Τι να θρηνήσω πια τις νύχτες τις κομματιασμένες
στου φεγγαριού τις ατέλειωτες τις σιωπές
μαράθηκαν τα γιασεμιά μου
απάντηση καμιά δεν πήρε η καρδιά μου

ένα φόβο μου προσέφερε η νύχτα
τα βλέφαρά μου ασάλευτα τον αγκαλιάζουν
μα κάπου στης νύχτας την άκρη
ένας δρόμος υπάρχει

κι η θάλασσα ξεμακραίνει, καίγεται
στις φλόγες πυρπολείται η ψυχή στη νύχτα τη μακάβρια
γαλάζιο ψάχνω για να βρω
την ένδεια του καιρού για να διαβώ

φόβος κι ο αέρας που μονολογεί
τα χνάρια του απολιθωμένα
σημάδια στο κορμί και στην ψυχή
ένας φόβος κι ένα χάδι, δόλια παγίδα μου ’στησε η ζωή

μα κατακρεμνίζεται η νύχτα στης αυγής το βωμό
ανασταίνεται η μέρα, ένα χάδι με κερνάει γλυκό
με ντύνει με του γιασεμιού τ’ αρώματα
τα σφιγμένα χείλη από τις στράτες της ζωής γεμίζει χρώματα…

_

γράφει η Ελένη Φλεμετάκη