
[email protected]Η Ολίβια είναι ένα κορίτσι δεκατριών ετών. Στην εφηβεία.Δεν έχει σημασία το χρώμα στο δέρμα της, η γλώσσα που μιλάει ή η χώρα από την οποία κατάγεται. Δεν έχει σημασία η οικονομική κατάσταση των γονιών της. Το αν πηγαίνει σε δημόσιο ή ιδιωτικό σχολείο, ή αν το κινητό της είναι η φθηνότερη “παντόφλα” της αγοράς ή αν έχει το ακριβότερο smartphone που κυκλοφορεί.
Η Ολίβια είναι πρώτα απ’ όλα άνθρωπος. Κάτι που ή ξεχνούμε όλοι εμείς, ή απλά δεν φαίνεται, καλυμμένο με συμπεριφορές, τίτλους και χαρακτήρες.
Το δεύτερο και ίσως πιο σημαντικό που συμβαίνει με αυτή την έφηβη είναι ότι βλέπει όνειρα. Σπουδαία τα λάχανα θα μου πείτε καθώς τα όνειρα είναι βασικό ιδίωμα των θηλαστικών… όμως και πάλι θα πέσετε έξω… η Ολίβια ονειρεύεται κάθε βράδυ σε συνέχειες, τον κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι.
Στα όνειρα αυτά ο άνθρωπος δεν έχει χάσει την επαφή του με τη φύση μα ζει μαζί της αρμονικά αναγνωρίζοντας την προΰπαρξη και την κυριαρχία της. Δεν υπάρχουν θρησκείες. Όλοι πιστεύουν σε μια ανώτερη δύναμη χωρίς να την απεικονίζουν και να βγάζουν (αρκετοί εξ αυτών), στο τέλος ακόμα και τα προς το ζην από την πεποίθηση τους αυτή. Στο κόσμο της Ολίβιας κυριαρχεί η αγάπη και η αρμονία. Δεν υπάρχουν πόλεμοι κι αρρώστιες. Δεν υπάρχουν κράτη, αστυνομία και πολιτικοί.
Πρέπει να υπάρχει το Κακό ( και μόνο η ύπαρξη του Καλού το προϋποθέτει) μα όσο κανείς δεν το αναζητά εκείνο δε… βρίσκεται.
Στον κόσμο της Ολίβιας κυρίαρχη θέση έχουν τα βιβλία. Δισεκατομμύρια βιβλία για το καθετί. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να μη μιλά, να μη γράφει , να μη διαβάζει.
Δεν υπάρχει μοναξιά και πείνα. Οι άνθρωποι ξεντυμένοι από τα κουρέλια του εγωισμού και της ιδιοτέλειας (που στο δικό μας ενδυματολογικό κώδικα είναι κλασσικά και άρα πάντοτε στη μόδα), συνυπάρχουν αρμονικά… και η φιλία είναι τόσο φυσική όσο η αναπνοή.
Στον κόσμο αυτό ντύνεσαι για να μην κρυώνεις, τρως για να ζεις και αγαπάς για να υπάρχεις. Τα παιδιά και οι υπερήλικες συζητούν και κάνουν παρέα. Δεν υπάρχει μεγάλο και μικρό…
Δεν υπάρχει Αρχή και Τέλος.
Ο Κόσμος της Ολιβίας, ζει και υπάρχει σε έναν αέναο κύκλο όπου δεν υπάρχει θάνατος. Η διακοπή των ζωτικών λειτουργιών εξαιτίας του φυσιολογικού βιολογικού κύκλου, δε συνεπάγεται θρήνο και πόνο. Είναι χαρά να πιστεύεις σε βαθμό που να κατανοείς και να γνωρίζεις ότι τίποτε δεν τελειώνει και η ζωή συνεχίζεται κάπου αλλού με μια μορφή διαφορετική…ίσως περισσότερο πνευματική.
Είναι γιορτή το τέλος, αφού είναι μια νέα Αρχή.
Είναι Ένα.
Εκατομμύρια παιδιά, πιστεύω, ότι ονειρεύονται έναν κόσμο σαν της Ολίβιας. Εκατομμύρια παιδιά ξεκινούν με τις αγνότερες των προθέσεων πριν το σύστημα καταπιεί με τρόπο δοκιμασμένο τις βαθύτερες των ελπίδων τους. Και είναι διπλό το όνειρο, αφού ξυπνώντας κι αντιμετωπίζοντας τη “δική μας” ρυπαρή Αλήθεια, σίγουρα θέλουν να κάνουν τον κόσμο μας σαν εκείνο των ονείρων τους.
Έναν καινούριο καλύτερο κόσμο.
ΑΜΗΝ…
Ντύνεσαι για να μην κρυώνεις, τρως για να ζεις και αγαπάς για να υπάρχεις. Αν ο κόσμος σου στερεί τα δύο πρώτα, τότε και η αγάπη εκπίπτει κι ας έρχομαι σε αντίθεση -το ξέρω – με τα όμορφα λόγια της… επιστολής προς Κορινθίους.. Ας κάνουμε έστω εκείνα τα μικρά βήματα που βοηθάνε όλες τις Ολίβιες του κόσμου να αντέχουν την πραγματικότητα και ας τις βοηθήσουμε να βάλουνε το όνειρο στη ζωή τους.
Αχ! Πόσο με άγγιξε η η ιστορία της Ολίβιας πραγματικά!! Ένας ονειρικός κόσμος, γεμάτος χρώματα..
Έτσι ακριβώς θα έπρεπε να ήταν ο κόσμος μας.. Αλλά στον γήινο τούτο κόσμο, όσο υπάρχουν οι μαντρότοιχοι και η ιδιοτέλεια, είναι σχεδόν ακατόρθωτο… Με τα όνειρα όμως και τις καθημερινές μικρές και ατομικές προσπάθειες να αγκαλιάσουμε έστω και ένα παιδάκι, αυτό είναι κέρδος!
“Είναι χαρά να πιστεύεις σε βαθμό που να κατανοείς και να γνωρίζεις ότι τίποτε δεν τελειώνει και η ζωή συνεχίζεται κάπου αλλού με μια μορφή διαφορετική…ίσως περισσότερο πνευματική.
Είναι γιορτή το τέλος, αφού είναι μια νέα Αρχή.”
Και, πέρα από χαρά, είναι μια ανεκτίμητη παρηγοριά!
“Εκατομμύρια παιδιά ξεκινούν με τις αγνότερες των προθέσεων πριν το σύστημα καταπιεί με τρόπο δοκιμασμένο τις βαθύτερες των ελπίδων τους. Και είναι διπλό το όνειρο, αφού ξυπνώντας κι αντιμετωπίζοντας τη “δική μας” ρυπαρή Αλήθεια, σίγουρα θέλουν να κάνουν τον κόσμο μας σαν εκείνο των ονείρων τους. Έναν καινούριο καλύτερο κόσμο.” ….
δεν ξέρω το πως ξεκινούν τα σημερινά παιδιά με τις αγνότερες προθέσεις, ξέρω πως και εμείς ξεκινήσαμε αγνά, αλλά στο τέλος καταλήξαμε με τις χειρότερες προθέσεις… είμαι σίγουρος πως και αυτά θα κάνουν το ίδιο όταν πάρουν τα ηνία της ζωής στα χέρια τους… )
Η Ολιβια ρομαντικη μακρια απο τη βια που ασκουμε και μας ασκουν καθημερινα, μακρια απο τους ωμοφαγικους μηχανισμους της κρατικης και κοινωνικης εξουσιας μεσα στους οποιους καταστρεφονται οι ζωες μας, μακρια απο μνημες σε μια πολη που δαγκωνει γερα…………..μπραβο Δημητρη πολυ ομορφο κειμενο!!!!!!!!!!!!!!!
Τον Παράδεισο περιγράφετε τόσο γλαφυρά αγαπητέ. Τόσο απλά.