τα λεφτά, ούτε οι ανέσεις, ούτε οι ίδιοι οι άνθρωποι που πάντα ένιωθε πως δεν μπορούν να τον καταλάβουν. Εκείνος, από την άλλη, τους καταλάβαινε. Και τους καταλάβαινε καλά, διάβαζε την ψυχή τους μέσα από τα μεγάλα του κόκκινα γυαλιά που έκαναν τον κόσμο του ξεκάθαρο. Είχε πληρώσει το τίμημά του για να μπορεί να βλέπει τόσο διάφανα τους ανθρώπους. Έμοιαζαν στο βλέμμα του σαν καλογυαλισμένα κρύσταλλα μέσα στις προσεκτικά κλεισμένες προθήκες τους. Τώρα πια τις ανάσες του τις έπαιρνε στην άκρη της ζωής. Όχι από φόβο ούτε από ντροπή, αλλά από ανάγκη. Ήθελε να εξομολογηθεί στο σύμπαν τις αμαρτίες που δεν είχε κάνει, γι’ αυτές που είχε κάνει ήταν περήφανος. Γι’ αυτό ίσως τίποτα πια δεν μπορούσε να τον ξαφνιάσει, ούτε καν οι ψυχές εκείνων των ανθρώπων που ήξερε πως είναι άδειες, γεμάτες μονάχα με το τίποτα. Εκείνος συνέχιζε κανονικά, εκεί, στην άκρη της ζωής, κάπου ανάμεσα στο θάνατο και τα φανταχτερά του ρούχα…

 

_

Ο πίνακας Mimozas είναι της εικαστικού Σοφίας Βλαχογιάννη

_

Ακολουθήστε μας

Χρόνια ευλογημένα

Χρόνια ευλογημένα

Δυο κύριοι του καλού κόσμου κατοικούν στο ισόγειο σπίτι της διώροφης οικοδομής του σήμερα. Ένα νιόπαντρο ζευγάρι έχει νοικιάσει τον κάτω όροφο, και η Μαργαρίτα κατοικεί πάνω, στο δικό της σπίτι, που της έχει απομείνει από τη γιαγιά της. Μια κρυφή, κοινή πόρτα, κάτω...

Routine

Routine

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Ήταν ίσως η μόνη γυναίκα στον κόσμο που ξέβαφε τα χείλια της! Έμοιαζε με εξώφυλλο ακριβού περιοδικού πολυτελείας που κανείς δεν μπορούσε να (εξ)αγοράσει. Είχε φίλους. Πολλούς και λίγους. Οι πολλοί της φίλοι, σαν τα πουκάμισα τα αδειανά...

Pure

Pure

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Ήταν βασίλισσα, αυτό της είχαν πει από μικρή. Κι εκείνη το είχε πιστέψει. Μέχρι τη μέρα που γνώρισε ένα αγόρι κι εκείνος της είπε ότι την αγαπάει. Βρέθηκε σε δύσκολη θέση, δεν ήταν βλέπεις του κύκλου της. Πάλεψε με τον εαυτό της όπως...

Η οχιά

Η οχιά

Το ‘χε συνήθειο από μικρή να παίζει ψηλά στην πλαγιά με τις πέτρες, σ’ εκείνον τον χώρο που τον έτρωγε αδηφάγα ο ήλιος, στην πλαγιά του βουνού που δεσπόζει πάνω από τον τόπο της. Στα πόδια της η θάλασσα, οι φωνές των παιδιών αδιάφορες, φιλικές και ξένες. Ο τόπος...

Γάντια κομμένα στα δάχτυλα

Γάντια κομμένα στα δάχτυλα

Ακόμα πιπίλιζε την καραμέλα που του έδωσαν στην έξοδο. Περίμενε στο φανάρι, απέναντι από την πλατεία. Έχωσε τα χέρια στο παλτό του και χούφτωσε το πορτοφόλι του. Στην άλλη τσέπη, τσαλάκωνε το περιτύλιγμα της καραμέλας.  Βρήκε καλή δουλειά ο Κώστας ο Αγάκος· μόλις τον...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Γάντια κομμένα στα δάχτυλα

Γάντια κομμένα στα δάχτυλα

Ακόμα πιπίλιζε την καραμέλα που του έδωσαν στην έξοδο. Περίμενε στο φανάρι, απέναντι από την πλατεία. Έχωσε τα χέρια στο παλτό του και χούφτωσε το πορτοφόλι του. Στην άλλη τσέπη, τσαλάκωνε το περιτύλιγμα της καραμέλας.  Βρήκε καλή δουλειά ο Κώστας ο Αγάκος· μόλις τον...

Dream

Dream

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Η Πολυξένη κάθε πρωί άφηνε τον κουρασμένο της πόθο να κοιμηθεί ήσυχα ήσυχα πάνω στο μαξιλάρι της. Μπροστά στον καθρέφτη ζωγράφιζε την ιδανική της εικόνα, κοκκίνιζε τα χείλη της κι ονειρευόταν για όσο διαρκούσε η καθημερινότητα έναν...

Μαύρα πουλιά

Μαύρα πουλιά

Στα δικαστήρια της πόλης, κάποιοι είχαν βάλει φωτιά. Δουλειά του Έκτορα επαναστάτη, σίγουρα.  Πουλιά πετούσαν από πάνω και έκρωζαν, χηνάρια. Άσχημο κρώξιμο, έμοιαζε με την κοπή των φύλλων μέσα στους τόμους από τα έγγραφα που πολυκαίριζαν στα αρχεία του δικαστηρίου....

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου