Η υπόθεση του συγκεκριμένου έργου είναι απλή. Στο αγρόκτημα του Αρκάντι Σεργκέγιεβιτς Ισλάγεφ και της Ναταλίας Πετρόβνα, ξεσπά ένας αναπάντεχος έρωτας και διακόπτει για λίγο την ήρεμη ζωή του σπιτιού.
Το έργο αυτό είναι αρκετά ξεπερασμένο για τα σημερινά δεδομένα, μια που οι άνθρωποι δε συμπεριφέρονται πλέον έτσι, όμως δεν παύει να μας διασκεδάζει, να μας διδάσκει και να μας προβληματίζει. Πρώτα απ’όλα, μαθαίνουμε πώς ζούσαν, συμπεριφερόντουσαν, διασκέδαζαν και τι προβληματισμούς είχαν οι άνθρωποι μιας καθωσπρέπει ρωσικής οικογένειας του προ-προηγούμενου αιώνα. Είναι δύσκολο βέβαια να ταυτιστούμε με κάποιον ήρωα, γιατί έχουν περάσει σχεδόν εκατόν πενήντα χρόνια από την εποχή που γράφτηκε και διαδραματίζεται η ιστορία, αλλά κάποιες σκέψεις και προβληματισμοί των ηρώων παραμένουν ίδιοι και απαράλλαχτοι μέχρι σήμερα.
Οι ηρωίδες του Τουργκένιεφ είναι δυναμικές, έχουν άποψη και δεν υποτάσσονται εύκολα. Η πρωταγωνίστρια δεν έχει ανάγκη από έναν άντρα κόλακα και υποταγμένο σ’εκείνη, αλλά από έναν άντρα ειλικρινή και δυναμικό.
– Ναταλία: Ό,τι κι αν πω, μου λες ναι. Καταντάει μονότονο.
– Ρακίτιν: Προτιμάς να σου λέω όχι;
– Ναταλία: Προτιμώ, προτιμώ να μου πηγαίνεις κόντρα πότε-πότε. Έχει πιο ενδιαφέρον.
Πολλοί πιστεύουν πως μπορούν με ένα χαμόγελο ή ένα ψέμα να μας κρυφτούν, να μας ξεγελάσουν, αλλά η γλώσσα του σώματος προδίδει και μαρτυρά πάντα, αρκεί να υπάρχει κάποιος ενδιαφερόμενος, κάποιος παρατηρητής. Ο Τουργκένιεφ είναι άριστος παρατηρητής της ανθρώπινης συμπεριφοράς και του περιβάλλοντος χώρου.
– Έχετε προσέξει πως πλέκουν οι γυναίκες δαντέλα. Καθισμένες ασάλευτες σε δωμάτια που μυρίζουν κλεισούρα…
Δίνει σοφές συμβουλές:
– Ναταλία (χαϊδεύοντας το κεφάλι του γιού της): Τον έχω παραχαϊδέψει. Μάθετέ τον να’ναι ανεξάρτητος.
– Ναταλία: Θα ‘θελα να τον κάνετε πρακτικό άνθρωπο, ανεξάρτητο, δυνατό… Εγώ ανατράφηκα διαφορετικά. Ο πατέρας μου δεν ήταν κακός, αλλά πολύ αυστηρός.
Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν “Αμαρτίες γονέων, παιδεύουσι τέκνα”, ενώ ο Τουργκένιεφ μάς γνωστοποιεί πως τα παιδιά καταγράφουν τις συμπεριφορές μας, παρόλο που νομίζουμε το αντίθετο. Μας δίνει πρωτοποριακά λόγια μέσα από την ηρωίδα του, που πιστεύω πως ακόμα και σήμερα θα φαντάζουν εξωπραγματικά σε μερικούς.
– Ναταλία: Δεν το βρίσκω περίεργο. Μπορεί κανένας ν’αγαπά δυο ανθρώπους συγχρόνως.
Μας αναγκάζει να αναθεωρήσουμε ορισμένα πράγματα και ίσως να τα δούμε με άλλη οπτική.
– Ρακίτιν: Τι είναι αυτό άραγε; Η αρχή του τέλους; Ή απλός το τέλος; Ή μήπως μια αρχή;
– Σπιγκέλσκι: Η οπισθοφυλακή μπορεί πολύ εύκολα ν’αποτελέσει την εμπροσθοφυλακή! Απλώς μια αλλαγή κατευθύνσεως!
Μας διδάσκει να μην είμαστε απόλυτοι κι ότι μπορεί οι απόψεις μας να αλλάξουν.
Θα ήθελα να κλείσω με μια φράση της ηρωίδας που εκθέτει αρκετά για τους εαυτούς μας και το πώς θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε:
– Ναταλία: Έπεσα πολύ χαμηλά στην ίδια μου την εκτίμηση! Μα θέλω να φανώ τίμια, όποιες κι αν είναι οι συνέπειες!…
_
γράφει ο Χρήστος Αναστασόπουλος από την ιστοσελίδα Βιβλιοσημεία
αναρτήθηκε από τη Λιάνα Τζιμογιάννη για το τοβιβλίο.net
0 Σχόλια