–

γράφει η Λεύκη Σαραντινού

–

Η γνωστή μας Μάρω Βαμβουνάκη, αγαπημένη μετρέσα της λογοτεχνίας και της ψυχολογίας, έχει το αστείρευτο χάρισμα να προσφέρει μέσα από τα πονήματά της στους αναγνώστες κάτι διαφορετικό κάθε φορά με κάθε νέα συγγραφική της προσπάθεια.

Το βιβλίο “Ένας αφηρημένος άντρας” ασχολείται με τρεις καθοριστικές σχέσεις που δύνανται να χαρακτηρίσουν μία κοπέλα στο τέλος της εφηβείας και στο κατώφλι της ενηλικίωσης: τη σχέση της με τους γονείς της, την αληθινή και αγνή φιλία με ένα συνομήλικο αγόρι και τον αρρωστημένο και σαρωτικό έρωτα με ένα άντρα αρκετά μεγαλύτερό της.

Η Μαρία-Μίρκα είναι ένα κορίτσι που μεγαλώνει σε ένα ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον λόγω της διαρκής εχθρότητας που υποβόσκει μεταξύ των γονέων της και της απουσίας τους από το πλευρό της. Όταν αποφασίζει τελικά να δραπετεύσει από το σπίτι, να εξαφανιστεί από τη ζωή τους και να κάνει μία νέα αρχή, έστω και χωρίς να τελειώσει το σχολείο, ένας αληθινός φίλος, ο Πάρνος, θα τη βοηθήσει να πραγματοποιήσει τους στόχους της και να της σταθεί όσο δεν της στάθηκαν ποτέ οι γεννήτορές της. Γεννιέται έτσι και ανδρώνεται μία αγνή και αγαστή φιλία η οποία θα περάσει σε δεύτερη μοίρα όταν η Μίρκα ερωτευτεί ξαφνικά κεραυνοβόλα έναν αρκετά μεγαλύτερό της άντρα, τον Νίκο, έναν άντρα αφηρημένο με απροσδιόριστο και σκοτεινό παρελθόν. Οι δύο εραστές ζουν για έναν περίπου χρόνο τον απόλυτο έρωτα της στιγμής, την ηδονή του παρόντος, έναν έρωτα χωρίς αναφορές στο παρελθόν και το μέλλον. Όλα όμως θα αλλάξουν από αστάθμητους και απρόβλεπτους παράγοντες όταν ο Νίκος αποφασίσει να προσθέσει την έννοια του μέλλοντος στη σχέση τους, η οποία ως τότε εξελισσόταν χωρίς συμβάσεις και μελλοντικές υποσχέσεις. Τότε, η φιλία θα είναι αυτή που θα σταθεί σανίδα σωτηρίας για τη Μίρκα, όντας τελικά δυνατότερη και σταθερότερη από τον έρωτα.

 Πώς επιδρούν οι τρεις αυτές καταστάσεις, η φιλία, ο έρωτας και η σχέση ενός εφήβου με τους γονείς του στον ψυχισμό μίας νέας κοπέλας; Αυτή είναι η θεματική του μυθιστορήματος της Βαμβουνάκη δεμένη με την τόσο ξεχωριστή, ιδιαίτερη και εσωτερική γραφή της και δοσμένη σε αφήγηση πρωτοπρόσωπη. Ο τόνος είναι εξομολογητικός με εκτενείς περιγραφές των συναισθημάτων της ηρωίδας και του αντίκτυπου που έχουν οι καταστάσεις που βιώνει στον ευαίσθητο ψυχισμό της. Τα σημάδια που αφήνουν στις ψυχές των παιδιών οι καβγάδες μεταξύ των συζύγων, η απουσία ευχάριστων οικογενειακών αναμνήσεων από την τρυφερή παιδική ηλικία, η επιθυμία κάποιου να ζήσει με βάση τους δικούς του κανόνες, η θέληση για ζωή, εργασία και αναγνώριση, το αποκούμπι μιας φιλίας και ενός έρωτα, όλα αυτά είναι ζητήματα που απασχολούν έντονα τη Μίρκα και τη συγγραφέα.

Το πόνημα αυτό παρουσιάζει τη Μάρω Βαμβουνάκη ακριβώς όπως την ξέρουμε: αληθινή, ενδοσκοπική και, πάνω απ’ όλα, άριστη δεξιοτέχνιδα των περιγραφών και της ίδιας της ελληνικής γλώσσας.